🧛‍♂️ Fields of the Nephilim - ťmjani striľci gotyk roku. Ogljad usih aľbomiv: Dawnrazor, The Nephilim...

Videoese:

Tekst:

32. I pustyly vony miž Izraїlevymy synamy zlu vistku pro toj kraj, ščo rozvídaly jogo, govorjačy: „Toj kraj, ščo my perejšlý po ńomu, ščob rozvidaty jogo, ce kraj, jakyj poїdaje svoїh méškanciv. A vveś toj narod, ščo my bačyly v ńomu, ljudy vysoki na zrist.

33. I tam my bačyly véletniv, syniv Enáka, z rodu nefilimiv, i bulý my v svoїh očáh nemov ta saraná, i takymy buly my i v їhnih očáh“.

Čysla 13, Ivana Ogijenka

Oś ščo nasampered maly na uvazi pid poetyčnym slovospolučennjam vynesenym u nazvu kolektyvu anglijśki, vže bez perebiľšennja, klasyky gotyčnogo roku Fields of the Nephilim. Obraz zabutoї bogom pusteli, vypalenoї soncem judoli ljudśkoї, zmertvilogo kraju pozbavlenogo mynuloї rodjučosti. Na zgadku odrazu ž spadaje poema Tomasa Sternza Eliota «Bezplidna zemlja», de tež figuruje cja ne metafora, a jak sam Eliot ljubyv vymovljatysja «ob’jektyvnyj koreljat». Ščo ž do samyh nefilimiv, to za nymy zakripylasja ne duže garna slava, šče odnogo klona Sisters of Mercy, porjad z The Mission i Rosetta Stone. Prote ce zovsim ne tak, i hto jak ne ja zvalyť na sebe tjagar zobov’jazannja perekonaty vas u zvorotnomu.

Vynykla taka nezvyčna formacija, jak nefilimy u pisljavojennomu mistečku Stivenejdž u grafstvi Hardfordšyr, Anglija. Čomuś zvykly vvažaty, ščo Fields of the Nephilim odnogo polja jagody z Lidśkoju gotyčnoju scenoju, zvidky pohodjať Sestry j usi їh pidsosy pomenše. Podibne hybne ujavlennja vynyklo na tli uzagaľnennja gurtiv, jaki vidnosjaťsja do 2 hvyli brytanśkogo gotyk roku, ščo kvitnuv svoїm misjačnym cvitom u drugij polovyni 80-h. Poky Endrju Eldridž peremyvav kistočky peršomu skladovi Sisters of Mercy, a Vejn Hassi ta Ien Asburi z їh The Mission ta The Cult vyprobuvaly novi perspektyvy zlyttja gotyky z pop muzykoju, porjatunok dlja tiľky-no perevidkrytogo žanrovogo renesansu pryjšov zvidty zvidky nihto ne očikuvav. Jak i u vypadku buď-jakogo gurtu, ščo vpysav sebe velykymy literamy v annaly rok muzykaľnoї istoriї, v centri opovidi zavždy znahodyťsja jakaś syľna, haryzmatyčna osobystisť vrodženogo lidera, dovkola jakogo gurtujeťsja rešta tusovky učasnykiv. U vypadku Fields of the Nephilim takoju je vokalist i odnoosibne vtilennja Fields of The Nephilim Karl MakKoj. Vsevyšnij Ktulhu, v ńogo naviť prizvyśko do pary obrazu gurtu, ale pro ce zgodom. Vže na nastupnyj rik pislja svogo zasnuvannja v 1984 roci, kolektyv vypuskaje debjutne EP, z jakogo ja i proponuju počaty naše obgovorennja dyskografiї kolektyvu.

Burning The Fields

Burning The Fields predstavlenyj u 1985 roci spivakom Karlom Makkojem, gitarystom Piterom Rajtom, basystom Toni Pettitom, barabanščykom Nodom Rajtom i saksofonistom Gari Viskerom pid zagaľnoju vyviskoju Fields of The Nephilim, je cikavym ekzempljarom ranńoї tvorčosti drugogo pryšestja anglijśkoї gotyky u svit rok muzyky.

Vidkryvajučyś z mrijlyvoї Trees Come Down, EP vidpravljaje nas u mandry prymarnymy snovydinnjamy zi zdorovoju porcijeju seksuaľnoї magiї, ščo z ostrahom promovljaje do nas «Like the Heathen». «Jazyčnyk, jazyčnyk» – narikaje kožnogo hto stupyv na šljah zemli nefilimiv Makkoj. Poky ščo dostatńo syryj material ne vidpovidaje tomu toržestvu farb i vidtinkiv podaľšyh robit kolektyvu, ale gitarnyj maljunok vže demonstruje tu agoniju duši, ščo z kožnoju hvylynoju zgoraje u polum’ї prystrastej.

Nastupnym vstupaje do boju golovnyj gorror nomer ranńogo periodu gurtu Back in Gehenna, de providni partiї vidigraje vladna basuha. Z takoї nagody prygadujuťsja slova Eldridža, pro te, ščo Sisters of Mercy, na jogo dumku, je gibrydom jogo dvobičnoї ljubovi j do Joy Division, i do Motorhead. Značnoju miroju ci slova pro shožisť z Motorhead biľše adresovani Nefilimam, a niž Sestram. V bendi Eldridža – holodna dram mašyna, a tut majže D-beat-ova gra na udarnyh, v kraščyh tradycijah Lemmi j kompaniї. Zgodom trek dekiľka raziv perezapysuvavsja ta perevydavavsja, nabuvšy onovlenoї iteraciї u vygljadi Returning to Gehenna, de pidnjaly j tak opuklyj bas razom z na pered vysunutoju gitaroju, ta pryspustyly gučnisť udarnyh, zaphavšy їh na drugyj plan. Odnak meni biľše podobajeťsja versija z minjona. Na onovlenni dlja syngliv, do togo ž, Karl nadto syľno rivnjajeťsja na vokaľnu maneru Pitera Merfi z Bauhaus. A šče, ce absoljutno dyke gorlannja saksu Viskera posered pisni. Na žaľ na nastupnyh relizah Viskera zaminjať vže drugym gitarystom Piterom Jejtsom.

Dali gurt prytamovuje temp zadlja poviľnogo bljuzu Darkcell. Krim prykoľnogo zvuku bas i elektro gitar, ta kľovogo saksofonnogo solo v kinci drugoї tretyny, lovyty tut tolkom ničogo.

Nu i kudy ž bez pisni zi zagadkovym žinočym im’jam jakoїś fam-fataľ vynesenym u zagolovok. Tak, Hrystyna bula, Meriem je, Severyna vže zarezervovano, a točno – Lora! Meni časom zdajeťsja, ščo koly frontmeny gotyk-rok gurtiv pyšuť podibni pisni, vony prosto vidkryvajuť bloknotyky z imenamy j kontaktamy svoїh kolyšnih, i gortajuť їh u pošukah imeni krasyvišogo za Meggi. Ale my vsi prekrasno znajemo, hto usih pereveršyv u ćomu. Temnostul z їh Natašoju, avžež! [Natassja in Eternal Sleep] Vtim, jakščo bez gumoru, to pisnja reaľno vstavljaje, javljajučy soboju gotyčnu odu v pohmuryh tonah neščasnij divčyni, ščo nagaduje svoїm im’jam kohanu muzu Petrarky. Za rytm-sekciju tut vidpovidaje triskuče tremolo na barabanah, shože na triskit i šypinnja grymučoї zmiї.

Na Burning The Fields, jak nikoly potim, projavylo sebe hard-rokove, metalične korinnja MakKoja, jake zreštoju dasť pro sebe znaty v majbutńomu, i dozvolylo dejakym krytykam u svij čas narikaty Fields of The Nephilim hevi-metal gurtom. Otakyj vin buv cej debjut, ne ideaľnyj – vyznaju, ale cilkom vartyj vašoї uvagy.

Dawnrazer

Peršomu povnoformatnomu aľbomovi gurtu pereduvav rjad syngiv, ščo vyhodyly protjagom 86-87 rokiv. Peršyj syngl, «Power», naležav vže zovsim inšij grupi. Sluhaty «Power» na vidstani u 31 rik označaje znovu poznajomytysja z nejmovirno rok-n-roľnoju energetykoju gurtu, jakyj pojednuje pleminni rytmy, zdatni buď-kogo sponukaty do zapaľnogo tancju, kručoni slajd gitary ta dyvovyžno drajvovi j micni akordy, a takož vovkulaćke garčannja Karla Makkoja. Z cym hitom Nefilimy pišly, tak by movyty, v narod, skynuvšy mantiju zagadkovosti ta nadmirnoї pohmurosti debjutnogo EP.

Ce vse zvisno dobre, ale ščo z pryvodu samogo povnoformatnyka «Dawnrazor», skažeš? Počnemo z peršogo vražennja, avžež vizuaľnogo. Oformlennja plativky je akuratnoju inkapsuljacijeju estetyky Fields Of The Nephilim: šryft rozšukuvanogo plakata ta rozbijnyćkyj šyk Dykogo Zahodu blyskuče superečyly tomu, ščo vidbuvalosja na vulycjah Tumannogo Aľbionu 80-h, vodnočas proponujučy samodostatnju odynycju, gotovu vyskočyty z-za rogu, jak biľš uspišna versija kuľminaciї Butča Kessedi j Sandensa Kida. Odnočasno, z cymy kovbojśkymy kapeljuhamy ta gortannym gurkotom Makkoja bulo majže nemynučym porivnjannja z pevnoju grupoju z Lidsa.

Miž Fields Of The Nephilim i The Sisters Of Mercy bula nyzka suttjevyh vidminnostej. Vže zgadanyj žyvyj udarnyk. Z dram mašynoju Nefilimiv ujavyty praktyčno nemožlyvo. Spromožnisť v samoironiju ta junaćku durisť. Na Dawnrazer pomitno, ščo kompanija našyh vidvažnyh ganfajteriv šče zajmajeťsja balovstvom. Ale golovne – ce kardynaľno novyj imidž. Gotyčnyj rok do tyh pir vže bačyv i depresyvnyh aseksualiv na kštalt Iana Kertisa, i dystrofičnyh pozašljubnyh ditej Devida Bouvi v oblyčči Pitera Merfi, i, o bogy, pečaľnyh lycariv, ščo jšly zi sceny zi sľozamy na očah ta tuššju, ščo dala tečiju. Spodivajusja, vy sami zrozumily pro kogo jde mova. Fields Of The Nephilim vygljadaly jak banda, v jaku možna bulo ne tiľky poviryty, ale j do jakoї spravdi hotilosja pryjednatysja, sidlaty konej ta їhaty razom na pošuky prygod na žmenju dolariv biľše. Logotyp perestrilky na zadnij obkladynci tyh počatkovyh syngliv u pojednanni z imenamy Makkoj/Jejts/Rajt/Pettitt/Rajt, jaki tež dodavaly ne maloї deščyci anturažu, buly zaprošennjam u svit, dalekyj vid povsjakdennoї metušni svitu reaľnogo. Ce bulo tym, na ščo možna bulo povisyty, tak by skazaty, svij kapeljuh.

Їhnje vykorystannja «Garmoniky» Ennio Morrikone z epičnogo spagetti-vesternu Serdžio Leone 1968 roku «Odnogo razu na Dykomu Zahodi» na počatku zapysu bulo fantastyčnym reveransom do їhnih obraziv, ale takož i poperedžennjam pro te, ščo možna očikuvaty vid gurtu dali. A ščo same očikuvaty nas bude, vyznačyť vaše vydannja plativky. Tak, tut my majemo spravu z kupoju perevydań i materialom, kotryj dopyljuvavsja z plynom rokiv. Oryginaľne brytanśke vydannja, vključalo vśogo 8 trekiv, z kotryh vašoї dorogocinnoї uvagy zaslugovuje rivnym čynom polovyna. Svoїh spivvitčyznykiv Nefilimy čomuś ne nadto ljubljať. Z amerykanśkym vydannjam sytuacija krašča, jakščo tak kazaty, na zaokeanśkyh kuzeniv obrazy muzykantiv i buly rozrahovani. Tudy vključyly, šče j syngly, ščo vyhodyly pered longplejem. Ja ž u cij recenziї vidštovhuvatymuś vid perevydannja na CD dysku, kudy uvijšlo vse j odrazu, krim syngla Blue Water. Ne bida, vin vse odno meni ne podobajeťsja, lyše tiľky klip klasnyj. Do reči pro video.

Grupa vyjavylasja dostatńo kmitlyvoju, ščob pidključyty do promokompaniї kinematografični navyčky svogo molodogo, ale duže ambitnogo, pivdennoafrykanśkogo druga Ričarda Stenli. Tut odyn lyše klip na bezvidmovnu Preacher Man, za zmistom nagaduvav korotkometražnyj fiľm, de bulo vse, ščo vam potribno znaty: zločynna banda, lider jakoї hodyť v styľnyh stim-pank aviatorah, ščo vydyvljajuťsja na tebe z obkladynky, nemov para avtomobiľnyh far, postapokaliptyčna pustka zmišana zi spagetti-vesternom, i čymala doza obraziv z fiľmiv žahiv kategoriї Ğ. Ce karnavaľne nepotrebstvo, zvyčajno, nevybaglyvo j absoljutno bezgluzdo, i tym krašče dlja provincijnyh gotyčnyh klubiv, de cja fiška duže dopomogla peretvorjuvaty kožnu zvyčajnu nič na nezabutnju. V klipi vgadujuťsja usi ti motyvy, ščo znajduť svij rozvytok v povnometražnyh robotah svogo režysera.

Vže koly Ričard Stenli doris do povnogo metru u vygljadi naukovo-fantastyčnogo post apokaliptyčnogo horror-trylleru «Zalizo» v oryginali «Hardware» (1990), toj za pryjateľstvom zaprosyv Makkoja na roľ nevidomogo pusteľnogo kočivnyka z počatku fiľmu. Kartyna znjata za ličeni kopijky stala, jak na mene, prosto taky esencijeju vśogo žanrovogo kinematografu 80-h, i cilkom po pravu zaslužyla zvannja kuľtovoї stričky nezaležnogo kino. Duže lampovyj takyj kinčyk z časiv kasetnyh VHS magnitofoniv ta video-prokatu. Usim radžu, koroče.

Odnak jakščo vy vvažajete, ščo vznaly hto taki Fields Of The Nephilim lyše za dopomogoju syngliv, todi їhnij debjutnyj aľbom Dawnrazor prynese vam šče rjad sjurpryziv, jaki ukripyly їhnju slavu gurtu, ščo poturaje rozdolu šestystrunnogo dijstva ta aľternatyvnym virospovidnym systemam.

Moї pozakonkursni favoryty z Dawnrazor-a – ce Dust, z cym prosto najkrutišym basovym ryfom i začerstvilym barytonom Karla, prystrasna gonytva Volcane (Mr. Jealousy Has Returned), ščo perebuvaje nemov u vičnomu pošuku, tuzi za jakojuś duže važlyvoju dlja tebe osoboju, nu i nepereveršena napruga saksofonnyh trelej u spalahah prystrasti The Tower. Kudy b ty ne sunuvsja na ćomu dysku, buď-de tebe bude suprovodžuvaty atmosfera temnogo, mistyčnogo vesternu, z neperedbačuvanymy finalamy revoľvernyh duelej, fataľnoju groju doli v partijah v poker, kožna z jakyh može obernutysja dlja tebe ostanńoju, merzotnymy salunamy ta neporočnymy kurtyzankamy v nyh. Ščoś na manir romanu Stivena Kinga «Temna bašta». Odnak, spravžni momenty istyny, kotri zmusyly sluhača sisty j ščyro zvernuty uvagu na cju šajku propaščyh vejstlenderiv – ce epični kompozyciї «Vet For The Insane» i golovujučyj «Dawnrazor». Jak pokazano na prykladi «Nine While Nine» The Sisters Of Mercy i proto-gotyčnoї kompozyciї Joy Division «New Dawn Fades», nemaje ničogo kraščogo, ščo spodobalosja b odjagnenomu v use čorne hlopcevi čy divčyni, niž nadmirno vytončena melodrama.

Dawnrazor buv vizytnoju kartkoju, jaka spoviščala pro prybuttja novogo šeryfa v misto. Stavalo dedali pomitno, ščo balans syl zminjuvavsja vid odnogo geografičnogo regionu na korysť inšogo. Ale, ščo važlyviše, Fields Of The Nephilim dovely, ščo muzyčne zrostannja ta rozvytok u regioni, jakyj, zdavalosja b, vidmyraje ta biľše ne vidpovidaje panivnym kuľturnym trendam, podibno do tijeї ž bezplidnoї zemli, je cilkom možlyvymy j veľmy dosjažnymy ciljamy.

U nastupnyh dvoh relizah čuvaky, slid viddaty naležne, vidčuly svoju velyč. Vony pereosmyslyly žanr paraleľno vyjšovšy za jogo meži. Z Dawnrazor Fields Of The Nephilim zakryly glavu, jaka zagartovuje abo rozbyvaje u drib’jazok buď-jakyj gurt – moment, koly set, z jakym vony nevpynno gastroljuvaly, fiksujeťsja u studiї nemov zapovidi na skryžaljah ta predstavljajeťsja mlosnomu svitovi. Tiľky vid nyh samyh todi zaležalo, čy buduť vony hodyty kolamy, postupovo zvužujučyś, čy rozšyrjať goryzonty.

The Nephilim

Jakščo pytaty mene, na jakij z robit Nefilimy dosjagly svojeї najlipšoї formy, ja b dejakyj čas tomu nazad, šče vagavsja, ale pislja ocinky vsih reliziv sukupno, možu avtorytetno zajavyty odne – The Nephilim 1988 same TA robota kotru vam obov’jazkovo treba počuty v nyh, hoča b raz v žytti!

Pislja relizu povnoformatnogo debjutu gurt zrazu prystupaje do roboty nad svoїm nastupnym dityščem. Dyjavoľśke dytjatko pid nazvoju The Nefilim bulo vykolysano u stinah The Justice Rooms, kolyšnij budivli sudu v siľśkij miscevosti Somerseta v Angliї, de pidsudnyh, zasudženyh do smertnoї kary, višaly na misci. «U ćomu misci bula spravdi kruta atmosfera», — kaže basyst Toni Pettitt. Oj, jo, jo-jo vmijuť že hlopci obyraty tvorčyj prostir z anturažem, slidom za Black Sabbath z їh seredńovičnymy zamkamy pišly.

Perše, ščo hotilosja b zaznačyty – ce efektnišyj prodakšn, krasyviši aranžuvannja i v cilomu muzyka stala pryjemniša na sluh. Propala ta syruvata rizkisť, a na її misce zastupyla kvituča sutinkova melodyka. Gitary zvučať čysto i kožnyj poruh mediatora po strunah vidzyvajeťsja nemovby dalekym ehom u legkij ničnij kiptjavi nevidomogo. Bagato vidkrytyh akordiv, gotovyh z takoju ž ščyristju do vidkryttja serdeć novoprybulyh ljubyteliv jakisnoї rok muzyky. Perevažnoї biľšosti kovbojśkyh kantri štuk pozbulysja, z ogljadu na infantyľnu atavistyčnisť ta kineć rozveselogo durbecaľstva. Jedyne, ščo možu postavyty na karb, v jakosti dojobky, ce te, ščo miks nadto až tyhyj. Hiba ce ne zločyn pryhovuvaty vid nas take svjato duhu i litery v usij jogo audio-misteriaľnij krasi.

Šče, takož, na ćomu relizi narešti sformuvavsja stalyj vokaľnyj styľ Makkoja z groulingom. Nu točniše, jak grulingom? Ne v rozuminni det metaličnogo vokalu 90-h, do stosunkiv Makkoja z ekstremaľnym metalom my šče dijdemo, a prosto hyže garčannja, «poloskannja gorla gravijem», jak vyrazyvsja htoś z krytykiv. V jakomuś z interv’ju Karl prygaduvav, ščo v ńogo takyj grubyj golos, čerez te, ščo v dytynstvi vin často kovtav garjaču їžu j obpik gorlo. Bačyte, ce ne bag, a fiča! Tak, tiľky v domašnih umovah za Karlom ne povtorjuvaty, a to znaju ja cyh vašyh včyteliv vokalu.

Miscjamy vokaľna tehnika vse-taky viddaleno nagaduje eldričivśke gortanne vyttja, odnak zagalom zrilyj demonizm vže dobre vidčutnyj v vustah Makkoja, osoblyvo u žvavyh nomerah. Lyboń ce jakaś studijna magija, ale zvučyť niby jogo nepokirnyj duh proryvajeťsja kriź bar’jery svitiv z inšogo realmu i movyť do nas motorošnymy odkrovennjamy.

Dyvyś no, jak svoječasno zgadav pro odkrovennja. The Nephilim povnoju miroju rozkryv interes Makkoja do okuľtnoї storony našogo buttja. Karl, jak svij poc, je poslidovnykom Telemy, okuľtno-religijnoї tečiї čy skoriše včennja, kotre bulo rozvynute dorogym Alisterom našym Krouli. Telema otrymala svoju nazvu vid «Telemśkogo abatstva», ščo figuruvalo v tyh kumednyh knyžečkah pro givno, ssaninu i soromićki žarty pro šljuh francuźkogo klasyka i znatnogo trolja svogo času Fransua Reble «Gargantjua i Pantagrjueľ».

Telema z grećkoї perekladajeťsja, jak volja, bažannja, prystrasť. «Roby te čogo ty bažaješ – takym nehaj bude Zakon» – nagološuvala peredmova, jak to ne dyvno, «Knygy Zakonu» Mistera Krauli. Nihto nikomu ne zobov’jazanyj, i kožnyj naležyť samomu sobi j tiľky sobi. Pryvablyva, cilkom v ključi takogo sobi vuľgarnogo nicšeanstva, amaľgama idej dlja moїh 16-17 ročkiv, koly ja vse ce, razom z «Biblijeju Statany» Laveiča navzdogin, i prokovtnuv, hoč jakoś u golovi vono ne duže j to osilo. Nikoly ne mig do kincja pryjnjaty vsju cju ezoteryčnu muru, čerez značnu dolju zdorovogo pozytyvizmu v moїj čerepnij korobočci ta spiritualistśkyj aspekt, jakyj dlja mene jak biľmo na oci. A oś Makkoj ohoče, tak vin kaže pro svoї duhovni pošuky: «Ja doslidžuju vlasnyj rozum, vlasnyj raj i peklo, dosjagajučy vyščyh rivniv svidomosti. Dlja ćogo je sposoby, ščo bazujuťsja na pari rytualiv. Vse ce – vidmykannja vid smerti, pidgotovka do momentu vidhodu. Te, ščo vy otrymujete, – ce vidblysky smerti. Ce zovsim osoblyvyj stan rozumu». Otakyj vin, veś u svojemu obrazi. Takož Karl cikavyťsja magijeju Haosu, robotamy Ostina Osmana Spejra ta Pitera Kerrolla, hto b ce ne buv. Ne znaju, i znaty ne hoču. Do togo ž značna častka tvorčosti muzykanta prysvjačena biblijnij mifologiї; do tradycijnogo hrystyjanstva vin stavyťsja krytyčno, djakuvaty mami zi Svidkiv Ijegovy, ale zaljubky prybigaje do takoї pryvablyvoї z poetyčnoї točky zoru obraznosti Starogo zavitu. U tekstah takyh piseń, jak “The Watchman” i “Last Exit for the Lost” naviť zgadujeťsja sam velykyj spljačyj Ktulhu z tvoriv Govarda Filipsa Lavkrafta, polum’janym pryhyľnykom literatury jakogo Makkoj je.

Z vnutrišnimy, a to j zovnišnimy, čym šut ne čortyť, demonamy Makkoja rozibralysja. A ščo ž tam z kompozycijamy, ščo mistjaťsja na aľbomi, ne zabuly? Peršyj trek The Nephilim, «Endemoniada», maje spiľnu nazvu z meksykanśkym fiľmom žahiv 1968 roku ta mistyť frazu «penitenziagite!», kotru vygukuje geroj Rona Perlmana, gorbań Saľvatore, u fiľmi «Im’ja trojandy», za romanom Umberto Eko. Takyj sobi vyšukanyj bljuz z efirnym prysmakom skorboty. V dejakyh momentah prostupaje naviť ščoś vid Dead Can Dance.

Dali ž, mistyčna i zagadkova The Watchman, z ščypkovoju, krystaľno čystoju gitarnoju groju. Tretij trek “Phobia” kompozycijno shožyj na hit Motörhead “Ace of Spades”, vključno z majže identyčnymy ruhlyvymy kantri ryfamy. Plagiat skažete vy, a ja skažu – vdale pereosmyslennja rok-n-roľnoї klasyky. Zdajeťsja meni, ščo j toj samyj kovbojśkyj imidž bandy poza zakonom nefilimy pidgledily v kolektyvu šybajgoliv Lemmi Kilmistera.

Golovnyj syngl aľbomu, jakyj z legkistju zajnjav perše misce v čartah 88 roku, «Moonchild», dilyť odnu nazvu z najvidomišym romanom Alitera Krouli «Misjačne dytja», i pryčarovuje svoїmy nejmovirnymy zvukovymy landšaftamy, de prosto filigranno pojednana dynamika, atmosfera pohmuroї kazky ta teatraľnyj dramatyzm.

Moja ž uljublena Chord Of Souls – golovnyj skarb aľbomu. V kinci akustyčnogo vstupu vona zryvajeťsja z miscja majže metaličnym gurkotom i v myť peretvorjujeťsja u nestrymnyj potik energiї, v jakomu dvi gitary zagrajuť odna z odnoju, nemov u šljubnomu tanci, koly rešta instrumentiv pereplitajuťsja, ščob narešti staty jedynym, ščo dyhaje v unison organizmom. Koly ja її čuju, pered očyma vynykaje obraz opivničnogo šose po jakomu ty mčyš čvalom geť vid usih tyh tjažkyh temnyh dum, ščo peresliduvaly tebe v mynulomu. Ce počuttja, koly ty robyš krok na zustrič nezvidanomu, kotre nemožlyvo opysaty slovamy, i rozsikaješ temrjavu, za jakoju hovajeťsja nebezpeka, ščo neodminno suprovodžuje tebe, ale razom z usim tym prosta jak četvertak, ale bezkinečno solodka, volja. Gnučka i vodnočas miscjamy važkuvata, Shiva, nazvana na česť induїstśkogo boga rujnaciї, garcjuje garjačoju bas gitaroju Pettitta. Celebrate – šče odyn poviľnyj i bezradisnyj bljuz, z čystym vokalom vid Makkoja, aby perevesty podyh pered finaločkoju. «Love Under Will» — fraza z tijeї samoї «Knygy zakonu» Krouli. Jedynyj trek, ščo meni ne zalitaje z uśogo pereliku. Nu i narešti, prekrasna sjuїta Last Exit for the Lost z dovedenoju do meži efirnistju saundu, ščo vyčikuje do tyh pir poky ne prjamuje na zustrič ostannij gonytvi navyperedky z fatumom, ne na žyttja, a na smerť.

Ščo ž skazaty u vysnovku po cij vzircevij plativci našyh ťmjanyh vejstlenderiv? Ja avžež ne virju v magiju ta vsiljaki nadpryrodni štuky-drjuky, ale, haj tam jak, a v magiju muzyky Fields of the Nephilim ja virju.

Elizium

Vse počalosja zi slova, i slovo to bulo Psychonaut. Pro zminy v muzyci gurtu Nefilimy vyrišyly ogolosyty dovgov’jazym synglom u 4 iteracijah za vyščeoznačenym najmenuvannjam. Ce bulo ščoś zovsim neordynarne, i zvučalo ne jak pryšestja novogo šeryfa u bogom zabute mistečko na vistri frontyru, a, bukvaľno, jak druge pryšestja, z vidpovidnym klipom, treba skazaty. Šalenyj perebir Pettitta na bas gitari šče dovgo bude progravatysja u vas v golovi probyvajučy novi obriї. Psychonaut sygnalizuvav vidnyni pro krin grupy u bik progresyvnoї muzyky, de gotykoju častkovo dovedeťsja postupytysja v im’ja svitlogo majbutńogo proektu.

Elizium 1990 roku vyhodu, dyvovyžnyj pryklad sojuzu gotyky z progresyvnym rokom 70-h. Nihto takogo točno ne očikuvav, vid porodystoї gotyčnoї formaciї, jakij na prevelykyj žaľ ne poščastylo perestupyty porig u vygljadi vyrišaľnogo 91 roku. Pevni notky progressyvnogo roku buly čutni šče na mynulomu dysku Nefilimiv, odnak na ćomu samocviti Makkoj i ko vyrišyly po povnij uporotysja po… Pink Floyd, komu ž šče? Zarady ćogo vony vyrišyly zaprosyty do roboty nad aľbomom zvukoindženera samyh Pink Floyd i soľnyh robit їh lidera Devida Gilmora. Ba biľše, čuvaky zaprosyly v gurt klavišnyka Pink Floyd Jona Kerina. Vin, pevna rič, ne z zolotogo skladu Pinkiv, ale ce vin grav na їh plativkah 80-h: Delicate Sound of Thunder ta The Division Bell.

Jakščo kazaty za vybir storony u protystojanni dvoh vymiriv tvorčosti Pinkiv, dvoh naviť možna skazaty načal, jak by bezpidstavno ce ne prozvučalo: agresyvnogo buntarstva, z prysmakom populistyčnogo marksyzmu mamynogo synka, ščo bisyťsja z žyru – Radiončika Vodjankina, ta nabagato m’jakšoї ta melodijnišoї romantyky rozsudlyvogo starcja Gilmora, to Nefilimy vidverto kažučy, obraly dlja nasliduvannja bik našogo ljubytelja červonyh kalyn. Zdavalosja b – de peršoklasni rok zirky Pink Floyd, kumyry jak intelektualiv, tak i prostyh sluhačiv, a de jakyjś začuhanyj gotyk rok gurt drugogo ešelonu, odjagnenyj nače vony tiľky-no vylizly zi zvalyšča? Ce ž zovsim rizni svity! Ale raz na viku i taki svity peretynajuťsja.

Elizium – analog raju, v davńogrećkij mifologiї, vidkryvajeťsja z epičnogo klavišnogo intro Dead But Dreaming, jake plavno peretikaje u dovoli standartnyj dlja Nefilimiv syngl na prodaž «For Her Light». Prote vže na ńomu vidčutna zvablyva melodyka ta mrijlyva abstrakcija, jakymy, jak cukor vodoju, bude prosočena vsja plativka. Nastupna ž 8 hvylynna p’jesa, embijentopodibna «At The Gates Of Silent Memory» plyve u riznokoľorovi vody psyhodeliї. Ce ne muzyka, ce bezstrukturna čudesija z inšogo vymiru, zgustok jakoїś neznanoї esenciї, ščo teče nastiľky ž nespišno, naskiľky j hvyljuje vaše serce. Okrim ćogo u vstupi zvučyť golos Alistera Krouli, jakyj čytaje svoju poemu «Na mori» 1920 roku. Vid tradycijnoї gotyky Nefilimy vidijšly, ale ot svoїj ljubovi do okuľtyzmu ne zradžujuť.

I tak, ce ta sama pisnja na česť jakoї nazvalysja hlopčaky z Ğeteborga At The Gates, merščij dyvytysja vypusk pro nyh v mene na kanali.

Za zacykljujučoju v odyn suciľnyj tvir peršu polovynu plativky nedovgotryvaloju repryzoju Paradise Regained, my zustričajemo bezdogannu, jak ogolena luna – Submission, mij osobystyj vybir na ćomu aľbomi. Na prykladi cijeї kompozyciї my včergove perekonujemosja u tomu, ščo Fields Of The Nephilim znajuť, jak nagnaty dramy v zminenyh stanah svidomosti. V okremo vzjatomu vypadku mova jde pro kydannja muzyky vid šepotu minimaľnogo basu do kryku masyvnyh elektrogitarnyh kreščendo, jaki nače zahlynajuťsja u ćomu ekstazi Hendriksivśkoї styhiї destoršenu. Trek napravdu strukturno nagaduje meni 1983… (A Merman I Should Turn to Be) čornogo volodarja elektro gitary z 60-h. Nepereveršena eskalacija kontrastiv.

Velyke 11 hvylynne polotno «Sumerland (What Dreams May Come)» dovodyť barvystyj progresiv rok u vykonanni Fields of the Nephilim do jogo najvyščoї točky; cej nevpynnyj puľs odnijeї z najpotužnišyh bas gitar v roci, ščo peredaje vitannja Psychonaut. Tak mogly b zvučaty Pink Floyd, jakby vony prydiljaly hoča b trišky biľše uvagy tomu, ščo vidbuvajeťsja u sviti sučasnoї rok muzyky, zamisť togo, ščob sperečatysja za brendy ta torgovi marky v sudah. Nu i na počilyty Wail Of Sumer, de je ščoś vid pop-roku, a-lja Eagles, vy tak ne vvažajete? Na ostannij trek mene vže ne vystačaje, zanadto velyka vtoma vidčuvajeťsja v usih cyh nadmirnostjah.

Elizium – čudovyj eksperymentaľnyj aľbom, ne zrozumijte mene hybno, ale jak že jogo ne hočeťsja sluhaty okremymy pisnjamy. I ni, ce dijsno pogano. Mabuť, prokljattja konceptuaľnosti Pink Floyd torknulosja i jogo. Jak cilisnyj, doveršenyj eksperyment, za jakyj my povynni zavdjačuvaty v peršu čergu komercijnomu uspihovi muzyky Nefilimiv, za jakym prosliduvav korotkyj promižok tvorčoї svobody – cilkom možu jogo pryjnjaty, ale jak zbirnyk horošyh piseń – probačte… Žodnogo hita, žodnogo bengera, i naviť blyzeńko.

V nastupnomu 91 Fields of the Nephilim vypuskajuť svij, po suti, proščaľnyj Live «Earth Inferno», i rozhodjaťsja zi svoїm front-menom, jak v mori korabli. Ale vvažaty, ščo Nefilimy na ćomu zaveršylysja, bulo b velykoju, velykoju pomylkoju.

Zoon i Fallen

Pro pogane bagato ne nagovoryš, tomu ja vyrišyv ob’jednaty nevdali sproby vidrodyty Fields of the Nephilim v odyn blok.

Rozvalyvšyś, Makkoj, vtim, uper z soboju torgovu marku Nefilim. Spočatku razom z Džonom Kapučino Kapačino … aj, dobre, garazd… Karterom vin počav mutyty vlasnyj proekt, ale čerez rik Karter vybuv, zalyšyvšy po sobi dekiľka demo. Makkoj nabrav jakyhoś nounejmiv, prytaryv їm styľnyh šmotok, i nazvalysja vony na česť drugogo studijnyka The Nefilim, tiľky literku zaminyly, aby za avtorśki prava ne zaarkanyly. Čomu ja govorju pro ńogo tut, vy zrozumijete potim.

Sklad vypustyv lyše odyn aľbom, Zoon 1996, na jakyj syľno vplynulo te, ščo Makkoj sluhav v toj čas. Našogo blakytnookogo vovkulaku znov kynulo v krajnošči j vin vidteper vyrišyv graty dez-metal ta indastrial. Nihuja sobi bljať. perevtilennja, bodaj peredumovy takyh styľovyh perevzuvań u vygljadi vidpovidnogo vokalu buly vže davno. Zoon vidijšov vid nasyčenogo zvukovogo landšaftu, harakternogo dlja poperednih robit Fields of the Nephilim, do temnišogo, biľš industriaľno/dez-metaľnogo zvučannja. Hoča vse ti ž temy mistycyzmu, jak u «Pazuzu (Black Rain)», de zgadujeťsja assyro-vavylonśkyj bog, takož vidomyj jak «car demoniv», zalyšylysja na svojemu pryvilejovanomu misci. Makkoj zajavljav, ščo aľbom perebuvav u «vyrobnyčomu pekli» protjagom kiľkoh rokiv čerez obmežennja z boku lejblu, tomu typu ne buďte uperedženymy. Dysk prysvjačenyj Skarlett Makkoj, dońci ščaslyvogo tatusja. Ja dumaju, vona bula tak rada))

Robota je, avžež, konceptuaľnoju, i hoča Makkoj zdebiľšogo movčav pro temy, ščo pobutujuť na nij, odnak odnym iz možlyvyh pojasneń je te, ščo istorija obertajeťsja navkolo Knygy Jenoha, odnogo z apokryfiv Starogo zavitu. Slovo «Zoon» pohodyť vid grećkogo, ščo označaje «žyva istota» abo «zvir». Koroče, jak zavždy u tlumačennjah togo, ščo mav na uvazi Makkoj, možna jakščo ne potonuty, to vtratyty golovu točno. Zahočete, počytajete na dozvilli, ščo tam v ćogo Jevnuha, čy ja jogo tam. Ja Staryj zapovit čytav, i povertatysja do ńogo ne zbyrajusja. Vyključennja možlyve, lyše u vypadku, jakščo pryjmu islam.

A oś ščodo muzykaľnogo materialu, ne vse tak radisno. Tut vas očikuvatyme osoružne zvučannja jakogoś poseredńogo ekstremaľnogo metalu 90-h. Jakyjś mašap vśogo pidrjad, ščo todi vstyg zacinyty Karl: Rammstein – je, Slayer – je, Paradise Lost – je, Fear Factory – je. Tiľky ot oryginaľnosti vid vśogo ćogo riznomanittja – nema. Dali peršyh 4, dijsno ne durnyh kompozycij, zahodyty nerekomendovano. Naviť tytuľna Zoon, podilena na 3 častyny, ne vtišaje. Dlja pisni «Penetration» bulo znjato klip, a poljaky Behemoth zrobyly kaver na Slaves Shall Serve, nagadavšy tym samym pro te, ščo j take buvalo. Atmosfera na zapysi je, bezumovno, a ot z muzykoju bidosja. Prostiše kažučy, zalyšyv cej vaš Zoon mene z holodnym nosom.

Prote Zoon na pravah pryjemnogo bonusnogo sajd proekta isnuvaty šče maje pravo, tym časom jak Fallen 2002, ce velyke pytannja, pid velykym takym znakom oklyku. Povernennja do stroju slavetnyh ganfajteriv brytanśkoї gotyky, vyjšlo jakymoś zovsim ne slavetnym i ne povernennjam. Šče v 98 roci, na festyvali Zilo Makkoj i Pettitt provely pres-konferenciju, ogolosyvšy pro svoї majbutni plany ščodo spivpraci.

Zgidno zi svidčennjamy oryginaľnyh učasnykiv gurtu, vony repetyruvaly j pysaly rejunion Fields of the Nephilim (za vynjatkom Jejtsa), odnak ščoś ne zrosloś i očikuvanogo vozz’jednannja my tak i ne pobačyly.

U travni 2000 roku Makkoj vypustyv «One More Nightmare (Trees Come Down)», peršyj syngl Fields of the Nephilim z їh novym lejblom Jungle Records. Vin mistyv novi, modni, molodižni brejk-bit, indastrial versiї «Trees Come Down» i «Darkcell». Zvisno spasybi, ale meni jakoś i peršočergovyj variant z EP cilkom vlaštovuvav. Z červnja po serpeń 2000 roku grupa čotyry razy vystupala na jevropejśkyh festyvaljah: Woodstage, Eurorock, Roskilde ta M’era Luna.

U 2002 roci Fields of the Nephilim vypustyly svij peršyj pislja Elizium studijnyj aľbom pid nazvoju Fallen. Nu jak vypustyly? Vypustyly za nyh Jungle Records i Metropolis Records. Reliz ne buv sankcionovanyj gurtom i skladajeťsja z nezakinčenyh zapysiv, pererobok 2000 roku, a takož raniše nevydanogo demo The Nefilim. Naviť na veb-sajti bandy dysk buv opysanyj, jak «vkradeni» lejblom demky. Stydajučyś takogo vyrodka v sim’ї, gurt protjagom bagaťoh rokiv vidrikavsja vid relizu, i lyše odna pisnja z ńogo, «From The Fire», bula vykonana nažyvo, tobto zapysana do oficijnogo kanonu. Hoča meni, šče tut podobajeťsja Subsanity. Tjažka grozova gitara v Thirst tež dostavljaje, nema pytań. Nu a From The Fire, ščo tut šče govoryty, hitjara. Sami potim budete naspivuvaty pid nosa hukovi kuplety. Material biľše nagaduje aktuaľnyj todi gotyčnyj metal, na maner Paradajziv ta švedśkyh Tiamat, šče j z dodavannjam vsjakyh sučasnyh, na toj moment, industriaľnyh prymočok, po typu peremovyn po raciї, vykryvlenogo vokalu ta šumiv.

Menše z tym, Fallen vse odno zalyšajeťsja nyźkosortnym nedoїdkom, vykynutym na sud rok gromadśkosti u gonytvi za legkymy grošyma. I šče biľše cej jogo prynyzlyvyj status pidtverdyvsja pislja vyhodu spravžńogo rejunionu 2005 roku.

Mourning Sun

Mourning Sun oś te povernennja korolja, na jake my zaslužyly. Z samogo počatku Karl navčenyj girkym dosvidom mynulyh dvoh nevdalyh robit, vse robyv po rozumu. Usvidomyvšy biľšu shožisť svoїh starań z vidnovlennja oryginaľnogo lajn-apu Fields of The Nephilim z onanizmom, niž iz zavzjatistju, Makkoj stuknuv svoїmy čobotamy zi šporamy, i pozbuvsja balastu. Ne možete napysaty garnogo materialu, nahuj z pljaža! V ćomu je pevna racija, jakščo ty hočeš robyty ščoś svoje i ne bažaješ ni na kogo ozyratysja. Same tomu, miž inšym, sajd proekt Zoon ja dolučyv do osnovnogo naratyvu gurtu, bo inšogo providnyka dolynoju smertnoї tini v Fields of the Nephilim nemaje. Makkoj vidnovyv kontakt zi svoїm tym Kapučino Karterom, ščo z demo-sesij Zoon, i vony razom provely visimnadcjať misjaciv, zapysujučy novi demo-zapysy v mobiľnij studiї zvukozapysu Karla, jaka otrymala nazvu «The Ice Cage». Vona pryvela їh u rizni miscja, vključajučy Norvegiju. Za slovamy Makkoja, sesiї Ice Cage daruvaly dostatńo materialu dlja podvijnogo aľbomu, ale zreštoju bulo vyrišeno zvuzyty spysok trekiv do odnogo dysku. I ja ce povnistju i bezzasterežno pidtrymuju, krašče menše, ale jakisniše, niž marnoslovyty na pustomu misci.

Hoč Makkoj i prypuskav, ščo dlja procesu zapysu bulo zalučeno dodatkovyh muzykantiv, vse ž jedynymy identyfikovanymy osobamy na śogodnišnij deń, jaki braly učasť u napysanni ta zapysi, je Karter i dočky Makkoja Skarlett ta Iden, ščo zaspivaly na bek-vokali v tytuľnomu treci. Ja tak pidozrjuju vin їh po svojemu vyhovuvav, za vsima zapovidjamy najkraščyh posibnykiv z baťkivstva Antona Palyča Laveja ta inšyh demonoloviv. Takož Makkoj ziznavsja, ščo vykorystovuvav poperedńo zaprogramovani barabany na dejakyh trekah, vodnočas pidkreslyvšy, ščo biľšisť barabannyh partij «bulo stvoreno reaľnoju ljudynoju – Karterom».

Na vyhodi my otrymaly zbalansovanyj aľbom, deś old skuľnyj, deś sučasnyj. Makkoj ne razu ne postariv, ne zacukryvsja, ne zadubiv, tiľky syvyj stav, jak golub, ale vse takyj že krutyj, jak i kolyś v 80-ti. Komu-komu, a jomu litnij vik pasuje, tym pače, jakščo pidkoreguvaty svij imidž.

Na Mourning Sun naš staryj kovboj vzjav drugyj povnoformatynyk Nefilimiv, dodav kraplynku metalu, kraplynku indastrialu i zrobyv šče biľš prymarnym saund. Pry ćomu, sučasni fišečky, jak ot u kompozycijah Xiberia (Seasons In The Ice Cage) ta Straight To The Light, ne vybyvajuťsja zi stylistyky, jak na Fallen. Z’javyvsja dejakyj legkyj futuryzm u zvučanni, ale pevnogo takogo sobi astronomičnogo, abo stimpankiśkogo štybu. MakKoj pustyv u robotu najnoviši dosjagnennja zvukozapysu ta syntezatornogo zvuko-vylučennja. Muzyka nabula tijeї samoї fantasmagoriї, jakoї popry progresyvnisť ne vdalosja dosjagty na Elyzium-i. Vidgomin tijeї plativky čutnyj u bagaťoh nomerah z Traurnogo soncja, Requiem Xiii-33 (Le Veilleur Silencieux) nenače z neї j pryjšov. Jakyjś potik emocij, v kotromu ty namagaješsja namacaty vyraznu melodiju, ale zreštoju zdaješsja otrymujučy kajf vid amorfnosti ta nevagomosti samoї tečiї. Kompozyciї peretikajuť odna v odnu, miscjamy ce možna pomityty lyše slidkujučy za plejlystom, – nastiľky vony soborni u svoїj emirdžentnosti. New Gold Dawn – cilkom prydatna dlja naspivuvannja za svoїm pryspivom šljagerna rič, de vokal Makkoja vidčuvajeťsja nače jakyjś vnutrišnij golos, ščo proryvajeťsja iz zastinok tvogo pidsvidomogo. Na dysku bonusom jde kaver In the Year 2525, ne prygadaju na kogo, vtim meni ce bajduže, bo versija Makkoja vsebično zadovoľnjaje. Ščo j kazaty, biľše takyh dyskiv ne pyšuť. Mourning Sun same toj rejunion vypusk, kotryj vam varto prosluhaty v obov’jazkovomu porjadku.

V pidsumku pohmura kazočka pro striľciv iz zemeľ nefilimovyh otrymala svoje ščaslyve zaveršennja. Makkoj prodovžyv turyty svitom na paru z Karterom, jak žyvišyj za vsih žyvyh lajv-proekt. On naviť u 16 roci syngl vypustyly, Prophecy nazyvajeťsja. Z percem dribnyčka, ščo skazaty. Paraleľno Karl, jak i hotiv, oblaštuvav žyttja zrazkovogo sim’janyna. Zi svojeju družynoju Linn vony volodijuť kompanijeju Sheerfaith, jaka nadaje dyzajnerśki ta oformljuvaľni poslugy. Rešta: Jejts/Rajt/Pettitt/Rajt – zajmajuťsja čymoś svoїm i pro Nefilimiv naviť ne zgadajuť.

Na cij noti proponuju proščatysja, ale ne zabuvatysja. Stavte lajky, pidpysujtesja na kanal, ne zabuvajte stročyty komentari j do novyh zustričej.