Bogdan Marčenko.jpg)
Videoese
Ot buvaje ž take, ščo vykonavcja pam’jatajuť ne za te, čym vin naspravdi cinnyj, a za jakuś dyšmanśku lažu, kotra u svij čas grala z kožnoї prasky j legko nasvystuvalasja vid baldy. Pryblyzno takym meni vydajeťsja spadok takoї mastytoї osobystosti dlja sučasnogo ekstremaľnogo metalu, jak Piter Tagtgren. Vybačajte matusyni lingvisty z kafedry germano-skandynavśkyh mov universytetu imeni Grinčenka, dlja vas v mene pogani novyny, bo ja za vsi try video pro švedśkyj metal ostatočno zadovbavsja pravyľno vymovljaty švedśki imena, tomu na cej raz budu nazyvaty vynuvatcja śogodnišnih uročystostej Piterom, a ne Peterom, – jak bezgramotnyj vestern žornalist.
Nastav čas, pislja nevelyčkoї vidpustky, u vygljadi napysannja dyploma ta spivpraci z blagodijnym fondom, – ce ja tak vidmazujuś, typu – zaveršuvaty naš ogljadovyj ekskurs u švedśku ekstrim metal scenu, ščo zatjagnuvsja. Jak na mene, nemaje biľš ob’jednavčoї persony dlja metal sceny takogo rajśkogo kutočka zemli, jak Švecija, niž cej napivboževiľnyj volohatyj did. Naviť u porivnjanni z Danom Svańo, v rolyku pro jakogo ja peršočergovo j porušyv temu prodjuserstva ta muľtyinstrumentalizmu v cyh pivničnyh krajah, ne nastiľky velyka spadščyna. Pevna rič, Tagtgren ne može zrivnjatysja zi Svańo za eklektyčnistju ta čudernaćkistju svojeї muzyky, ale za kiľkistju ta styľovoju palitroju cilkom. Takyj talant bagatoverstatnyka ne može ne pryvodyty mene u zahvat, jak ljubytelja švedśkoї sceny ta gitar, jaki robljať «bžš». Pravylo pro te, ščo talanovyta ljudyna talanovyta u vśomu, jak bačte, v usij svoїj krasi. Ja b naviť tak skazav, bagato muzykantiv možuť buty dobrotnymy prodjuseramy, ale ne vsi prodjusery možuť buty vodnočas tjamuščymy muzykantamy. O, pryvit Bob Rok i Metallica kincja 90-h! Dlja ćogo potribno buty spravžnim studijnym bogom i providnykom tvorčogo procesu, aby vyčavljuvaty z kožnogo gurtu z kotrym pracjuješ po maksymumu ta rozkryvaty jogo muzykaľnyj potencial. Piter, jak vy zmožete perekonatysja, – same z takyh.
Pravda, povertajučyś do dylemy-problemy okreslenoї na počatku, znaje pro jogo zdobutky mizerna kiľkisť ljudyśk. Biľšosti norm pid pilikalky z Pain ugorať, i cju labudjeń vid inšogo poїhavšogo djeda Lindemana smakuvať. Shut your mouth u svoї časy prystojno tak poplavyla mizky školjarykam u 2000-vi, koly kožnyj považajučyj sebe zasraneć vzjav za modu stavyty na svij dopotopnyj gorihokol cej «hit» u vygljadi ringtonu. Ne dyvno, čomu vony zreštoju znajšly odyn odnogo z Lindemanom. Ljubyteli zarobljaty groši na sintovomu indastriali vony, jak lajno, zavždy vzajemo prytjagujuťsja. Buly zvisno, šče j dekiľka zaškvariv z prodjusuvannjam obisranyh Sabaton, nu znajete, ti ščo v skrjepy uvjerovali, reguljarnymy turne v ostanni roky po «njeob’jatnoj» ta ekspluatacijeju razčljeningradskyh znimaľnyh majdančykiv dlja svoїh klipiv.
Prote my tut ne za cym. Ja hotiv by ogljanuty po analogiї z dzerkaľnym topom robit Svańo točno takyj že spysok aľbomiv, vartyh vašoї uvagy, vid baťka švedśkogo ekstremaľnogo mejnstrima. V žanrovo-stylistyčnomu plani tut povnyj stil furšet: dez, treš, blek, grajnd i šče kupa їh vidgalužeń ta protypryrodnyh sumišej – tomu nuďguvaty bude nikoly. Bida tiľky v tomu, ščo velyka kiľkisť proektiv maje status čysto studijnyh, tomu vy periodyčno budete vidlovljuvaty kognityvnyj dysonans, koly ja budu kazaty Piter, a na futažah bude jakyjś inšyj čort. Poza cym, proponuju vam zavaryty pečyva i vzjaty sobi pogryzty čaju, bo na vas čekaje dovga doroga imeni metaličnogo gromu.
The Abyss
Dobre počynaty z jakisnogo sajd-proekta proslavlenyh Hypocrisy. The Abyss – gurt pereverteń čy rudymentarnyj temnyj brat blyznjuk Lycemiriv, v jakomu stara trijcja, ščo skladalasja z Pitera Tegtgrena, Larsa Soke ta Mikaelja Hedlunda vyrišyla pograty holodnyj ta moroznyj blek švedśkoї školy. Vyjšlo varto skazaty duže naviť baďoro ta avtentyčno. Uvagu prygortajuť netradycijni instrumenty na jakyh graje sklad Hypocrisy kincja 90-h. Piter siv za udarku, ta vzjav na sebe bas z vokalom, a dva inšyh učasnyka zapyljujuť dyki blekarśki tremolo na podvojenyh gitarah. Na hvyli populjarnosti norveźkoї sceny, švedam dovodylosja trymaty udar i na rivnyh konkuruvaty z griznymy ta golodnymy do novoї krovi zahidnymy susidamy. I ce za umovy togo, ščo Tagtgren zgodom sam dokladeťsja do rozbudovy mifu pro suvoryj norsk metal, stavšy postijnym prodjuserom ta sotovaryšem Immortal. A poky, v 1995 roci, vin z kolegamy po Hypocrisy zapysav peršyj i ostannij gidnyj aľbom The Abyss – The Other Side. Ščo vygidno vydiljaje cej reliz na foni rešty blek metaličnogo šlaku tyh rokiv, tak ce prosto vidminnyj prodakšn i jakisť zapysu. Barabany, gitary, skrimujučyj vokal – vse zrobleno tjutiľka-v-tjutiľku. Ne darma, Piter, jak spravžnij gazda, zasnuvav vlasnu studiju pid tym že im’jam, ščo j obgovorjuvanyj namy studijnyj proekt. Po vsim kanonam blekarśkoї avtentyky pisni zaspivani ridnoju movoju vykonavciv, tobto švedśkoju, a v muzykaľnij palitri panuje neprogljadna temrjava ta blidyj smutok. Nasampered dostavljajuť profesionalizm ta virtuoznisť muzykantiv. Potim vže zmarnili, jak naš svit, melanholijni vstavky, jak u vstupi Slukad i v kinci Tjanare Af Besten. U drugij vzagali cej idyličnyj ta garmonijnyj final tak vidpuskaje pislja 3 hvylyn nevpynnoї blekarśkoї kolotneči, nače počuttja pidnesenosti ta legkosti solodkogo rozpaču. Naviť dyvno, ščo reliz buv zapysanyj bez zastosuvannja klavišnyh alja Emperor. Prysutnij na aľbomi j zovsim ne durnyj kaver na syryj ideal usih tru bleckjerov Hellhammer, z їh butlegerśkym hitom Massacra.
U zvučanni razom z tym vidčuvajuťsja j reminiscenciї vid inšogo švejcarśkogo kolektyvu Toma Variora – Celtic Frost, golovnym čynom v kinci drugoї tretyny Psycomantum, de prysutnja dumova gitarna davka u znyženomu stroї, jak na To Mega Therion.
Biľše ničogo podibnogo za napovnennjam trio ne vydalo, tiľky prohidnu drugu plativku 96 roku, jaku potim aby šče trišky babla navaryty ob’jednaly z debjutnykom i perevydaly u 2001 roci. Ale na prykladi ćogo studijnogo proektu, kotryj isnuvav u korotkyj period z 94 po 98 roky, možna pobačyty interes Tagtgrena do temnišyh za Hypocrisy-vśkyj naprjamkiv metalu ta osobystyj pidhid do bleku, jakyj Piter prodemonstruje vže pid čas roboty nad zapysamy inšyh komand.
Amon Amarth
Ščo ce za durnyj žanr takyj, ne znajete, – viking metal? Nijak ne možu zbagnuty v čomu ž oznaky jogo za kotrymy my zarahovujemo toj čy inšyj gurt u Vaľgallu. Može ce zagaľna pivnična estetyka ta varjaźka atrybutyka? Ni, bo nosyty borodu i vbyratysja u hutra z rogatymy šolomamy kožnyj drugyj skandynavśkyj bend može, ščo vony uspišno j robyť, miž inšym. Možlyvo tam je jakaś specyfična tematyka v tekstah? Nu jakščo za cym kryterijem, to – Vitaju! Led Zeppelin z їh Immigrant Song peršyj v istoriї viking metal. Naspravdi ž veś cej karnaval z dvosičnymy sokyramy ta magičnymy runamy zatijav baťko vsijeї švedjatyny Kvorton, na svoїj netlinci «Blood, Fire, Death», vže dooformyvšy cej žanrovyj symuljakr na svojemu nastupnomu aľbomi Bathory «Hammerheart».
Tiľky ot jaka prytyčyna, naviť ci dva zapysy zigrani buly v riznyh styljah. Ne govorjačy vže pro inši kolektyvy typu Enslaved, Windir ta Amon Amarth, v kotryh žanrova prynaležnisť kolyvajeťsja vid bleku do melodik detu. Ostannih rozgljanemo u detaljah, bo do vypusku їh peršyh 3 sag u svit bezposeredńo pryčetnyj Piter Tagtgren. Na počatku 90-h Amon Amarth, šče ne graly toj nudnyj, festyvaľnyj šmurdjak dlja jevropien metalhediv, ščo skladajeťsja na 80% z Manowar i na 20 z «Perstnja Nibelunga» Riharda Vagnera, vkryvšyś mohom ta korostoju bezidejnisť, i buly dovoli perspektyvnym ekipažem gostronosogo drakara, na kotromu vony rozsikaly prostoramy švedśkoї metal sceny, periodyčno včynjajučy nabigy j kudyś za častokil ridnogo gorodyšča. Odin blagovolyv molodym asam, tomu slava pro їh mužnisť šyrylasja, jak tabun nestrymnyh skakuniv po nebokraju v čas Dykogo gonu. Tak na nyh poklav svoje vsevydjače oko amerykanśkyj lejbl Metal Blade, ščo specializuvavsja na ekstremaľnomu metali, pravyľniše skazaty jogo vydojuvanni. On, podyviťsja na neskinčennu m’jasorubku Cannibal Corpse, ce їh ruk sprava. Tomu koly nastav čas pysaty peršyj material, naši slavni varjagy nadumaly zapysuvatysja u studijnij votčyni Pitera Tagtgrena. Uveś їh počatkovyj period projšov pid znakom spivpraci z našym uljublenym prodjuserom. Cej že period podobajeťsja osobysto meni najbiľše za svoju svižisť ta vidsutnisť piznišoї faľši. Jakščo obyraty, to nehaj ce bude їh drugyj aľbom The Avenger 99 roku vypusku. Na peršomu z demkamy vony šče ne na povnu rozkočegaryly svoju pekeľnu kuznju Veljunda, de nadali vyplavljatymeťsja zagartovana u vogni melodyčnogo metalu staľ. A na tretjačku «The Crusher» Tagtgren, jak na zlo, vzjav i zalažav jakisť zvuku, vid čogo prosluhovuvannja, ne vidriznyty vid kary «kryvavogo orla». Vidtak vybir na korysť drugogo dlja mene je očevydnym.
Biľšu častynu plativky muzyka trymajeťsja seredńogo tempu, navijuje pryjemnu nenav’jazlyvu minornu melodyku z pomirnoju, ne gipertrofovanoju važkistju, jak u «North Sea Storm». Na dysku, jak i u vsij tvorčosti Amon Amarth, panuje atmosfera bezperervnyh bytv, bureviїv ta geroїčnyh podvygiv, u jakyh bere učasť vataga vidvažnyh normaniv. I vse ce z nordyčnym rozmahom «Staršoї Eddy», ne menše. Solo – nemov prorihy v nebi, ščo rozdyrajeťsja štormamy, z tryvožnistju i sumom, jaki nevpynno lljuťsja, nemov hvyli, melodijeju lidujučoї gitary. Na zapysi je 3 dovkolo-hita. Vstupna «Bleed For Ancient Gods», ščo nagaduje svojeju nevgamovnoju energetykoju štormy na pivničnomu mori abo hurtovyny v skeljastyh gorah ridnogo ľodovogo pivostrova. God, His Son And Holy Whore de vyražena ta pervisna mić ta grubisť, vlastyvi eposi geroїv ta bogiv. Nu i duhopidjomnyj bojovyj gimn Metalwrath, jakyj vydiljajeťsja svojeju drajvovoju dynamikoju, vid jakoї z peršyh not perehopljuje duh. Na novišyh vydannjah i remasterah, šče dodaly lajvy, odyn naviť ne takyj j poganyj – Legend Of A Banished Man, radžu zacinyty. Meni osoblyvo grije dušu, jak tam zal počynaje pidspivuvaty v seredyni kompozyciї vidbyvajučy rytm. Rešta dyska bezbožno probuksovuje u svoїj odnomanitnij monotonnosti, ščo z kožnym aľbomom stavatyme, šče biľš pokazovym. Vokal tež dilo ne rjatuje, spravljajučy vražennja jakogoś starečogo burčannja. Hoča možlyvo jakymoś ljubyteljam oldskuľnogo dez metalu, kotrym tiľky b makitroju potrjasty, taka guščyna ta rivnisť muzyčnogo polotna neodminno pryjdeťsja do smaku. V buď-jakomu vypadku, na ćomu zapysi šče dobre vidčuvajeťsja ta syla skandynavśkoї arhaїky, ščo rozburhuvala ujavu i nadyhala čymalo vykonavciv po vśomu svitovi, i jaka zaznala z časom ganebnoї vuľgaryzaciї na piznišyh relizah Amon Amarth.
Destruction
Čerga dijšla do čogoś zužytkovanišogo ta zvyčnišogo sluhu gljadačiv. Prabaťky tevtonśkogo trešu Destruction duže v cini u metaličnyh ortodoksiv, ale tiľky ne v mene. Vony zavše asocijuvalysja z tijeju kogortoju gurtiv, jaki isnujuť lyše zavdjaky svoїj jadernij audytoriї dušnil, ščo nu nijak ne možuť vidpustyty 80-ti z cymy bezkinečnymy treš-bojovykamy, barabanymy zbyvkamy ta adrenalinovymy gitarnymy probižkamy, ščo nijak ne vščuhajuť. Po pravdi kažučy, same tomu ja ne pospišaju kazaty, ščo ja jakyjś tam metalist, bo pryblyzno z otakyh spiľnota j skladajeťsja, jakym treba treš, treš, tiľky treš. Pry ćomu vony duže ljubljať zlym slovom prygadaty kljatyh pozeriv, aľternatyvnykiv ta moloď, jaka ne sluhaje spravžnij metal, kotryj buv v їh časy! Pravda, ne zovsim zrozumilo koly ce – «їh časy», bo vony vsi zdebiľšogo v kinci 90-h narodylysja čy vzagali v 00-vi. Ale my tut ne zadlja nyh starajemosja, pravyľno? Jak i buď-jaki treš manijaky, Destruction v 90-ti perežyvaly tjažku kryzu i marno namagalysja raz u raz uvijty v odnu j tu samu riku z molodnjakom typu Pantera ta Machine Head, grajučy mljavyj gruv metal na minimalkah.
Skinčylosja ce z pryhodom 00-h, koly pryjšov čas povertatysja do koreniv. Oldskuľnyj treš znov aktualizuvavsja na hvyli vyshidnoї populjarnosti novyh styliv sporidnenyh z nym: melodik det metalu ta metalkoru. Todi ž veterany tevtonśkogo trešu zvernulysja za adresoju v Abyss Studios do Pitera Tagtgrena aby onovyty svoje zvučannja, pidignaty, tak by movyty, pid todišni standarty.
Na ozbrojennja vony vzjaly zaboroneni vsima konvencijamy OON apokaliptyčni zbyvky na zdvojenyh bas-bočkah, neznajučyj žalju rifvork i povnu vysokooktanovoї agresiї švydkisť nimećkogo trešu staroї školy. Socialistyčni zmagannja «dognať y peregnať» vidnajšly svoje druge dyhannja u povernenni mody na nadšvydkisni zapyly ta virtuoznu tehniku v seredovyšči metaljug staroї zakvasky. Gitarnyj zvuk stav ščiľnišym ta žyrnišym, v čomu progljadajeťsja zasluga Tagtgrena, jakyj vočevyď buv tiľky radyj popracjuvaty v studiї nad novym aľbomom didugančykiv, kotri kolyś navčyly jogo tomu, ščo možna graty zliše, švydše ta ekstremaľniše za osoružnyj hard rok, Kiss-ivśkogo rozlyvu. Do togo ž jomu šče j daly zaspivaty dejaki bek vokaľni groul partiї. U rezuľtati takoї spivpraci, svit pobačylo dekiľka svižyh rejunionistśkyh aľbomiv, z kotryh ja vydilju plativku 2001 roku The Antichrist, jak najvdališu. Antyhryst počynajeťsja zi zlyzanoї u vstupi z radisnogo gimnu Osvencymu «Angel of Death» Slayer «Thrash Till Death». Na zahyst kompozyciї, varto skazaty, ščo versija Destruction meni podobajeťsja porjadkom biľše. Plativka prodovžujeťsja adrenalinovymy, energijnymy bojovykamy z kupoju melodijnyh linij ta cikavyh momentiv, za jaki tak i čipljaješsja vuhom. Prosto etalonnyj pryklad togo, jak treba reformuvaty tevtonśkyj metal v ranni 2000-ni, vid gurtu kotryj nikoly meni ne podobavsja v plani svoїh klasyčnyh reliziv 80-h, ale z legkistju bere goru nad odnomanitnistju Kreater ta nevyznačenistju Sodom tyh rokiv. Takym klasyčnyj treš meni podobajeťsja najbiľše. Tomu rekomenduju oznajomytysja naviť tym, hto ne sluhav Destruction-ivśkyj naftalin z epohy usjudysuščogo trešu v drugij polovyni 80-h.
Marduk
O boy, o boy! Koly ja vperše vključyv ce čudovyśko, ja dumav, v mene zaraz poteče krov z vuh. Jakščo vy dovgo šukaly nadšvydkyj, bezkompromisnyj, travmonebezpečnyj blek – to vy jogo znajšly. Z radistju gotovyj vam predstavyty opus švediv Marduk 1999 roku vyhodu «Panzer Division Marduk». Biľšisť sluhačiv dropajuť cej dysk z peršyh sekund, po sobi znaju, bo vvažajuť jogo najэbanutijšym z usijeї dyskografiї skaženyh švediv. I ne darma. Vojenni marši, nepidrobnyj lement nimećkogo vynyščuvača, ščo pikiruje na tebe, gurkit pidbytoї na marši tankovoї kolony – vsja cja oratorija vijny, kryk žahu i vidčaju, ščo sune na tebe. Vse ce je na ćomu dysku, i v dostatnij kiľkosti aby šokuvaty nepidgotovanogo sluhača do gykavky ta nervovogo sipannja. Marduk doklaly maksymum zusyľ aby peredaty cym rekordom haotyčnisť, i vodnočas mehanistyčnisť vojennyh zitkneń peršoї polovyny 20 stolittja. Na vidminu vid geroїčnyh sag i skaľdivśkogo eposu Amon Amarth – vijna v interpretaciї Marduk vypaleno sira ta degumanizovana, de nemaje miscja indyviduaľnomu podvygu čy velyči osobystosti. Takoju vona predstala pered ljudstvom upokorenym tehnologijamy u 20 stolitti, stolitti masovogo vyrobnyctva zasobiv masovoї pogybeli. Povne vynyščennja vśogo žyvogo na našij zmarnilij planeti. Vse na dysku vidčuvajeťsja mehanično i do absurdu žorstko. Intensyvnisť gry kožnogo z instrumentiv prosto zaškaljuje. Mynuli dekiľka aľbomiv cyh švedśkyh majstriv čornogo metalu meni ne duže lasuvaly, čerez suhisť ta minimalizm v pidhodi do skladannja materialu.
Peršočergovo vony znahodylysja u pidporjadkuvanni Dana Svańo, jakyj zapysav, zamikšuvav ta vykolyhuvav, odnym slovom, їh perši try plativky razom zi škandaľnym EP 91 roku «Fuck Me Jesus», jake vyklykalo rezonans svoїm nepotrebstvujučym oformlennjam. «Dark Endless» 92 v peršu čergu cikavyj tym, ščo na vokali tut majbutnij gitaryst Edge of Sanity Andreas Akseľson. Todi šče Mardjuky na povnoformatnomu debjutnyku graly nedorozvynenyj pryblekovanyj det. Rozgornulysja ž na povnu švedy zi svoїm drugym povnoformatnykom «Those of the Unlight», de i melodij cikavyh, na maner Dissection, stalo značno biľše i fentezijna tematyka počala vidtinjaty suto čornoknyžnu, ščo zrobylo cej reliz moїm uljublenym u ranńomu katalozi tvorčosti kolektyvu. A vtim, ce j buv їh ostannij zapys z Jokimom Gotbergom, ščo na pivstavky bumcav na barabanah ne zabuvajučy volaty u mikrofon. Vže na nastupnomu Opus Nocturne 94, Gotberg zviľnyv ruky j v gurt pryjšov profesijnyj dramer Fredrik Anderson, jakyj i podaruvav unikaľnyj saund aľbomu pro kotryj my zaraz govorymo. Ledve ne najbiľšyj vnesok u vpiznavanisť stylju Marduk zrobyv svojeju barabannoju molotarkoju cej psyh, ščo vybyvav vsju dušu z udarnoї ustanovky, dovodjačy pokažčyky dramometra do tŕoh znanyh čysel. Na peršyh tŕoh jogo robotah, jaki, jak na mene, zvučať veľmy suho ta prisno, ce nadto švydko nabrydaje, ale na nyščivnomu Panzer Division, podibnyj, bronebijnyj pidhid u vykonanni dram partij vyjavyvsja veľmy dorečnym.
Zamučyvšy do napivsmerti Svańo postijnymy prohannjamy zmikšuvaty їh novyj zapys, toj poradyv їm zvernutysja do svogo starogo druga Pitera Tagtgrena, i Mardjuky kynulysja na vsim vže dobre vidomu The Abyss. Piter vykonav usi zabaganky uporotyh blekariv z pryvodu saundu, vklavšy u cju robotu vsju svoju dušu, vstanovyvšy novyj rekord ekstremaľnosti v takomu, zdavalosja b, i tak ljudynonenavysnyćkomu ta mizantropičnomu žanri, jak blek. Navmysno rizkyj ta šorstkyj prodakšn. Razom z Piterom Marduk na cej raz zdajeťsja vydaly svij ne ostannij, ale odnoznačno najkraščyj dysk.
Ja b naviť skazav, ščo ce ne blek metal, a radše war metal, čy jak jogo nazyvajuť dejaki bestial black, z usijeju cijeju mašyno-gusenyčnoju podačeju udarnyh partij ta koncentrovanoju ljuttju v vokali. Skladajeťsja stijke vražennja pislja prosluhovuvannja, niby tvoї mizky zaphaly u dulo tanka i vystrilyly nymy na dekiľka jardiv, poky vony ne spiklysja v povitri, peremišavšyś z porohovym popelom. «Panzer Division…» ne zalyšyť kamenja na kameni vid vašoї tenditnoї dytjačoї psyhiky, maljata. Ne žalijučy nikogo cej zaliznyj zvir proїdeťsja po vašij golivci peremolov її u 100% jakisnyj nimećkyj farš. Čomu nimećkyj? Na oryginaľnij obkladynci zobraženo švedśkyj osnovnyj bojovyj tank Stridsvagn 104, modyfikacija brytancja Centurion Mk5. Prote vže na obkladynci perevydannja figuruvav proslavlenyj u bagaťoh istoryčnyh stričkah nimećkyj važkyj tank Panzerkampfwagen VI Tiger, jakyj brav učasť u Kurśkij bytvi v lypni 1943. Same z nimećkoї perspektyvy napysani vsi teksty na ćomu opusi, prysvjačenomu Drugij svitovij vijni. Napryklad, trek «502» stosujeťsja 502-go važkogo tankovogo bataľjonu, jakyj brav učasť v blokadi Leningrada. Častyna liryky na zapysi pohodyť z “Panzerlied”, odnijeї z najvidomišyh piseń vermahtu. Pravyľno, adže pogani hlopci zavždy vbolivajuť za negidnykiv, a nijak za jakuś tam m’jakotilu demokratiju ta červonyh vyzvolyteliv. Pry ćomu, ne zvažajučy na tematyku piseń, Marduk NSBM-om ne vvažajuťsja. Za zadumom gurtu, aľbom symvolizuje vogoń, koly Nightwing symvolizuje krov, a La Grande Danse Macabre – smerť, formujučy takym čynom trylogiju, ščo uosobljuje bačennja grupoju togo, z jakyh komponentiv skladajeťsja spravžnij blek-metal. Takož cej znakovyj rjad prysvjačenyj vže vdruge za cej vypusk zgadanomu aľbomu «Blood Fire Death» Bathory.
Bezupynni blastbitovi ataky, haotyčne vyruvannja gitarnyh pasaživ ta zagaľnyj val zvuku prygolomšuje ta ne daje vidpočyty ni na sekundu. Napoleglyvo rekomendujeťsja usim komu malo i hto bažaje rozšyryty svoї ramky žorstkosti do mež.
Lock Up
Lock up utvorylysja spontanno, po grajndkornomu! Aby peredaty ti obstavyny, procytuju odnogo z ideologiv proektu basysta Napalmiv Šejna Emberi: «Ja tusuvavsja z Nikom Barkerom, jakyj u toj čas grav na barabanah dlja Cradle of Filth. My… napyvalyś i sluhaly naši uljubleni treš, spid ta grajndkor gurty. Uveś čas my prosto hotily zrobyty ščoś, ščo bulo b povernennjam do dniv From Enslavement to Obliteration i World Fall vid Terrorizer. Ce bulo zrobleno duže švydko, duže spontanno ta bazuvalosja na energiї ta vykonanni… Z Lock Up my hotily povernutysja do staryh časiv, koly my močyly plativku za plativkoju ta vidnovyly te počuttja kolyšńogo zahoplennja». Za pasportom Lock Up gurt brytanśkyj, ale skladom kolektyv vyjšov cilkom internacionaľnym. Spočatku koryfejamy buly basyst Šejn Emburi ta gitaryst Džessi Pintado z Napalm Death. Za barabany posadyly Nika Barkera z Cradle of Filth, kotryj takož na počatku 00-h grav u Dimmu Borgir. Ne vystačalo lyše vokalista. I todi poklykaly z pivničnyh šyrot Tagtgrena vidryčaty partiї na їh peršij, najvdališij plativci.
Ne važko zdogadatysja, ščo Lock Up, vlasne kažučy, zadumuvavsja, jak sajd proekt Smerti vid napalmu. Šejnu ta Džessi nabrydlo gruznuty u gruv metaličnomu zastoї Napalmiv kincja 90-h, tomu vsi ti grajndkorni ideї, jaki na toj čas ne mogly buty realizovani v ramkah osnovnogo bendu, buly obkatani na «Pleasures Pave Sewers» 99, perš niž povernutysja do korenevogo stylju na šyršu audytoriju. Material davsja legko, tomu čas studijnoї sesiї sklav vśogo odyn deń, bez žodnogo mikšuvannja. Same takym zlym i golodnym, zapysanym natščeserce, tak by movyty, i povynen buty spravžnij grajnd. Švydkisni blast bity j ljuti ryfači, vtim ne pozbavleni vbyvčoї melodyčnosti ta navoročenosti na dejakyh trekah. Vse ce pojednujeťsja z vokalom samogo Tagtrenyča, golos kotrogo tiľky pidsyljuje vsju haotyčnisť ta ekspresyvnu agresiju muzyky, na ćomu šykarnomu relizi. Prosto baľzam na dušu pislja nudnogo i banaľnogo «Words from the Exit Wound». Nazvaty «Pleasures Pave Sewers» čystym grajndkorom bulo b, zvisno, neobačno, oskiľky Piter taky zi svoїm skrimingom prydav detovosti plativci. Zigrano vse napročud tehnično, ne dorikneš, hoča hto za stiľky rokiv u žanri ne navčyvsja b graty, ta j po pankovomu brudnym grajnd buv lyše v 80-h, koly vsim bulo prosto po fanu labaty jakuś šyršavu dyčynu. Zaraz kožna pomitna grajnd komanda maje, jak minimum odnogo vpravnogo vykonavcja u skladi. Pig Destroyer ne dasť zbrehaty. A hoča… sekundočku!
Ščo prynadno, cijeju nesamovytoju robotoju ja baču, jak buv prokladenyj mistok, kotryj vrešti-rešt spolučyv grizni časy «Fear, Emptiness, Despair» 94, v obhid tež nepoganij, ale vse-taky biľš aľternatyvnij trijci aľbomiv kincja 90-h, z vidrodženym ta osučasnenym grajndom «Enemy of the Music Business» ta inšyh dlja mene vže ikoničnyh plativok cijeї legendarnoї formaciї v 00-vi. Pizniše Piteru, jakyj i ne zbyravsja zatrymuvatysja na dovgo, dovelosja pity z robočyh pryčyn, i na zaminu jomu vzjaly geroja našogo mynulogo vypusku Tomasa Linberga, z At The Gates.
Lyboń jogo pomityly u švedśkij krast pank bandi Skipsystem, ale vidčuttja buly vže ne ti, ščo na debjutnyku. Vtim Tagtgren i tut dopomig čym mig.
Bloodbath
Švedśka zbirna liga z gry v det metal takož zasvitylasja v poslužnomu lysti Pitera Tagtgrena. Jak taka imenyta banda, ščo skladajeťsja z elity švedśkoї ekstremaľnoї sceny, mogla projty povz proslavlenu osobystisť lidera Lycemiriv. Bloodbath bukvaľno buv stvorenyj z boduna v 1999, koly pislja gučnoї alkogoľnoї večirky starogo skladu, ščo kolyś podaruvav nam depresyvno estetśkyj Brave Murder Day, na ranok Mikaeľ Akerfeľd razom zi svoїmy katatoničnymy druzjamy vyrišyv zapysaty žmeńku dez metaličnyh piseń v styli klasyčnyh gurtiv peršoї polovyny 90-h: Entombed, Dismember, Grave. Davljačyś bljuvotynoju Akerfeľd i kompanija z pohmillja zapysaly svij peršyj material dlja novogo sajdproekta, jakyj stav vidkryvajučym EP v istoriї kryvavoї vanny, Breeding Death 2000 roku. Slidom vyrušyv peršyj longplej «Resurrection Through Carnage» 2002, ščo vidrodyv oldskuľnyj švedśkyj det v očah sluhačiv novogo tysjačolittja.
Popry vsju nejmovirnu krutisť zapysu, vokalist vymušenyj buv pokynuty formaciju, čerez svoju zajnjatisť u osnovnomu kolektyvi Opeth. Ne menš vidomu zaminu Myhajlyku pidšukaly v oblyčči Pitera Tagtgrena, ščo vže uslavyvsja linijkoju klasyčnyh robit Hypocrisy. Jak i očikuvalosja, z prybuttjam lidera Hypocrisy Bloodbath prydbaly u zvučanni vid cijeї formaciї. Na svoїj jedynij roboti z gurtom «Nightmares Made Flesh» 2004, Tagtgren, čudovo znajučy svoje dilo, dotrymuvavsja tyh že intonacij, ščo j Akerfeľd, ale vse odno pryvnis trišky svogo firmovogo skrymingu, čym prykrasyv zagaľnu palitru červono-krov’janyh koľoriv ta perepljunuv Mihasika za gnučkistju svogo zamogyľnogo gorlannja. Krim togo, v grupi z’javyvsja novyj udarnyk – Martin Aksenrot, jakyj vže nabyv ruku u bezliči grup, perš niž vstupyty u kryvavu vannu, de jogo pomityv Mikaeľ i z časom zaprosyv do Opeth. Dan Svańo pereključajeťsja na drugu gitaru, čym zmistyv akcent z udarnyh u bik gitar. U muzykaľnomu plani material na dysku javljaje soboju vže trohy ne toj syryj det-metal, ščo pobutuvav na dvoh poperednih zapysah, a melodijnišyj i legšyj dez, ščo nagaduje pro, nasampered, Hypocrisy, jak v instrumentaľnomu, tak i vokaľnomu plani. Muzyka zigrana na jakomuś fiziologičnomu rivni, nekrofiľśka liryka, na štyb sokovytoї Eaten, tak samo vražaje svoїm nesmakom, ščo j najgirši m’jasni stravy Cannibal Corpse. Čogo varta odna šykarna «Brave New Hell», de Tagtgren zlovtišno volav pro te, ščo skoro vse ubljudočne ljudstvo zdohne v žahlyvyh mukah tiľky-no baťko Satana pryjde – porjadok navede, a nam, darmoїdam, tak i treba! Teksty, jak bačymo, staly mistyčnišymy, hoča ne vtratyly ljudožerśkoї brutaľnosti. Nastiľky grubo i po varvarśky, ščo vse ce razom porodžuje jakyjś dyjavoľśkyj šarm. Čerez ce ledve ne polovyna lajv setu z Akerfeľdom na koncertnyku 2008 The Wacken Carnage skladalasja z piseń z «Nightmares Made Flesh», nastiľky Mihasiku vin vyjavljajeťsja zajšov. Osoblyvo radžu «Cancer Of The Soul» u jogo vykonanni, jak to kažuť, prosto paľčyky oblyžeš, a može j nadkusyš.
Gitarnyh solo pobiľšalo, muzykaľni hody staly riznomanitniše i nemaje tijeї prjamolinijnosti, jak na debjutnyku. Menš koljuča gitarna tekstura pidvyščyla čitkisť partij. Cym m’jasystym opusom Bloodbath vdruge pidtverdyly svoju krutisť j ukripylysja v tytuli koroliv švedśkogo dezu staroї školy.
I tomu veľmy skorbotno, ščo nyni їhni gnylostrunni ryfy ne boroznjať cju nudnu planetu, tak samo žvavo jak u mynulomu. Ščoś vony pidzdulysja na ostannih relizah, vključno z neščodavnim «Survival of the Sickest» 2022 roku, z Nikom Houlmsom na vokali. Zate Bloodbath vse-taky zajnjaly svoju teplu, smerdjuču nišu u sviti metaličnogo nekro-prosvitnyctva, porjad z reštoju manijakiv riznykiv.
Hypocrisy
Vse, možete rozslabyty bulky, bude vam Hypocrisy, ne turbujtesja za ce, ja pro nyh ne zabuv. Hto b šče zabuv, u rolyku pro samogo Pitera Tagtgrena i ne zgadaty hoča b odnym maleńkym slivcem golovnyj proekt vśogo jogo žyttja. Pain, Lindemann, čyslenni prodjusuvannja ta prosuvannja riznogo rodu koleg po cehu – vse ce aby groši zarobljaty, a oś žyve naš osatanilyj ufolog-sociolog lyše zarady odnijeї grupy. Zazdalegiď bulo zrozumilo i te, ščo Hypocrisy v mojemu topi buty, i, pevna rič ne na ostanńomu misci, hoča ce z jakogo kincja podyvytysja.
Aby ne buty zakoržavilym dušniloj jakomu lyše det podavaj, ja obrav, na moju osobystu dumku, veršynu, kvintesenciju, pik tvorčogo šljahu inoplanetnogo trio – їh odnojmennyk ostanńogo roku mynulogo tysjačolittja. Jak i bagato vydatnyh vytvoriv mystectva, odnojmennyj Hypocrisy narodyvsja z očevydnoї kryzy, ščo spitkala gurt v 97 – kryzy tvorčoї j kryzy žanru, ščo zdavalosja b vže ne zdatnyj buv z sebe ničogo kardynaľno novogo narodyty na svit. Piter vvažav, ščo ostannim na toj moment relizom vin vse ščo mig skazav, i z čystym sercem usih rozignav, zakryvajučy, zdavalosja b, lavočku nazavždy. Zaraz, syla-sylenna aľbomiv po tomu, ce zvisno ne mistyť togo dramatyzmu, ale prygadajte jak nazyvavsja poperednij konceptuaľnyj opus? The Final Chapter, aga ž. Vzagali-to kažučy, ci dva dyska stavljať v odyn rjad, govorjačy, nibyto vony je prodovžennjam odyn odnogo. Z cym ja zgoden lyše počasty, bo je odne maleseńke zauvažennja, a same take – ščo za zadumom «Finaľna glava» povynna bula javljaty soboju podibnu za uspihom i garmonijnistju ščo i її molodšyj bratyk plativku, prote zreštoju vyjavylasja bagato de nedopraćovanoju.
Z cyh pryčyn, Tagtgren buv nalaštovanyj raz i nazavždy zav’jazaty z Lycemiramy ta povnistju prysvjatyty vśogo sebe prodjuserśkomu remeslu. Odnak, ščoś perekonalo jogo v protyležnomu – ni, varto prodovžuvaty. Takyj ciljuščyj vplyv na ńogo spravyla učasť v festyvaljah typu Wacken ta Milwaukee Metalfest, de gurt buv duže teplo pryjnjatyj publikoju. Počynajučy z nazvy dijsnogo opusa, v ńogo zakladavsja pevnyj sens, za slovamy frontmena rejunion oznamenuvav počatok novogo Hypocrisy. Odnak pid čas bezposeredńo zapysu, proekt novogo aľbomu mav nazvu Cloned. U zv’jazku z najavnistju šče dejakoї kiľkosti zapysiv z takoju nazvoju učasnykamy bulo pryjnjato rišennja zminyty jogo na te, pid jakym my jogo taky znajemo. Self-titled za svoїm vmistom – je perehidnym zapysom dlja gurtu, vidhodom vid kondovogo zvučannja staryh Lycemiriv, v jakomu vidčutnym stalo značne posylennja roli klavišnyh u stvorenni potribnogo nastroju navkolo kompozycij.
Jogo pojava na svit v dalekomu 99 zmusyla cej samyj svit zdrygnutysja. Muzykaľna skladova zamišana na melodik deti, jakym jogo graly lyše tiľky Tagtgren, Hedlund i Soke, gollivudśkyh saundtrekah do velyko bjudžetnyh fiľmiv katastrof, naukovij fantastyci z dalekogo kosmosu ta postijnij zmini tonaľnostej ta temporytmiv piseń. Rozmytyj zvuk gitar povnistju viddajeťsja melodyci ta garmonijam viľno, nevymušeno i gracijno plavajučy poverh pekeľnogo vognju rytm sekciї. Stvorjujeťsja atmosfera čogoś grandioznogo, masštabnogo, epičnogo. Temy je v najavnosti spravdi vyključno krasyvi. Ne buď tut skriminga ta žyrnyh perenavantaženyh gitar – plativka mogla b zdobuty čy malyj respekt sered pocinovuvačiv biľš tradycijnyh form metalu. Hypocrisy – ne je symfoničnym metalom, ale zvučyť šče jak symfonično. Ce ne prymetalkoreni In Flames 00-h i ne modernovi Trankvily – ce deščo biľše.
Takogo globaľnogo epika z klavišnym horovymy aranžuvannjam, jak Fractured Millenium gurt do ćogo ne vydavav nikoly šče, naviť Roswell 47 zalyšavsja u statusi hita lyše v mežah svojeї niši. A tut…
Biľšisť kompozycij vytrymano v seredńo-tempovij maneri z bezliččju sympatyčnyh dlja ljudśkogo vuha pereboriv, kotri pryvabljujuť ljubytelja metalu nemov mifični syreny moreplavciv, ščo zablukaly v okeani. Muzyka ne davyť na mozok i ne vhodyť u konfrontaciju z recypijentom, jak toj že oglušlyvyj Marduk, a poturaje pryrodńomu bažannju ljudyny v uśomu šukaty melodijnisť, m’jakisť ta garmoniju.
Bezumovno, htoś vyznaje častynu piseń odnomanitnymy, ale dlja feniv cja odnomanitnisť – jak manna nebesna. Česno kažučy, tak vono i je, muzykoju Lycemiriv skladno perejnjatysja odrazu, vidkryvajeťsja vona pislja dvoh-tŕoh prosluhovuvań, jak minimum. Ale tiľky peršyj porig nespryjnjattja vyjavljajeťsja projdenym vy, vvažajte, zapeklyj fanatyk.
Vokaľna tehnika Pitera vidriznjajeťsja zaležno vid konkretnoї kompozyciї, z’javylosja bagato čystogo spivu, čogo raniše ne sposterigalosja. Na vidminu vid mynulogo konceptuaľnogo aľbomu, liryka odnojmennogo prysvjačena šyrokomu kolu problem i prosočena refleksijeju na temy naukovoї fantastyky, onkologiї, pytań žyttja i smerti ta podorožej u časi. Na kontrasti dobre pracjujuť zabojni bojovyky Time Warp, Apocalyptic Hybrid i bonusnyj Fuck U, rozbavljajučy perenavantaženu patetyku rešty trekiv. Bonusy do ćogo – okreme zadovolennja, bez nyh nikudy.
Z ogljadu na vsi vyšče pereličeni perevagy ćogo relizu, ne baču žodnyh pidstav zaperečuvaty značuščisť cijeї roboty dlja vśogo majbutńogo rozvytku, ta j ščo ž lamaty dušu, zanepadu melodyčnogo det metalu. Adže kožna neopiznana letjuča tarilka maje svij zvorotnij zatemnenyj, butaforśkyj bik.
Vysnovky
Eh Piter, Piter Tagtgrenovyč. Dlja kogoś vin lycemir, ljubyteľ darmovyh grošej i vzagali malo togo ščo ne tru, šče j rozbeščuje molodi talanty vstavaty na slyźku stežku spivpraci z velykymy lejblamy. Dlja inšyh, sered jakyh i ja, ljudyna, jaka znahodyťsja na svojemu misci j namagajeťsja zrobyty industriju ekstremaľnoї muzyky trišky komfortnišym ta riznoridnišym miscem dlja novoprybulyh. Takyj vin cej biznesmen vid svitu metalu. I ponyni «zanjatoj» nemov Marko v pekli. Ja vočevyď ne ogljanuv, šče dekiľka proektiv do jakyh Tagtgren maje stosunok, ale z nymy rozberemosja jakoś okremo inšym razom, jak i z povnoju dyskografijeju Hypocrisy. Pokladaju velyku nadiju na te, ščo meni vdalosja rozkryty tvorču dijaľnisť golovnogo prodjusera vsija Skandynaviї pid deščo inšym kutom, pid jakym vy dosi її ne pomičaly, i razom z tym začepyty jaknajbiľše kolektyviv z prostoru miž baltijśkym i pivničnym morjamy.