🎸 Brajan Džonson: zarodžennja bažannja staty spivakom. Uryvok memuariv solista AC/DC pro dytynstvo ta mriї 

Perš niž prokynutysja znamenytym solistom legendarnogo rok-gurtu AC/DC, Brajan Džonson spivav u cerkovnomu hori, služyv u armiї i lagodyv byte sklo avtomobiliv. Ponad desjať rokiv vin namagavsja pidkoryty scenu v skladi riznyh gurtiv — gastroljuvav, vypuskav aľbomy, pidpysuvav nevdali kontrakty i naviť vhodyv do muzyčnyh čartiv, ta do uspihu, jakyj čekav jogo poperedu, bulo šče daleko. Popry vse Brajan Džonson ne vidmovyvsja vid svojeї mriї. I zavdjaky ćomu u 1980 roci zmig zaminyty vokalista odnogo z najvidomišyh rok-gurtiv svitu AC/DC Bona Skotta.

Vid fantastyčnyh zletiv do boljučyh padiń — ce vidverta i povna gumoru avtobiografija hlopcja, jakyj jde do svojeї mety, ščob vrešti staty ikonoju ciloї epohy. Cja istorija vyjšla drukom u vydavnyctvi «Laboratorija». Čytajte ta nadyhajtesja jak odnogo razu žyttja može zminytysja nazavždy.

Obkladynka knyžky «Žyttja Brajana. Memuary solista AC/DC»

1958-j rik stav dlja mene perelomnym. I v poganomu, i v horošomu sensi.

U poganomu — bo ja mav skladaty ispyt «Odynadcjať+» — nadzvyčajno važkyj test IQ, u pojednanni z pytannjamy zi škiľnoї programy.

Možna bez perebiľšennja stverdžuvaty, ščo v togočasnij Brytaniї rezuľtaty odnogo ćogo ekzamenu — v serjoznomu doroslomu vici odynadcjaty rokiv — vyznačaly, jakoju bude rešta tvogo žyttja. Ti, hto zdobuv vysoku ocinku, potrapljaly do gimnazij, de gotuvaly do vstupu v universytet. Rešta išla do duže serednih škil, de osnovna uvaga prydiljalaś praktyčnym navyčkam na kštalt roboty z derevom abo metalom. Pislja takyh škil ty mav biľše šansiv potrapyty na Misjać, niž zdobuty universytetśku osvitu. Isnuvalo šče kiľka tehnikumiv, u jakyh navčaly riznym profesijam. Odnak biľšisť profesij možna bulo opanuvaty tiľky bezposeredńo na vyrobnyctvi.

Ispyt tryvav vid soroka p’jaty do šistdesjaty hvylyn. Jogo ne možna bulo peresklasty. Tož tysk buv nejmovirnyj. Sytuaciju pogiršuvalo šče j te, ščo v Brytaniї ne zmogly zbuduvaty dostatńo gimnazij, ščob їh vystačylo na vsih ditej, narodženyh pislja vijny, tomu pytannja ščoroku stavaly skladnišymy.

Tato buv u svojemu repertuari, jedynym vydom pidtrymky, jakyj vin znav, bulo zaljakuvannja. Vin postijno povtorjuvav meni: «Gej, ty! Provalyš cej ispyt — zakinčyš tym, ščo vse žyttja vulyci pidmitatymeš!». Dlja mogo baťka pidmitannja vulyć bulo najgiršoju robotoju z usih. A dlja mene najstrašnišym bulo staty šahtarem.

Zvisno, baťku slid bulo znaty, ščo zaljakuvannjam ne možna nalaštuvaty kogoś na horoši rezuľtaty v spravi, ščo potrebuje pidgotovky j holodnogo rozumu, nezaležno vid togo, naskiľky ty rozumnyj vid pryrody. A ja zovsim ne gotuvavsja do ispytu. Z ditej robočogo klasu do ńogo vzagali malo hto gotuvavsja, bo їhni baťky ponjattja ne maly, jak ce robyťsja. Česno kažučy, ja dosyť syľno vidstavav vid svoїh druziv-odnolitkiv. Ja dosi gravsja v kovboїv ta indianciv. I straždav vid žahlyvogo strahu publičnyh vystupiv. Ja dosi jogo ne pozbuvsja.

Ispyt stav suciľnym prynyžennjam. Peredi mnoju poklaly zavdannja, i ja zakljak. Ja tak nervuvav, ščo mozok vidmovyvsja pracjuvaty, i ja ne tjamyv ni be ni me. Pytannja nače buly napysani švedśkoju. Ce buly odni z najgiršyh šistdesjaty hvylyn u mojemu žytti. I šče girše bulo vid togo, ščo v školi ja včyvsja dobre, zavždy otrymuvav zoloti zirky j najvyšči ocinky.

Deś čerez tyždeń my otrymaly rezuľtaty. Oh to buv i deń. Raptom usi podilylyś na grupky. Odnu grupu skladaly majbutni piloty, likari, jurysty. Sered nyh buly i moї druzi, ščo včylyś girše za mene. Odnak vony, očevydno, pidgotuvalyś do ispytu i vmily ne piddavatyś panici, koly ce bulo potribno. Koly nazvaly moje im’ja, to skazaly jty do grupy ditej, ščo zazvyčaj otrymuvaly ocinky D ta E. U mene duša poholola — ja, očevydno, provalyv ispyt. Meni svityť tiľky serednja škola. Tak, urešti-rešt, ce ni na ščo ne vplynulo. Naviť najsyľnišyj udar doli možna perežyty, jakščo vykorystovuvaty te, ščo maješ, zamisť nudyty svitom i žality sebe. Prote ne budu brehaty: koly dity, jakyh rozpodilyly v gimnaziї, pišly v odyn bik, a ja v inšyj… ja počuvavsja spustošenym.

Čerez kiľka tyžniv trapyloś deščo čudove.

U toj deń ja ne pišov u školu — mabuť, počuvavsja ne duže dobre čy mav ity do stomatologa aboščo — i ne znav, kudy sebe podity z nuďgy. Ja uvimknuv televizor i počav dyvytyś dennu peredaču BBC z duže čipkoju nazvoju Farming — «Siľśke gospodarstvo». Pizniše vony trohy її prykrasyly — bez sumnivu, zčynyvšy skandal u radiotelevizijnomu sviti, — i nazvaly «Siľśke gospodarstvo śogodni», Farming Today. Tak čy inakše, u kadri prosto stojav čolovik u kostjumi j govoryv u kameru. U ćomu vypusku vin rozpovidav pro riznycju miž muľčeju ta peregnojem.

Vy, mabuť, dumajete, čomu ž malyj hlopeć ne peremknuv kanal? Ne zabuvajte: todi BBC buv jedynym kanalom, Tyne Tees Television z’javyvsja deś čerez rik. Tož vybir buv nevelykyj: abo dyvytyś nudnyj vypusk «Siľśkogo gospodarstva» — šče j čorno-bilyj, dlja biľšogo efektu, — abo ležaty, vtupyvšyś u stinu. A ja vže nadyvyvsja na stinu stiľky, skiľky odynadcjatyričnyj hlopčyk može nadyvytyś za deń.

Tož ja sydiv i dyvyvsja cju nudotu — oči vže počaly zlypatysja, z rota potekla slyna, — až raptom pišly tytry, i dyktor BBC sokovytym golosom skazav: «A zaraz — interljudija…».

Mabuť, ja až zastognav. Može, vam važko v ce poviryty, ale ci bibisišni «interljudiї» buly šče žahlyvišymy, niž їhni nudni peredači. Ce zavždy bula jakaś nisenitnycja na kštalt «Oś vam koroteńkyj fiľm pro te, jak rybka plavaje u stavku» abo «A oś litnja šotlandka prykrašaje gorščyk», abo «A zaraz posluhajte, jak cerkovnyj hor spivaje gimn… duže poviľno».

Ale togo dnja vse bulo inakše. Togo dnja bogy rok-n-rolu vyrišyly, ščo maleńkomu Brajanu Džonsonu na Bič-drajv, 1 nastav čas vdaryty blyskavkoju v zad.

Zamisť nydity za peregljadom korotkometražky pro rybok ja raptom sydiv i zahopleno dyvyvsja na čornoškirogo čolovika z toneseńkymy vusykamy i boževiľnoju kudeleju na golovi. Na šyї v ńogo bulo namysto, na oblyčči — makijaž, vin buv odjagnenyj u blyskuču soročku v pajetkah i tonku kravatku. Vid ńogo tak očevydno vijalo nestrymnoju, vidkrytoju, fejeryčnoju gomoseksuaľnistju — ale todi vse ce dlja mene označalo tiľky ščoś radisne, ščaslyve. I šče dovgo slovo gay asocijuvaloś u mene same z radistju.

«Cej molodyj amerykaneć nazyvaje sebe Litl Ričard, — rozpovidav dyktor z pustotlyvym notkamy v golosi, tak, nače znav, ščo dlja BBC ce zanadto pikantno. — A ce jogo najpopuljarniša pisnja… vona mala prygolomšlyvyj uspih po toj bik Atlantyky!»

Pislja ćogo Litl Ričard vidkryv rota i na vse gorlo vydav zvuk, ščo buv vtilennjam čystoї radosti, seksu j svobody v odnomu flakoni. «a-wop bop a-loo bop, a-wop bam boom!»

Cju pisnju — Tutti Frutti — bagato hto nazyvav peršym krykom rok-n-rolu odrazu pislja narodžennja. Ce duže dorečne porivnjannja, adže same v toj moment u mene tež zarodyloś bažannja staty spivakom.

U mene bulo vidčuttja, nače v meni raptom uvimknuly peremykač. Use moje tilo raptom napružyloś — vid volossja j soskiv do tyh pryčandaliv miž nogamy, jakymy ja šče ne znav, jak korystuvatyś. Ja takogo raniše nikoly ne bačyv, ne čuv i ne vidčuvav. U mene zneslo dah.

Jak i pislja buď-jakogo zletu, ščojno Tutti Frutti zakinčylasja, meni dovelosja strimko vertatysja na zemlju. Teper že ja hotiv — ni, meni bulo neobhidno — šče raz počuty ci kryky, slova, ci vyguky i nestrymnyj rytm. Negajno. Ale ja buv zvyčajnym odynadcjatyričnym hlopčykom z Danstona. Zamalym, ščob kupuvaty ščoś u muzyčnomu magazyni. U mene ne bulo grošej. I naviť jakby cej syngl magičnym čynom upav na mene z neba, u mene ne bulo b na čomu jogo progravaty. Naš stareznyj gramofon grav tiľky plativky na 78 obertiv.

Ce buly nesterpni muky!

Kiľkoma dnjamy pizniše, idučy zi školy, ja počuv na vulyci cej harakternyj kryk rok-n-roľnogo ekstazu, jakyj ni z čym ne splutaješ. Ja merščij pobig šukaty džerelo cyh zvukiv. Z’jasuvavšy, ščo vony dolynajuť z vikna peršogo poverhu susidńogo budynku, ja perestrybnuv parkan i stav jak ukopanyj u čužomu sadu, sluhajučy čarivni zvuky muzyky. Todi pisnja zakinčylaś, i ja zrobyv te, u ščo dosi ne možu poviryty. Ja postukav u dveri budynku.

Meni vidčynyla žinka z bigudi na golovi. Pam’jataju, ščo todi vona zdalaś meni nadto staroju, ščob sluhaty «moju» muzyku, ale naspravdi їj bulo, može, vśogo dev’jatnadcjať čy dvadcjať.

— Pereprošuju, ščo turbuju vas, misis, — skazav ja, vidčuvajučy, jak u mene červonijuť ščoky, — ale čy ne mogly b vy… postavyty tu pisnju šče raz?

Žinka dyvylaś na mene jakuś myť, ne zovsim virjačy vlasnym vuham.

— Nu… jak skažeš, — vidpovila vona z legkoju usmiškoju. Todi vona pišla vseredynu, ja počuv triskučyj zvuk golky na vinilovij plativci, a potim o, tak, o, tak, o, tak, o, tak…

«A-WOP BOP A-LOO BOP, A-WOP BAM BOOM!»

Za hvyľku divčyna vže stojala bilja mene na porozi i prytanćovuvala. V mene vid ćogo strihu zneslo. Ce bulo najkrašče, ščo ja bačyv u žytti. Ja, zvyčajno ž, pryjednavsja do neї, i tak my j tancjuvaly — hlopčyk, ščo neščodavno provalyv ispyt «Odynadcjať+», i dorosla moloda žinka — na porozi budynku u vogkomu j vitrjanomu kvartali Danstona, z blažennymy posmiškamy sluhajučy taku dyvovyžnu, nače inoplanetnu, taku zbudlyvu novu muzyku. Ce buv, bezperečno, najkraščyj večir vivtorka v mojemu žytti.

— Jak tebe zvaty, ljubyj? — zapytala divčyna, leď perehopljujučy dyhannja, koly pisnja zakinčylaś vdruge.

Ja skazav svoje im’ja.

— Ščo ž, bulo pryjemno z toboju poznajomytyś, Brajane, — vidpovila vona. — A ja Anett.

Anett, jakščo ty ce čytaješ, djakuju tobi za te, ščo vkazala meni šljah.