🔈 Podkast «Inše interv’ju»: Volodymyr Nečyporuk — pro žyttja za poljarnym kolom, boroťbu za nezaležnisť, biznes 90-h ta peršyj Ukraїnśkyj tyždeń mody

«Inše interv’ju» z Volodymyrom Nečyporukom

Generaľnyj prodjuser Ukrainian Fashion Week rozpovidaje pro neprostu dolju baťkiv ta dytynstvo, jake projšlo u Vorkuti, dilyťsja spogadamy pro robotu na radio i TB u časy perebudovy, prygaduje umovy vedennja biznesu u buremni 90-ti ta rozkazuje pro prygody, bez jakyh ne obijšlosja na peršomu Ukraїnśkomu tyžni mody.

Sluhaty

Abo na vašomu uljublenomu servisi dlja podkastiv za posylannjam.

Tekstova versija interv’ju z Volodymyrom Nečyporukom

Volodymyr Nečyporuk: V cij kraїni ne tak bagato čogoś stabiľnogo. My perežyly vsih prezydentiv, krim Kravčuka. My z Kučmy počynaly…

— My vže majže ne dyvujemosja, koly bačymo Madonnu v kapeljuškah Baginśkogo, čy Bevzu na podiumi v Nju-Jorku. Čy koly my buly v Tokio, bačyly v lifti nevelyčkogo gotelju divčat u fejkovyh kapeljuškah vid Baginśkogo. Šeroun Stoun їde u gastroli v Izraїľ i u neї sukni Olenky Dać. I tak dali… Vono raduje, ale ce vže ne z galuzi fantastyky. My tiľky vidslidkovujemo – a hto šče.

— Moje zavdannja — ce integruvaty Ukraїnu v svitovyj prostir. Ci projavy — najvyšča nagoroda i najvyšče dosjagnennja togo, ščo my zrobyly spiľno z dyzajneramy.

— Vid zymy duže bagato vražeń. Snigu u nas bulo stiľky, ščo my ryly u dvori pidsnižni hody — u nas bulo cile mistečko. Po-perše, tam teplo, po-druge, jakščo pryhodyly čužaky z inšyh dvoriv, to bulo, de shovatysja, poky vyjduť vsi inši. Zvyčajno, fizkuľtura — ce lyži. I v školi probigty 10-15 km na lyžah — ce ne bulo jakojuś tam vidčajdušnoju fizyčnoju pidgotovkoju.

Šče odne z vražeń, jake spravljaje vražennja na ljudej, jaki ne bačyly stiľky snigu – koly my gralysja, sadočok buv na remonti, nas naljakav storož, my strybaly z dahu dvopoverhovogo sadočku, ale padaly v snig, i ni u kogo ničogo ne bulo ni z rukamy, ni z nogamy. Snigu bulo bagato…

— Ce misto, v jakomu žyly spočatku sami buržuazni nacionalisty, a potom їhni naščadky, tobto my, dity. Koly rozpovidaju, hto v mene buv v klasi, dosi pam’jataju: rumunka, avstrijka, poljak, lytovka. I včyteľku rosijśkoї movy zavždy duže serdylo (vona dočka represovanyh piterśkyh inteligentiv):

«Čomu ukraїneć Nečyporuk i lytovka Kusiaskus znajuť krašče rosijśku movu, niž ty Vlasov?». V škiľnyh i miśkyh olimpiadah, jak pravylo, peremagaly my, predstavnyky ne rosijśkoї populjaciї

— Ale jak že baťky ukraїncja Nečyporuka opynylysja u Vorkuti – za tysjači kilometriv vid baťkivščyny?

— Koly ja pryjšov vstupaty v Kyїv, to mene tež pytaly: «Jak baťky opynylysja na pivnoči?». Ja kazav: «Služyly v armiї». Ale ne utočnjuvav, v jakij. V 80-ї rokah ce šče ne bulo tym, pro ščo možna rozpovidaty.

Ja dosyť pizno diznavsja pro dolju baťkiv. Hoča pry ćomu my їzdyly na kanikuly na Zahidnu Ukraїnu do rodyčiv. Ja ne mig zrozumity, čomu u mamynyh rodyčiv bagato fotografij, de vony u fufajkah i čomuś na Urali.

— Skiľky vam bulo rokiv, koly vy diznalysja?

— Ce vže vośmyj klas, praktyčno 14 rokiv. Vony vže ne maly vyhodu – ja vse rozpytuju i rozpytuju. Vsi ci istoriї ja diznavsja za nastupni try roky.

— Koly mamu areštuvaly, to vsju sim’ju – dvoh sester, brata i baťkiv — vyvezly v zaslannja na Ural. A її vidpravyly u Vorkutu. Їj daly desjať rokiv katorgy, dev’jať vona vidsydila.

Tato buv molodšyj za mamu, koly jogo spijmaly. U nyh bulo zavdannja — ce 44 rik, Červona armija nastupala — pity na zustrič frontu, perejty Dnipro i deś tam zahovatysja, asymiljuvaty, zamaskuvatysja.

Vsi viryly, ščo pryjde čas «Č» i treba bude pidnjaty povstannja v tylu biľšovykiv. Ale iz svoїm zagonom vony zmogly dijty tiľky pid Kyїv. V Dymeri, de vony nočuvaly, buly zaverbovani ljudy, i їh zdaly

Tata zaareštuvaly z avtomatom v rukah, ce buv strašnyj zločyn. Jomu spočatku daly vyrok «rozstril», ale vin prymudryvsja zbrehaty – na pivroku posunuv svij deń narodžennja. Maloljetka buv, rozstril zaminyly na dvadcjať rokiv katorgy. Vin vidsydyv odynadcjať. Počalysja amnistiї, їh povidpuskaly i vony miž soboju poznajomylysja.

— Tobto baťky poznajomylysja bezposeredńo tam?

— Tak. Rozumijete, ja veś čas dyvuvavsja, jak baťky v takyh umovah zberegly ljudjanisť, dobrotu i vminnja ljubyty ljudej. U mamy zakinčylasja junisť v simnadcjať rokiv, u tata v šistnadcjať. Vony zviľnylysja, koly maly 27-28 rokiv. Velyčeznyj period junosti, koly i dereva po-inšomu rostuť i kvity po-inšomu pahnuť, vony provely v taborah.

Zvyčajno, tam cinuvalasja ljudjanisť, porjadnisť, družba. Meni bulo zavždy smišno, koly zakydaly, ščo ja – buržuaznyj nacionalist

Ščo ce značyť po-vašomu «nacionalist»? Movljav, vy tiľky pro svoju naciju dumajete. Ale my svjatkuvaly ščonajmenše, try Pashy: jevrejśku, katolyćku, za julianśkym kalendarem. Pro macu čuv ne z rozpovidej – bagato bulo represovanyh jevreїv, nu i tak dali. Tomu bagatokuľturnisť dytynstva odrazu formuvala u vsih povagu do inšyh kuľtur.

— U baťkiv buly druzi: dva braty i sestra starša. Vony z-pid Kyjeva, z Fastova. Staršyj v 39-mu pišov u Červonu armiju, služyv bilja Brestu. A molodšyj brat i sestra pišly v OUN-UPA na terytoriї Kyїvščyny. Toj pid Brestom vtrapljaje v polon, cyh areštovujuť v sorokovyh. I vony zustričajuťsja u Vorkuti. Toj zahyščav sovjetśku vitčyznu, ale potrapyv v polon i otrymav desjať rokiv, ci buly proty sovjetśkoї vitčyzny i otrymaly ti sami desjať rokiv. Vypadkovo zustrilysja — ce buv emocijnyj fakt. Ale te, ščo cja systema duže-duže nespravedlyva, stavalo zrozumilo zavdjaky takym faktam.

Šče do nas pryhodyv trohy staršyj čolovik, vin sydiv z tatom v taborah. Vin buv z armiї Buďonogo, jogo tež zaareštuvaly i tež vidpravyly na Vorkutu. Tomu ja rozumiv, ščo vse daleko ne dobre, jakščo rizni ljudy, riznyh nacionaľnostej, riznogo vyhovannja, vse odno pryїždžajuť u Vorkutu.

— Rizni doli, a dolja — odnakova.

— Komunjaćka mašyna ne rozpiznaje — svoїh, čužyh. Tiľky moloh peremaljuje i perevarjuje cyh prekrasnyh ljudej.

— Ruh suprotyvu prodovžuvavsja dali… Ja šče buv maleńkyj, pam’jataju, ščo u nas obšuky prohodyly – šukaly jakuś literaturu, bo cej ruh vse ž taky prodovžuvav isnuvaty.

Zavdjaky otočennju ja bagato diznavavsja pro ukraїnśku kuľturu, odnak mova moja ne bula kanoničnoju – ce bula mova sorokovyh rokiv Zahidnoju Ukraїny z usima vidpovidnymy akcentamy.

— Vy tak rozmovljaly, koly pryїhaly v Kyїv?

— Tak, ale ja namagavsja movčaty, bo rozumiv, ščo ščoś ne tak. Ja žyv u druziv moїh baťkiv. Vony raniše poїhaly z Vorkuty, їm vdalosja poselytysja u Fastivśkomu rajoni. Todi mene bagato hto spryjmav jak dosyť čudernaćku personu. Htoś stavyvsja z povagoju, tomu ščo ja syn Nečyporukiv, a dlja kogoś ja buv do pevnoї miry «mavpočkoju» — ljudyna z Vorkuty, govoryť ukraїnśkoju movoju, čytav Linu Kostenko.

Do mene z povagoju stavyvsja Ivan Gončar, buv u ńogo vdoma. Vin meni pokazuvav svoї kolekciї. I šče duže-duže bagato ljudej todi zustričalysja na žyttjevomu šljahu… Ce buv 81-j rik. Šče ne zakinčylysja procesy po Stusu, inšym šistdesjatnykam, vse šče burlylo. Tomu ukraїnśka svidoma častyna Kyjeva duže-duže hotila zapiznatysja.

— Ja vdjačnyj našomu dekanu, pokijnomu Dmytru Pryljuku. Vže pizniše pro ce diznavsja. Fakuľtet buv superečlyvyj — velyka častyna ukraїnśkyh inteligentiv v kraščomu rozuminni slova, a častyna — partijnyh funkcioneriv. I mudryj dekan, koly odyn z vykladačiv kaže: «Vin z Vorkuty, jogo zaraz prob’ju po kolegah z KDB», vidpoviv: «Vygnaty jogo my zavždy vstygnemo, a ot ukraїnomovnogo hlopcja z Vorkuty u nas šče navčalosja».

— Tobto vas vzjaly jak ekzotyku taku?

— Vzjaly jak ekzotyku.

— Ne bulo raniše žurnalistiv v efiri, buly tiľky dyktory. Zadača žurnalista bula – napysaty dyktoru tekst. Vin jogo krašče čy girše čytav. A ščob improvizacija… Pered tym, jak vyjty v efir, cej tekst vidnosyvsja v cenzuru.

— Na perevirku.

— Tak, na perevirku. Ne daj bog, jakeś slovo ne tudy. A tut ce načebto je, ale vže možna inakše. Improvizaciї, jaki naviť v zapysi jšly, – ce bulo vperše. Molodi ljudy v efiri žartuvaly, spilkuvalysja i tak dali. Ce bula duže konkurentna programa. Jakby todi mirjaly rejtyngy, my buly b duže-duže krutymy.

— Zrozumilo, ščo telebačennja zavždy trohy biľš masovyj zasib masovoї informaciї. V ti časy i pogotiv — kanaliv bulo menše. Ce programa, jaka robyla bagato rečej vperše, napryklad klipy znimala. Nynišnij ministr kuľtury Saša Tkačenko viv muzyčnyj rejtyng. Vsi komandy, jaki z’javljalysja — «Komu vnyz», «Mertvyj piveń», Marička Burmaka — vse ce vidbuvalosja na našyh očah…

«Gart» todi vže vyhodyv z prjamym efirom po četvergah, a v p’jatnycju v CK KPU počynaly rozbyraty, ščo ti nagovoryly. Pljus šče buly momenty, jakraz po p’jatnycjah, koly rozgljadalysja kadrovi pytannja. Bulo take, ščo u nas gisť v četver v efiri, a v p’jatnycju jogo znimajuť. Znovu ž taky, ne tiľky tomu, ščo vin u nas buv…

— To do vas ne duže hotily hodyty?

— Ce bula jak oznaka jakosti. A populjarnisť… Rozkažu istoriju. Jakoś na vokzali bula jakaś zavoruha, i milicija zabrala kupu ljudej, mene v tomu čysli. Ja ne mig zrozumity, čomu ja tut sydžu, v ćomu opornomu punkti miliciї. Narešti do mene dohodyť čerga, pytajuť im’ja, prizvyšče, de pracjuju. Ja kažu: «Volodymyr Nečyporuk, molodižna studija “Gart”». A milicioner takyj: «Ty podyvyś na ńogo, ce treba taku brehnju skazaty. Ty šče b skazav, ščo ty v Kabmini pracjuješ». A inšyj ment dyvyťsja i kaže: «Točno, ja jogo bačyv mynulogo razu… A jak tam telebačennja?». Ja dyvljusja – čas, večir. Kažu: «Hlopci, ja vže bojusja dodomu їhaty, davajte vidvezemo mene». Vony taki: «Tak, zaraz vidvezemo». My sidajemo v bobik, a ja kažu: «Nu my ž na zavdanni». Vony: «Da, a šo?». Kažu: «Možna syrenu?». I my z vokzalu na Desjatynnu, jak na dyskoteci, z syrenoju…

— …Na zdači ne pokazuvaly, ale vin buv u nas zagotovlenyj. Raptom čujemo: «“Gart” — v efir, “Gart” — v efir». Vyzyrajemo, a tam… Htoś na Majdani skazav, ščo «Gart» ne vypuskajuť v efir čerez cej sjužet. Nas vyklykaje kerivnyctvo i zapytuje: «Ščo u vas tam maje buty v programi?». Kažemo: «Ničogo, vy ž vse bačyly». «A pro Majdan ščoś bude?». «Nu bude…». Pislja togo, jak ljudy pryjšly, kerivnyctvo vže ne moglo zaboronyty. A v p’jatnycju golovnogo redaktora znovu poklykaly v CK…

— Ja znajšov odnu vašu cytatu, de vy kažete: «Najvidpovidaľnišymy vypuskamy «Gartu» ja vvažaju ti, ščo vyhodyly pered referendumom 1 grudnja 1991 roku. Todi kožnomu žurnalistu hotilosja buty pryčetnym do procesu perekonannja ljudej u tomu, ščo nezaležnisť nam neobhidna». Možete prygadaty cej čas naperedodni referendumu? Jaki nastroї todi panuvaly u suspiľstvi i ščo vy robyly, aby ljudej perekonaty?

—Nastroї i todi buly dostatńo bipoljarni. Naviť zaraz my bačymo, skiľky je ljudej, jaki ne radi, ščo žyvuť v Ukraїni. A todi ce, mabuť, bulo šče skladniše. Buly ljudy, jaki točno znaly, ščo їm ne hočeťsja togo, ščo bulo. I šče ne bulo tyh, hto vže nostaľguvav za kovbasoju.

Meni hotilosja antyradjanščyni nadaty jakijś prystojni formy i donesty.

Ne prosto kazaty, ščo komunisty — fašysty, a operuvaty jakymoś faktamy. Buv kolega, jakyj zajmavsja istoryčnymy doslidžennjamy. Dovgo vely cju rubryku, ščob pokazaty, jaka bula istorija. Bo, znajete, zaraz, mabuť važko ujavyty, jakyj deficyt informaciї buv. Zaraz nadlyšok informaciї, a todi buv prosto deficyt

Slavnozvisnyj žurnal «Ogonek» Vitalija Korotyča pročytuvavsja do dirky, odne odnomu peredavaly, koly vidkryvalysja arhivy, koly z’javljalysja fakty pro komunistyčni zločyny proty ljudstva, ne tiľky proty Ukraїny. Počalo zvučaty ponjattja «golodomor», pro jake malo hto govoryv. I OUN-UPA ne buly takymy odnoznačnymy vorogamy. Tomu hotilosja biľše cijeї informaciї donesty, ščob ljudy krašče zreaguvaly. Nu i reakcija bula fantastyčna. Pam’jataju, ščo popry vse, popry te, ščo komunistyčna propaganda bula duže aktyvnoju, zagaľnyj rezuľtat referendumu buv duže prystojnyj.

—A vaši baťky dočekalysja momentu progološennja nezaležnosti?

— Tak.

— Vy pam’jatajete rozmovu z nymy, koly ce stalosja? Ja vzagali ne ujavljaju, ščo vidbuvalosja v golovi u ljudyny, jaka tak davno pro ce mrijala?

—Radisť bula šalena. Mama ljubyla povtorjuvaty: «Hiba dumala ja, ščo dožyvu do togo času, ščo pobaču žovto-synij prapor».

Do reči pro prapor. Ja znajomyj z ljudynoju, jaka vidsydila desjať rokiv za te, ščo povisyv na Torgoveľno-ekonomičnomu instytuti žovto-synij prapor. Jakraz vin vyjšov majže pered progološennjam nezaležnosti – desjať rokiv proviv v taborah

Cikavo, ščo v ti časy počaly z’javljatysja personaži, jaki zdavalysja šče biľšymy nacionalistamy, niž nacionalisty. Počav uže dumaty, čy u nyh ne žovto-synij papir v tualeti…

— Tobto ce prystosuvanci, jaki švydko perefarbuvalysja?

— Tak. My z Jacuroju vyrišyly, ščo jdemo z telebačennja, koly nam počaly kazaty, ščo nam brakuju nacionaľnoї ideї. I kazaly ce ti sami ljudy, jaki šče rik tomu «drjučyly» nas za zovsim inši reči.

Ale tut vže z’javyvsja projekt Mižnarodnogo media-centru. 8 grudnja, jak zaraz pam’jataju, 1992 roku ja poproščavsja v efiri z gljadačamy, skazav, ščo my jdemo. Šče ne znaly kudy. Ale v nas vže bula reklamna agencija, zarejestrovana 30 grudnja 1990 roku. Dumaly, ščo, prynajmni, cym my sobi ščoś zarobymo.

— Ja tak rozumiju, jdeťsja pro kompaniju «JaNKO». Rozšyfrovujeťsja «Jacura, Nečyporuk i Ko». Ce buly 90-ti… Biznesu do togo vzagali v kraїni ne bulo. Jak robyty biznes, nihto ne znav. Vy skazaly, ščo bula dumka — ščoś na ćomu zarobyty. Jak vy sobi ce ujavljaly? Jakoju bula biznes-modeľ?

— My šče pracjuvaly na deržavnij službi, na telebačenni, i rozumily, ščo resursiv, jaki vydiljajuťsja na stvorennja televizijnoї programy, ne vystačaje. Je pevna kiľkisť znimaľnyh dniv, godyn. Jakščo ty provodyš jakyjś konkurs, i treba vidpravyty muzyčnu grupu v Tureččynu, to točno v buhgalteriї deržteleradio ty ne otrymaješ ci groši.

I napočatku ce buv mehanizm po realizaciї tym tvorčyh zadumok, jaki buly. Inkoly ce bulo neoficijno – my prosto doplačuvaly operatoram čy montažeram, jaki u svij viľnyj čas montuvaly klipy «Komu vnyz», «Mertvyj piveń» i tak dali.

Hotilosja znimaty reklamni rolyky. Potim, koly narešti počaly dyvytysja, jak ci rolyky vygljadajuť po toj bik mista Mostyśka, to zrozumiv, ščo my šče ne skoro dotjagnemo do ćogo rivnja. Šče nu bulo tyh tehnologij. Vsi dumajuť, ščo plaskyj ekran komp’jutera, mobiľnyj telefon, vony buly zavždy. Ni… Mamontiv ne bačyv, ale pejdžer, faks, komp’juter z velyčeznym ekranom — tak.

V ti časy, hto mig zrobyty hoča b 2-3 sekundy dynamičnoї zastavky, ce buv level «Bog». Kožna sekunda cijeї grafiky koštuvala šalenyh grošej. Jakby vse robylosja tiľky za groši, bagaťoh projektiv ne bulo b. Bulo zdorova cikavisť — davajte sprobujemo, a potim jakoś zarobymo. I pravda, bagato takyh projektiv potim monetyzuvalosja…

Zamovnykam tež bulo cikavo braty učasť u procesah. Ce buv period, koly operacijnym upravlinnjam zajmalysja vlasnyky. Vid їh smakiv zaležav kincevyj produkt.

— Ce vy zaraz pro reklamu?

— Tak. Їm bulo cikavo. Ja vyhvaljavsja, ščo my prydumaly nazvu brenda «Olkom». Pokijnyj vlasnyk Oleg, koly my vybudovuvaly jakyjś natjurmort pid čas zjomky, stavav na drabynu, ščob zazyrnuty u vydošukač i pobačyty, jak vygljadaje kartynka, abo sydiv na montaži…

Z kumednogo. My Černovećkomu dlja «Praveks banku» zdavaly audio-rolyk — p’jať sekund dlja radio.

Ja jogo zapysav čotyry razy pospiľ, ščob ne motaty tudy-sjudy. Černovećkyj posluhav i kaže: «Perši dvi versiї — prosto givno, tretja — biľš-menš, četvertu beremo». Ja jomu vže ne kazav, ščo vony prosto odnakovi

Ce bulo svidoctvom togo, jak їm bulo cikavo ščoś nove. Bo zarobljaty groši vony vže navčylysja, a jak z togo vśogo zrobyty ščoś krasyve, nespodivane… Pljus v 91-mu Ira (Danylevśka) žurnal «Eva» z podružkoju prydumaly. Ce takož bula skladova reklamnogo procesu — znahodyty peršyh reklamodavciv. I tež — rynku šče nemaje. Reklamnyh bjudžetiv na gljancevi vydannja ne bulo. V kogoś prosto vyprošuvaly ci reklamni groši, ščob na nyh možna bulo vydaty žurnal.

— Vy počynaly biznes v 90-ti, a pro cej čas hodjať legendy i mify: i rekety, i naїzdy. Vy z čymoś takym stykalysja v svojemu biznes-žytti v 90-ti?

— Naša zustrič z Jacuroju z bandjukamy bula duže takoju…cikavoju.

— My buly v Mižnarodnomu media-centri, v centri Kyjeva. Vydno, ščo vony robyly obhid svoїh terytorij. Bo pered cym nas ne bulo vydno, my sebe na afišuvaly, tomu «propetljaly». Pljus my ne braly jakyhoś kredytiv, my ne pracjuvaly z neruhomistju, z metalobruhtom. A tut na Hreščatyku jakaś kontora, za oblikom її nide nemaje.

I pryhodyť molodšyj Savlohov. Brat jogo Borys Savlohov – ce bula legenda, boreć, odyn z peršyh samyh krutyh bandjuganiv, njeubijennyj: granatamy v ńogo kydaly, striljaly, pidryvaly… I molodšyh Sovlohovyh, tež iz borciv, ale trohy menšoї vagovoї kategoriї, pryhodyť do nas z bykom takym konkretnym. Kažuť: «Nado pogovoryť». Ok. Sidajemo, my z Vasylem, i ci dvoje.

«Vy na našij terytoriї, čym zajmajetesja?». «Nu robymo televizijni novyny, ne tiľky televizijni novyny».

Mozg varyť, nijak ne može zrozumity — bablo de.

«A u vas tam tehnika jakaś…». «Tak, dyvyvś….»

Jakraz operator zdav kameru i štatyv.

«Ot štatyv koštuje 7 000 dolariv, ale ty znaješ — pidy prodaj jogo hoča b za 3 000, možeš zabyraty vse».

My počaly rozkazuvaty, jak ci novyny pracjujuť — i nače groši je, i kamera 25000 dolariv koštuje, i montažka. Ale vony ne «drukujuť» groši.

I Savlohov vydav geniaľnu frazu: «Znaete čto – ja sčytaju, čto syľnыe ljudy dolžnы družyť s umnыmy». A šče pid čas rozmovy u jogo partnera vypadaje tesak, koly vin nogu na nogu perekydav. Vasyľ kaže: «Ce vypadkovisť, čy ce argumentacija?». Toj kaže: «Nje, ce vypadkovisť».

I vlasne na ćomu naše spilkuvannja z bandjukamy zakinčujeťsja.

— My vže tudy vidpravljaly v akredytaciju žurnalistiv, fotografa Valika i redaktora Sonju Zabugu (śogodni golovnyj redaktor Elle, todi vona pracjuvala u viddili mody). A u Valika veś čas buly romany z modeljamy, vin odyn z peršyh їzdyv v Paryž, znimav modu. I koly my vyrišyly, ščo nam potribno zrobyty Tyždeń mody, my rozumily, ščo jakiś pravyla majuť buty. Nu kudy zvernutysja? De najkraščyj tyždeń mody? V Paryži!

Deś Sonja znajšla v jakomuś pres-relizi nomer faksu Palaty vysokoї mody i my tudy napysaly «na derevnju deduške», ščo nazyvajeťsja — ne konkretno jakomuś Žanu čy Mariї. Movljav, my tut hočemo Tyždeń mody zrobyty (vam konkurenciju v sviti). Možete rozkazaty, jaki tam pravyla, ščo tam osnovne? I daj bog zdorov’ja tomu nevidomomu čynovnyku, jakyj vidpravyv odynadcjať storinok položeń

Tam ničogo skladnogo – reglamentacija, skiľky obraziv maje buty na podiumi, ščo ce maje buty kolekcija nastupnogo sezonu… My pereklaly, adaptuvaly pid ukraїnśki realiї. Jakiś reči pizniše implementuvalysja v pravyla provedennja. Ce zaraz vsi, hto naviť modoju ne zajmajeťsja, znajuť, ščo na Tyžni mody ne pokazujuť dytjači modu, vesiľnu, kupaľnyky. A v ti časy my buly gotovi pokazuvaty i kupaľnyky, i šuby – hto ščo robyť. Ale pislja togo zrozumily – ćogo ne možna, dobre.

—Jakščo govoryty pro peršyj Tyždeń mody, jakym vin buv, pam’jatajete?

— Ce bulo duže fejeryčno…Bagato možlyvostej z’javljalosja, často nespodivanyh. U nas na poversi, de buv ofis reklamnoї agenciї, znahodyvsja ofis odnijeї kompaniї, jaka torguvala alkogolem. V tomu čysli v їhńomu portfeli bula gorilka «Absoljut». I na perekuri na kurilci jakoś їm kažemo: «Susidy, u nas tut taka ideja. Može vy nam furšet dopomožete nakryty?». Kažuť: «Nje, ale u «Absoljuta» ćogo roku v marketyng-strategiї je zahid na fešn-podiї». Prekrasno! Vony daly groši, pryslaly try sukni, jaki dlja nyh zrobyly dyzajnery.

U nas buv peršyj zadnik, modeli vyhodyly z syluetu pljašky «Absoljut». I z nym pov’jazana odna istorija. Zadnyk buv z fanery, velyčeznoї plošči. Vže gosti na vulyci zbyrajuťsja pid Budynkom aktora na Jarvalu, a jogo šče montujuť

I tut vidbuvajeťsja cej čarivnyj moment, koly lamajeťsja zzadu rejky, i cja zdorovenna štuka padaje. Ja takogo vysokohudožńogo matu, jakyj vykonav dyzajner Seŕoža Byzov – inteligentna ljudyna – u svojemu žytti ne čuv ne do, ne pislja. Tam bulo zakručeno v sjužet vse, ščo možna. I ce spravylo jakeś čarivne vražennja. Vony pivdnja ce zbyraly, jakščo ne biľše. Nazad vony jogo postavyly v ličeni hvylyny…

Gosti buly todi tež dosyť cikavo odjagneni. Vse, ščo bulo maksymaľno brendovano, vse vdjagalosja. Jakščo bula u pani koftynka «Dolce & Gabbana», vona її brala, jakščo buly čoboty z blistjuľkamy «Louis Vuitton» abo «Gaultier», ce bralosja obov’jazkovo.

Včylysja vsi: dyzajnery, gljadači, organizatory. Ce bula taka evoljucija. Perevažno ce bulo dobre stavlennja do vśogo: do nas, ščo my ce zrobyly, u gljadačiv — do dyzajneriv, ščo vony taki kľovi. A jakščo vony šče otrymaly dovidku, ščo vony kľovi…

Vitja Anisimov vygrav u Viľnjusi konkurs, my otrymaly odrazu mižnarodnu zirku. Nagadaly ljudjam, ščo Loša Zalevśkyj «Admiraltejśku iglu» otrymav, čy Pustovit stažuvalasja v Paryži. Ljudjam, koly rozpovidaješ, ščo ne treba dyvytysja tiľky na lejbl, ce spraćovuje. Stereotyp «Made in» i dosi pracjuje. Jakščo birku «Oksana Karavanśka» počepyty na «Pierre Cardin», odrazu zminyťsja stavlennja. Bo znań speciaľnyh brakuje, vse na smak i na «vnušajemosť».

— Ci 23 roky organizaciї Ukraїnśkyh tyžniv mody, čogo vas navčyly?

— Navčyly rozumity, ščo ničogo biľš mudrogo, niž prydumav narod, nemaje. Buď-jaku prykazku bereš, rozumiješ, ščo za cym stoїť bagatovikovyj dosvid. «Oči bojaťsja, ruky robljať» – tak. «Krašče z rozumnym vtratyty, niž z durnem znajty» – tak.

Ty rozumiješ, naskiľky ce pravyľno. Uljublene moje gaslo: «Kožen krok v žytti – ce padinnja, i ščob unyknuty jogo, treba robyty nastupnyj krok». Ne možna zupynjatysja, jak tiľky ty zupynyvsja, ty vpav, skotyvsja vnyz

Duže važlyvo investuvaty v ljudej, jaki z toboju pracjujuť. Ce najdorožče, ščo v tebe je. My śogodni, slava bogu, ne čipaly negatyvnyh momentiv v istoriї Ukrainian Fashion Week, ale prosto pereličyty možu: požeži v ofisah, zgoriv budynok, rejderśky vidibraly žurnal i pograbuvaly ofis z kupoju grošej, cinnostej i tak dali. I ty rozumiješ, ščo z kožnoї cijeї synusoїdy znyzu ty možeš vyjty vverh tiľky z tymy, hto poruč. Ljudy tebe ne kynuť, vony gotovi pracjuvaty 24/7, koly treba. A ty natomisť їm maješ bagato viddavaty.

Takož važlyvo ne stavyty sobi jakoїś meži. Namagatysja pidnimaty goryzonty planuvannja jakomoga vyšče. Bo jak tiľky ty robyš ščoś «do sih», to ty nikoly ne zrobyš dali. Ne treba bojatysja. Rano čy pizno vono spracjuje.

— Okrim 23 rokiv organizaciї Ukrainian Fashion Week, u vas je šče odne serjozne dosjagnennja – ce 35 rokiv razom z Irynoju. Ne možu vidpusty vas bez sekretu ščaslyvogo šljubu.

— Sekrety, mabuť, u biľšosti par odnakovi. Jakščo govoryty pro njuansy, my na počatku propysaly pravyla. Domovylysja pid čas svarok, bo bez nyh ne obijdeťsja, ne kazaty «zavždy» i «nikoly». Ne čipaty za buď-jakyh obstavyn členiv rodyn, jakby vony ne povely sebe, z našoї točky zory. Važlyvo pam’jataty, ščo svarka zakinčyťsja — treba spilkuvatysja tak, ščob ne obražaty. V biľšosti vypadkiv nam ce vdavalosja.

Robota razom, jak ne dyvno, v našomu vypadku jšla na korysť, bo ty bačyv, jak tvij partner «ubyvajeťsja» na roboti. Tvij partner bačyv, ščo ty zrobyv dlja togo, ščob sprava ruhalasja. Ce vyklykalo povagu i nikoly ne pryzvodylo do jakyhoś pobutovyh problem – komu myty posud, komu gotuvaty

Ostanni 17 rokiv – ce vže pojava peršogo onuka, potim drugogo i treťogo – ce vzagali «cementnulo» naši stosunky.

Jak ne dyvno, duže spiľna robota ćomu spryjala. Ce pry tomu, ščo najgostriši, najemocijniši superečky buly u nas na profesijnu temu. Vsi žartuvaly, ščo Nečyporuk dviči na rik zviľnjajeťsja – naperedodni Tyžniv mody…

— Buly taki momenty?

— Ja dviči pysav zajavu. Ira — golova orgkomitetu, ja — vśogo-navśkogo najmanyj prodjuser. Naviť formaľno. Ale ce її sprava, ce її v peršu čergu sprava, ja tiľky dopomagaju, bo meni cikavo.

Tak, buly, svarylysja jakraz na profesijnu temu, rozhodylysja pogljady, jak treba organizuvaty proces. Jasno, ščo potim zminjuvaly točku zoru odne odnogo. Duže važlyvo vmity zminjuvaty točku zoru. Ne zradžuvaty pryncypam, ale ne dumaty, ščo ty — istyna v ostannij instanciї.

Sluhajte takož poperednij vypusk podkastu: Dorž Batu — pro novu knygu, sekretnu robotu ta zahoplennja vsesvitu.

Pro podkast «Inše interv’ju»

Vid Backstreet Boys do Bernara Verbera – za čas roboty na radio Volodymyr Anfimov uzjav ponad 200 interv’ju. Zminyvšy sferu i stavšy ekspertom z komunikacij, vin tak samo obožnjuje spilkuvatysja z cikavymy ljuďmy. Kožen geroj podkastu «Inše interv’ju» – ce osobystisť z unikaľnoju istorijeju, nezvyčnym dosvidom abo naborom znań. V rozmovi z vedučym gosti rozpovidajuť pro svoї zlety ta padinnja, peremogy ta fakapy, i najgolovniše, uroky, jaki zrobyly їh tymy, kym vony je zaraz.