📘 Peršyj v istoriї roman, dija jakogo vidbuvajeťsja u vsesviti League of Legends

U vsesviti League of Legends epični bytvy zahopljujuť miľjony gravciv. Odnak za cymy karkolomnymy batalijamy hovajeťsja glybokyj ta skladnyj svit, jakyj rozkryvajeťsja v romani Entoni Rejnoľdsa «Rujnacija. League of Legends». Cja knyga zaprošuje čytačiv zanurytysja u polityčni intrygy, osobysti dramy ta skladni stosunky miž gerojamy, jaki zmagajuťsja ne lyše na poli boju, ale j u svoїh sercjah. Rejnoľds majsterno pojednuje elementy fentezi z doslidžennjam temy rujnuvannja — jak zovnišńogo, tak i vnutrišńogo.

Publikujemo uryvok iz knygy.

***

Їh vykazav naročytyj spokij.

Usi inši slugy buly smykani j naljakani, niby postijno čekaly, ščo kamavorci raptom vyrišať na nyh nakynutysja. Kalista їh ne zvynuvačuvala. Santarośke vijśko vynyščyly na poli bytvy jakiś godyny tomu. Miscevi obslugovuvaly zagarbnykiv tremtlyvymy rukamy j ne bažaly dyvytysja їm u viči.

Tym časom ti dvoje, ščo nablyzylysja do korolivśkogo stolu z nanovo napovnenymy glekamy j tareljamy, ne vykazuvaly nijakyh počuttiv. Ce buly čolovik i žinka. U nyh ne bulo geť ničogo prykmetnogo. Oblyččja zabuvalysja myttjevo. U buď-jakyh inšyh obstavynah їhnje maskuvannja spracjuvalo b na vidminno, ale todi Kalista rozkusyla їh same čerez majsternisť. Jakby vony zdavalysja shvyľovanymy, vona, možlyvo, i ne pomityla b їh, i todi vony spokijno zrobyly b svoju spravu.

Ne zvažajučy na zapytaľni pogljady susidiv, Kalista vstala j shopylasja za spys. Pozadu neї Gekarym ščoś skazav, ale vona ne rozčula — usju її uvagu bulo prykuto do tyh dvoh udavanyh slug. Vona ne oklyknula їh, bo poky ne vidkydala togo, ščo mogla pomyljatysja.

Kalista pokrokuvala do korolivśkogo stolu. Vartovi poruč pyľnuvaly duže uvažno. Vony obšukaly slug, pereviryly, čy ne bulo zahovanoї zbroї v rukavah i kyšenjah. Ale ničogo ne znajšly, tož dozvolyly projty dali.

«Možlyvo, ja pomyljajusja», — dumala Kalista. Odnak u cyh dvoh bulo ščoś take, ščo vse ž ne davalo їj spokoju, tož vona pryšvydšylasja.

Para rozdilylasja: žinka obignula stil i pišla do korolja iz glekom u ruci, pokirno shylyvšy golovu, a čolovik ponis na inšu polovynu ščojno prygotovani lasošči. Vin vystavyv goru strav na stil, a todi stav zbyraty porožni tarilky j nedoїdky, ruhajučyś do korolja.

Kalista bula na pivdorozi do stolu. Vijeğo vorkuvav do Izoľdy j ne pomičav ničogo j nikogo — її tež poky ne pomityv. Vona ne kryknula. Dosi sumnivalasja.

Vaask, ohoroneć korolja, stojav u zatinku bilja ńogo, poklavšy ruku na deržak i vydyvljajučyś nebezpeku. Vin zoseredyvsja na služnyci. Vaaska nazyvaly jastrubom korolja, i prizvyśko jomu pasuvalo jaknajkrašče. Vin ne mig progledity zagrozy.

Ne mig, pravda?

Guby žinky zavorušylysja, i  Vijeğo leď povernuv golovu. Ne gljanuvšy na neї, vin kyvnuv na znak podjaky j ukazav na kelyh. Služnycja nahylylasja j počala nalyvaty, rozvernuvšyś tak, ščoby pryhovaty inšu ruku vid nezmygnogo pogljadu Vaaska.

Až tut vid togo stysnutogo kulaka prostjaglysja vytky temnogo dymu, nače vyhor čornyl u vodi. Čary! Za jakuś myť dym zatverdiv i peretvoryvsja na klynok, vytvorenyj iz samoї temrjavy. Takoї magiї Kalista šče nikoly ne bačyla. Ani Vaask, ni korolivśki vartovi poky ne zbagnuly, ščo ščoś ne tak. Pomityla tiľky Kalista.

Asasynka napružylasja, gotujučyś do smerteľnogo kydka. Naviť tijeї myti oblyččja її zalyšalosja bezvyraznym, ne vykazuvalo ani natjaku na jakiś počuttja, ne govorylo ničogo pro zlovmysnyj namir. Ale j todi Kalista ne kryknula, rozumijučy, ščo koroľ pomer by, perš niž htoś ustyg vidreaguvaty.

Gučno vydyhnuvšy, vona metnula spys. U toj kydok vona vklala vsi roky trenuvań, usju svoju sylu, blagajučy Predkiv, ščob togo vystačylo. Spys zasyčav i poletiv kriź povitrja, povz korolivśku vartu, virnyj cili.

Koly vbyvcja pidnjala pogljad, bulo nadto pizno. Vona sprobuvala vyvernutysja, ale zabraklo sprytnosti. Spys vlučyv točnisińko v centr grudnyny, rizko vidžburnuvšy svoju žertvu nazad.

Na myť u povitri zavysla tyša. A todi vse rozirvalosja. Povitrja spovnylosja zojkiv. Lycari j arystokraty popidstrybuvaly z osloniv i stiľciv, z gurkotom povalyvšy їh na plytnjak. Vijeğo pidvivsja, utopyvšy prygolomšenyj pogljad u proštryknute tilo vbyvci-nevdahy pozadu.

Kalista na bigu vytjagnula korotkyj meč. Ne rozibravšyś, kiľka vartovyh sprobuvaly її zupynyty, ale vona vpravno uhylylasja, ščosyly namagajučyś u veremiї ne vtratyty z polja zoru spiľnyka mertvoї najmanky. Vin upustyv zibrani tarilky j stav navkolišky pered stolom, niby v pereljaku j sum’jatti. Vin grav. Znovu zakrutylysja kiľcja temrjavy, i z ničogo v jogo rukah z’javylysja dva kyndžaly.

Vaask pobačyv Kalistu.

Vin uže vytjagnuv meč.

— On vin, on! — Kalista vykynula ruku, tycjajučy paľcem u drugogo asasyna.

Vaask kyvnuv: vin pobačyv zagrozu. Bez zajvyh ceremonij vidtjagnuv Vijeğo nazad i zakryv korolja soboju. Izoľda spovzla z miscja j prygynalasja dodolu. Vaask zareviv i perevernuv korolivśkyj stil na bik, prystosuvavšy jak taku sobi barykadu. Glynjani tarilky ta gleky potroščylysja ob pidlogu.

Ubyvcja vyščyryvsja, skynuvšy narešti masku nepryrodnogo spokoju. Dvoje vartovyh atakuvaly. Asasyn prosočyvsja pid zdijnjatymy mečamy, nače voda, — na jogo tli voїny zdavalysja nezgrabamy. Vin buv nepryrodno švydkym, kožen ruh lyšav za soboju rozmyti obrysy. Nastupnoї myti vin uže opynyvsja za vartovymy — i lyš todi vony vpaly. Kalista naviť ne bačyla udariv.

* * *

Navkolo korolivśkogo podružžja zibralosja vže čymalo vartovyh zi zbrojeju napogotovi. Odnak Kalista ne vtračala pyľnosti. Vona rozgljadala more oblyč u pošukah doty ne pomičenoї zagrozy. Nevpynnyj ruh i gomin uskladnjuvav pošuky, ale uvagu pryvernuv odyn sluga: vin opustyv golovu j prokradavsja kriź natovp.

— Zupyniť togo čolovika! — zakryčala Kalista, ukazujučy na ńogo. — Uzjaty!

Natovp hutko rozstupyvsja, i do slugy metnulysja vartovi. Čolovik umyť prypynyv prykydatysja j metkymy, majže tancjuvaľnymy ruhamy zaskočyv na stil; u ruci vže vyčarovuvavsja klynok temrjavy. Kyndžal zatverdiv, i vin perevernuv jogo v ruci, vpravno shopyvšyś za vistrja, a todi žburnuv.

Perevertajučyś u povitri, toj poletiv na Vijeğo.

— Ni! — prokryčala Kalista j u strybku vid bezvyhodi metnula spys poperek ruhu noža. Vona distala do kyndžala, ta tiľky leď-leď. To buv geť legkyj dotyk — jogo bulo zamalo, ščoby zbyty klynok, ale vyjavylosja dosyť, ščob toj zakolyhavsja.

Kalistu projnjav nudotnyj žah: jakuś myť vona dumala, ščo v neї ne vyjšlo. Stežyla očyma za klynkom i bula vpevnena, ščo toj ub’je Vijeğo.

Kyndžal pronyzav vysoku spynku Izoľdynogo stiľcja. Koroleva vidsahnulasja: osoružna zbroja tremtila zovsim poruč iz neju.

Kalista dozvolyla sobi vydyhnuty. Vona zrobyla vdostaľ. Ne biľše. Lycari j vartovi otočyly vbyvcju. Iz zamknenogo kola gostryh klynkiv utekty ne mig naviť takyj talant. — Haj žyve! — nakazala Kalista. — Vin potriben nam žyvym!

Troje vartovyh poljagly, ale todi najmancja nakryla hvylja ščytiv, zaliznyh kulakiv i deržakiv. Vijeğo ce ne vlaštovuvalo. Pobačyvšy, ščo jogo korolevu malo ne vrazyv najmanciv klynok, vin geť utratyv gluzd — a čaruvaty sobi v ruku zbroju mogly ne tiľky asasyny. Vin vyprostav ruku vbik — povitrja leď pomitno zakolyvalosja, i v kulaku nizvidky z’javylasja Svjatisť. Vijeğo buv pov’jazanyj iz Klynkom korolja dušeju i mig klykaty j vidpuskaty jogo koly zavgodno. Ščoky v ńogo palaly, oči svitylysja šalenym blyskom; šyrokymy krokamy vin nablyžavsja do prytysnutogo do zemli vbyvci.

— Pane korolju, — zasteregla Kalista, namagajučyś nazdognaty Vijeğo.

— Ne zavažaj! — Vijeğo, — prošypila vona, — my majemo…

— Geť! — vin zmahnuv rukoju, niby hotiv vidštovhnuty Kalistu, hoča naspravdi її naviť ne torknuvsja. Odnak jakaś nevblaganna syla vidsunula її, i vona pohytnulasja nazad.

Natovpom prokotylysja prygolomšeni «ohy». Vijeğo buv peršym monarhom v istoriї Kamavoru z hystom do čariv: jak uvažalosja, vin uspadkuvav jogo z materynoju krovʼju — i majže nihto poza palacom ne bačyv vykorystannja tyh zdibnostej na vlasni oči. Ce, vlasne, bulo odnijeju iz pryčyn, čomu Vijeğo hotiv uzjaty učasť u bytvi: ščob pokazaty piddanym i sojuznykam sylu, jakoju volodiv.

Poky Kalista zmogla vidnovyty rivnovagu, koroľ vidirvavsja vže na kiľka metriv.

— Geť! — proreviv vin znovu; na oblyčči zastygla žaga vbyvaty. Usih voїniv, jaki vtrymuvaly asasyna na zemli, hvyleju vidžburnula nazad nevydyma syla jogo ljuti.

— Vin nam potriben! — zakryčala Kalista, ale blagannja prosto proletilo povz Vijeğo. Vona vže bačyla jogo takym. Pislja koronaciї vin stav strymanišym, ale v dytynstvi napady ljuti stavalysja duže často. Poky v žylah kypila krov, vin ne čuv geť ničogo. A čarivna syla v tyh žylah nemovby dužčala, koly vin davav volju počuttjam.

Vin zavmer nad zakryvavlenym i ponivečenym ubyvceju, stysnuvšy Svjatisť oboma rukamy, nače sokyru kata. Važko dyhajučy, ziščulyvšy spovneni nenavysti oči, vin prosyčav:

— Ty posmiv ljakaty moju korolevu? Posmiv zamahuvatysja na mene?

Nasylu vidštovhnuvšyś rukamy, ubyvcja siv. Z vuha točylasja krov, a opuhli poviky majže ne rozpljuščuvalysja. Ruku bulo vylamano pid dyvnym kutom. Dyvom bulo j te, ščo vin dosi zalyšavsja pry tjami. Vin movčky klipnuv do Vijeğo.

— Ja — koroľ Kamavoru, najvelyčnišoї deržavy, jaku kolyś bačyv sej svit, — progarčav Vijeğo. — A ty — niščo.

— Vijeğo! Ne vbyvaj jogo! — zakryčala Kalista, ščoduhu namagajučyś podolaty jogo sylu, ta to bulo vse odno ščo štovhaty nevydymu stinu.

Vijeğo rozvernuv meča — teper vistrja Klynka koroliv dyvylosja dodolu — i vstromyv jogo v asasyna. Raptom tysk, ščo strymuvav Kalistu, vščuh, i vona hytnulasja vpered. Vijeğo vyjnjav klynok — najmaneć upav oblyččjam na zemlju. Tilo vže počalo vysyhaty, jak šmatočok frukta, zalyšenyj na paljučomu sonci.

U dvori ne lunalo ni zvuku. Usi stojaly v jakomuś zacipeninni.

Tyšu porušyv golos korolevy.

— Vijeğo, — zronyla vona.

Na kinčykah її paľciv bula krov.

Iz žahom Kalista zbagnula, ščo kyndžal ubyvci začepyv Izoľdu, prorizavšy tonku tkanynu sukni j zalyšyvšy neglyboku ranu na pleči. U pam’jati zrynulo dryžannja korolivśkogo ohoroncja, byttja čornyh žyl pid škiroju — i v serci pohololo. «Predky, zmylujtesja», — prošepotila vona.

Klynok, dosi vstromlenyj u derev’janu spynku, peretvoryvsja na popil i rozvijavsja na večirńomu viterci.

Oči korolevy zakotylysja, i z gorla Vijeğo vydersja gluhyj, spovnenyj bolju kryk.

Zithnuvšy, Izoľda vpala na zemlju.

Materily vydavnyctva Laboratorija