Jurij Samusenko
Nova strička Vesa Andersona vperto perenosylaś z odnoї daty na inšu. Fiľm musyv vidkryvaty Kannśkyj kinofestyvaľ, ale čerez pandemiju jogo skasuvaly togo roku, a u 2021 roci peregljad fiľmiv počynavsja vže tragikomičnoju «Annet» Leosa Karaksa. U ćomu rišenni ne varto šukaty symptomiv, ale їh možna rozgledity u «Francuźkomu visnyku», jakyj zakryvaje peršu desjatku fiľmiv amerykanśkogo režysera. Ostannimy rokamy Anderson zahopljujeťsja kuľturoju pevnyh kraїn ta vžyvljuje їhni cinnosti ta styli u svoje kino. «…visnyk», napryklad, imituje francuźkyj kinematograf riznyh časiv, ale menše z tym, fokusujeťsja na žurnalistśkij istoriї.
U fiľmi jdeťsja pro specyfičnu redakciju na čoli z golovredom Arturom (Bill Mjurrrej). Vin zadav vysoki standarty žurnalistyky i z’javljajeťsja u tij čy inšij miri u vsih tŕoh novelah fiľmu. U peršij častyni v’jazeń-psyhopat (Benisio deľ Toro) maljuje geniaľni kartyny, jaki pomičaje ekscentryčnyj kolekcioner ta pocinovuvač mystectva (Edrian Broudi). Druga polovyna fiľmu prysvjačena boroťbi molodyh revoljucioneriv u travni 1968 roku v maleńomu mistečku Franciї – tut golovnu roľ zigrav Timoti Šalame. I narešti zaključna častyna peregraje stari televizijni interv’ju, de opovidač (Džeffri Rajt) rozkazuje pro pryvatnu stolovu komisara policiї.
Recenziї z Kannśkogo kinofestyvalju rjasnily zakydamy pro te, ščo Ves pišov u samopovtor. I ce nedaleko vid pravdy, adže kiľka kadriv to tut, to tam veľmy shoži na «Goteľ «Grand Budapešt» abo «Korolivstvo povnogo misjacja». Vtim, z časiv «Ostrova sobak» režysera počala cikavyty gra v klasykiv. I «Francuźkyj visnyk» – ne vyključennja, a povnopravne pidtverdžennja ćomu pravylu. Format ekranu, koľory (abo їhnja vidsutnisť), gra aktoriv – use nadsylaje pryvit dorevoljucijnomu kino Franciї ta Novij hvyli, hoča j u firmovij obrobci Vesa. Tomu nihto ne vidmovljajeťsja vid centruvannja, ideaľnoї symetriї ta blyskučoї detalizaciї.
Same detali zigraly zi stričkoju zlyj žart. Te, za ščo my tak ljubymo Vesa Andersona, viddaljaje jogo vid bagatočyseľnyh personaživ, jaki z’javljajuťsja v kadri nenadovgo. Oskiľky strička podilena na novely, to času u nyh obmaľ, a zacikavyty gljadača vstygaje lyše anturaž ta atmosfera, a ne dramaturgične opracjuvannja golovnyh geroїv. Dejaki nenače vyjšly z jogo poperednih fiľmiv, zokrema Edvard Norton, jakyj naviť ne zminjuvav formy z časiv «Gotelju «Grand Budapešt».
Ale popry igry u vpiznavanky dlja sinefiliv, Anderson ne zradžuje sobi v odnomu – jogo kino vse šče shože na pohid v muzej, de vže naviť ne kadr vartuje okremogo posteru, ale j oblyččja v ńomu. Ves dosi pracjuje z kompozytorom Aleksandrom Despla, jakyj perevygaduje dlja ńogo melodiї ta eksperymentuje z muzyčnymy instrumentamy. Nu i zvisno ž, postijni aktory: Tiľda Svinton, Džejson Švarcman, Ouen Vilson ta Bill Mjurrej dopomagajuť po-novomu uvijty u novyj staryj kinosvit.
Režyser poproščavsja z dysfunkcionaľnymy rodynamy ta dytjačymy spogadamy i vidkryvaje dlja sebe novi goryzonty. «Francuźkyj visnyk», napryklad, pokazuje, jakym jaskravym ta nespodivanym može buty žyttja žurnalista, jakščo potrapyty u pravyľnyj čas ta u pravyľne misce. Tož najbiľši šanuvaľnyky tvorčosti zalyšaťsja u zahvati, a tym, hto šukaje šče odnogo novatorstva, treba zvernuty uvagu na inše kino u prokati. Lyšajeťsja pytannja: čomu ž režyser imituje francuźkyj kinematograf u svoїj francuźkij istoriї, jakščo u ńogo dostatńo svoїh unikaľnyh pryjomiv? Krim zrozumilogo zmagannja z idolamy (Ves neodnorazovo kazav pro ljubov do Novoї hvyli), ce jedynyj logičnyj naprjamok dlja takoї istoriї ta istoryčnogo kontekstu. A čy vyjšlo u ńogo organično – vyrišyť gljadač.