Bogdan Marčenko.jpg)
Videoese
Tekst
Tut neščodavno Droptape rozrodyvsja serijeju rolykiv pro melodik det metal. Tomu ja vyrišyv hajpanuť. Garazd, žartuju. I meni je pro ščo rozpovisty, a točniše, pro kogo. Pro švedśkyh legend melodetu At The Gates.
Prodovžujučy svoju opoviď pro nordyčnyj metal, pivnoči Jevropy, At The Gates za velykym rahunkom grupa pogano znajoma šyrokomu zagalu sluhačiv. Jakščo mova j zahodyť pro melodet, to vsi peršym dilom čipljajuťsja za In Flames, maksymum Arch Enemy abo Carcass-ivciv. Vorota ž zalyšajuťsja v tini svoїh popličnykiv po Ğeteborźkij sceni ta melodyčnomu zvučannju. A darma, bo sered usih vony buly peršymy hto vidkryv bramu u potojbičnyj svit melodyčnogo detu. Vony je peršovidkryvačamy ćogo stylju v metali j, jak na mene, krystaľno čystym etalonom v plani zvučannja. Zatym, ja j uzjavsja, vidčuvajučy pevnu nespravedlyvisť stosovno tvorčosti gurtu v našomu segmenti, zrobyty ogljad dyskografiї ćogo neperesičnogo kolektyvu.
Možlyvo ce takož obumovleno tym, ščo At The Gates najtjažčyj melodik z usijeї klasyky. Provodjačy paraleľ z amerykanśkoju 4 trešu, At The Gates – ce Slayer. Brutaľnyj, žorstokyj, bezkompromisnyj, pevnyj čas andegraundnyj, ale nejmovirno vplyvovyj ta vyznačaľnyj gurt, dlja usih majbutnih pokoliń važkoї muzyky. Čerez asketyčnu grubisť, їh audytorija ne zovsim zvyčni mdm-ščyky.
Zakladenyj fundament Vorit buv u 1990 roci. Kistjakom dlja formaciї posluguvala švedśka čy to det, čy to blek, vony todi šče poky ne vyznačylysja zi svojeju orijentacijeju, grupa Grotesque. Vid neї zalyšylosja hiba ščo demo-EP In the Embrace of Evil 89. Ale v nij buly oryginaľni rytm gitaryst Aľf Svensson i vidomyj vokalist etzegejtsiv Tomas Lindberg. V tomu roci do bendu pryroslo, šče dvoje učasnykiv – braty Andreas Bjorler ta Jonas Bjorler. Lid i bas gitara, vidpovidno. Za nazvu speršu vzjaly uryvok z liryky jakoїś pisni brytanśkyh gotyk rok vejstlenderiv Fields of the Nephilim «The Dwellers at the Gates of Silent Memory» – Meškanci vorit movčaznoї pam’jati. Odnak, za zrozumiloju pryčynoju, nazvu vyrišyly vkorotyty, do prosto At The Gates. Tak i zapalala odna z najjaskravišyh zirok na melodik det nebokraї. V nastupnomu 91 roci v nyh vyjšov degustacijnyj mini aľbom Gardens of Grief. Cja proba mediatora dopomogla hlopcjam zapysatysja na avtorytetnyj u sviti ekstremaľnogo metalu lejbl Peaceville Records, na jakomu vony j vydaly svij nestjamnyj debjutnyk.
The Red In The Sky Is Ours (1992)
Budu vidvertym, ja prosto prygolomšenyj cym dyskom. I tak, ne BUV prygolomšenyj, a j dosi ne možu vidijty vid ćogo vražennja. The Red In The Sky Is Ours dlja svogo 92 roku prosto fenomenaľna robota. Toj vypadok, koly my spravdi majemo spravu z tym, ščo nazyvajeťsja anglijśkoju hidden gem, zabutyj, pokynutyj, nikomu nepotribnyj skarb. Zaboronenyj plid zavždy solodkyj, a toj dlja pošuku jakogo treba doklasty zusyľ tym pače. Na debjutnyku gurt postaje pered namy u vidminnij formi vid togo, ščo biľšisť čuje na klasyčnomu Slaughter of the Soul. Struktury piseń perenavantaženi do takoї stupeni, ščo dyvom dyvuješsja jak ce vzagali možna bulo sklasty, zapysaty j zigraty, zapam’jatavšy kožnu trykljatu notku. Z peršogo ž aľbomu At The Gates pokazujuť najvyščyj riveń majsternosti u volodinni instrumentamy. Stiľky ryfiv, stiľky muzykaľnyh hodiv i variacij їh vykonannja. Zagalom napysannjam materialu dlja peršyh dvoh studijnyh aľbomiv zajmavsja vyščenazvanyj rytm gitaryst Aľf Svensson, jomu treba zavdjačuvaty za vsju cju krasu. Perša plativka At The Gates – v duže pohmuromu sensi ćogo slova barokova muzyka. Jakyjś agonizujučyj renesans, z usima cymy kompozycijnymy našaruvannjamy, vyvertamy ta rizkoju zminoju tempu i rytmu piseń. Svensson bagato eksperymentuvav pryvnosjačy u zvyčnu formulu todišńogo švedśkogo dez metalu džaz, klasyčnu muzyku, skandynavśki narodni motyvy ta elementy todi lyše pagoniv norveźkogo black metal, ščo buly zasijani j teper prorostaly na cij zamerzlij zemli. Pry ćomu, vrahovujučy takyj riveń eklektyky ta synkretyčnosti muzyky, majže nemožlyvo vidnajty peršodžerela nathnennja. Ce neshože, ni na ščo inše. Ja možu lyše prypustyty, ščo hlopci sluhaly “Deathcrush” Mayhem, ale dali ja gubljusja u zdogadah. Skrypka, kotra zvučyť u Through Gardens Of Grief čy Within, to prokydajeťsja to zasynaje, nemov korotki spalahy prosvitlennja, skorbotnogo žalju do sebe, periody remisiї jakoїś boljučoї hvoroby. Vse ce m’jaso na zapysi sugolosno z tym, jak liryčnyj geroj piddaje sebe neljudśkym torturam. V tekstah piseń nemaje miscja drakonam, lycarjam, čaklunam i magiї, lyše strašnomu, davńogrećkomu roku, počuttja jakogo peresliduje tebe protjagom uśogo prosluhovuvannja. Hotilosja b šče okremo vydilyty udarni Adriana Erlandsona. Barabanni partiї grajuťsja nemovby j blastbitamy, ale zavdjaky kompozycijnij navantaženosti ta skladnosti, zvučyť ce – prosto magnifik. Udarna ustanovka maje dyvnyj zvuk, vodnočas i podribnenyj, i neabyjak zvučnyj. Nide ja šče takogo ne zustričav. Ščo točno vam zapam’jatajeťsja pislja prosluhovuvannja, tak ce rytm sekcija. Minimalistyčna obkladynka z abstraktnoju pljamoju krov’jano-červonogo koľoru, na dyvo, – je vlučnym vizuaľnym ekvivalentom nastroїv, ščo panujuť na zapysi. Suїcydaľni notky v intonacijah Lindberga ukripljujuť The Red In The Sky Is Ours v statusi dijsno ljačnogo, nekomfortnogo aľbomu, spovnenogo pervynnogo žahu j ekzystenciaľnogo vidčaju. Sluhajeťsja debjut cilisno, tomu meni važko obraty dekiľka golovnyh tem, krim vže vyšče zgadanyh, prote nehaj nymy bude syngl Kingdom Gone, potojbična Windows ta paljuča Neverwhere.
With Fear I Kiss The Burning Darkness (1993)
Ne vdalosja vtilyty svoju ljubov do dovgyh nazv u imeni gurtu – čuvaky vyrišyly vidigratysja na drugij svoїj plativci. «With Fear I Kiss The Burning Darkness» – ploť vid ploti, kistka vid kistky prodovžennja debjutnyka. Vse ta ž atmosfera seredńovičnoї melanholiї ta skladno uzgodženi prograši na gitarah ta barabanah. Sikvel znyzyv oberty u haotyčnosti ta synkretyčnosti muzyky, tomu melodyku stalo legše rozpiznaty posered oskaženilyh barabaniv ta isteryčnyh vopliv Lindberga. Golos frontmena vže teper nagaduje ne kryky ta blagannja pro porjatunok jakogoś bidolahy, ščo zibravsja vkorotyty sobi viku, a gorlannja gulja, ščo tiľky-no vyliz z rozrytoї mogyly, aby po vurdalaćky skuštuvaty svižeńkoї čolovičynky. Prynagidno zgadaty, ščo pry vsij monstruoznosti svogo vokalu Tomas Lindberg v budennomu žytti pracjuje škiľnym včytelem, de vykladaje ekonomiku ta sociologiju, gumanitarni, jak bačyte, nauky. Dlja nas možlyvo ce zvučyť nijakovo, ta jakoś ne spivvidnosyťsja z imidžem suvoryh metalistiv, vtim dlja Šveciї, i vzagali skandynavśkyh kraїn, ce zvyčna praktyka.
Dysk maje v zapasi dovoli progresyvni gitarni maljunky na kožnij z piseń ta mistyčnu atmosferu. Meni osobysto najbiľše podobajeťsja «Raped By The Light Of Christ», z epičnym vstupom, de perši rjadky, ščo vygološujuťsja Lindbergom, čomuś meni viddajuť maneroju vykonannja Brajena Džonsona z AC/DC. Sam ne možu zbagnuty zvidky v mene taki asociaciї. Možu takož vydilyty The Break Of Autumn z її akustyčnymy vstavkamy ta melodinym polotnom prosjaknutym germenevtyčnym motyvom, motyvom pošuku jakoїś istyny. Nu i Stardrowned, de vidčuvajuťsja zalyšky džazu. Gitarnyj zvuk momentamy nagaduje zovsim vže zagublenu v netrjah metal arhivi kanadśku treš/det formaciju Slaughter, jaku očevydno veľmy ljubljať hlopci. Duže take vintažne muzlo z benzopyľnymy gitarmy. Vona maksymum može buty komuś vidoma, čerez te, ščo tam jakyjś čas, lyše v žyvu, grav Čak Šuľdiner.
.jpg)
Golovnoju bidoju, ščo spitkala «With Fear I Kiss The Burning Darkness», krim syndromu drugogo aľbomu, kotryj zavždy vidčuvajeťsja vtorynno, stala jakisť čort zabyraj zapysu. Vse ž bulo prosto prekrasno na peršomu, čogo tut ne sklalosja? Čy to ja remastery jakiś sluhav, ja ne znaju? Zvuk na ćomu prydušenyj, ledve čutnyj ta ne takyj sokovytyj, jak na poperednyku. Taka jakisť vmyť vbyvaje polovynu vlastyvyh tiľky At The Gates prynad i perevag. Jak z tymy ž udarnymy, napryklad. Andreas Bjorler v interv’ju kazav, ščo «With Fear I Kiss The Burning Darkness» – najtemnišyj aľbom v dorobku i maje važčyj prodakšn. Ne znaju ščodo važkosti ta temrjavy pro jaku kaže gitaryst, ale dysk spryjmajeťsja holodniše za debjut, v usih rozuminnjah. Na ce natjakaje j obkladynka oformlena u synih tonah, jaka meni podobajeťsja značno menše, niž mynula.
Vokalist pro neї rozpovidav take: «Obkladynka […], mabuť, moja uljublena. Ce vytvir mystectva, stvorenyj švedśkym avtorom/hudožnykom/kompozytorom Ake Hodellom. Tvir nazyvajeťsja «Dvisti dvadcjaty voľtovyj Budda». Ake dozvolyv nam vykorystovuvaty jogo bezkoštovno pislja zapytu, koly diznavsja pro muzyku gurtu ta naš pidhid, jak tiľky vin zrozumiv, ščo my nekomercijni. Vin napysav kiľka abstraktnyh muzyčnyh tvoriv, pysav radiop’jesy ta romany. Možete vvažaty jogo modernistom na zrazok Volodymyra Majakovśkogo. Dlja mene bulo čestju pracjuvaty z nym, i ja dumaju, ščo blakytnyj ton ideaľno pojednujeťsja z abstraktnoju muzykoju plativky. Ake pomer u 2000 roci. Duže sumuju za nym». Jak bačyte, na kolir ta smak, usi flomastery rizni. Same čerez pereličeni nedoliky, druge dytja At The Gates vvažajeťsja mnoju najslabšym tvorom gurtu na toj čas, hoča znov ž taky, jakščo porivnjuvaty z suciľnymy šedevramy metal muzyky, z jakyh skladajeťsja veś klasyčnyj katalog ćogo kolektyvu.
Terminal Spirit Disease (1994)
Z ćogo aľbomu vse počynaje strimko zminjuvatysja. Potjag At The Gates shodyť z rejkiv, namičenyh gitarystom Aľfom Svensonom, kotryj vyrišaje pity z gurtu i zajnjatysja tatujuvannjamy ta iljustracijeju grafičnyh romaniv. Na jogo misce beruť Martina Larssona, a do kerma stajuť Tomas Linberg ta Andreas Bjorler. Pislja vtraty golovnogo ideologa pryjšov čas zminjuvaty vektor rozvytku, i adaptuvatysja do novyh umov. Kurs buv obranyj na uščiľnennja saundu ta orijentaciju na biľš, jakščo ne radiofrendli, to MTV-friendly zrazky. At The Gates nače ozahidnylysja, staly blyžče do anglo-amerykanśkogo rozuminnja metalu, vyprasuvavšy nadmirnu jevropejśku skladnisť, pivničnu skorbotu. Geť rozbytisť ta superečlyvisť jevropejśkoї duši, її bagatostupenevisť ta apeljaciї do klasyčnyh zrazkiv kuľtury, nehaj žyve anglosaksonśka lakoničnisť, čitkisť vyrazu muzykaľnoї dumky ta racionaľnisť v pidhodi do majsternosti kompozytora. Ne darma vže v 1993 roci vorotarjam vse-taky vdalosja potrapyty na uljublenyj telekanal vsih ditej 90-h. Vže na «Terminal Spirit Disease» 1994 prostupaje lyk togo, ščo v majbutńomu žartoma nazvuť «At The Gates-core», jak ce b nemylozvučno ne zvučalo. Kolektyv pidnjav stavky pidučy v supereč očikuvannjam staryh fanativ. Na «Terminal Spirit Disease» gurt zazvučav prostiše, ale vid togo biľš vyvireno ta važko. V miksi staly vidčuvatysja sjaki-taki gruv ta inercija, pid jaki možna trjasty makitroju, poperedńo ne zaplutavšyś u hytrospletinnjah kompozytorśkoї dumky. Tut taky vdalosja pryborkaty bezumnyj veresk gitar. Symfonični aranžuvannja rozlučyly z osnovnym tilom piseń, vydilyvšy v okremyj instrumentaľnyj trek And The World Returned. Kolyšnja melanholija ta fatalistyčnyj pogljad na naš šoludyvyj svit zbereglysja v liryci ta nastroї plativky. Meni odnakovo podobajuťsja vsi treky z ćogo zapysu, ale nehaj lideramy buduť tytuľna Terminal Spirit Disease ta nepereborna The Fevered Circle. Dosi ne zrozumilo, jak klasyfikuvaty cej dysk, bo peršočergovo hlopci hotily vypustyty EP, aby promacaty reakciju kor-audytoriї, prote lejbl zobov’jazav їh do vypusku long pleju. Zijšlysja poseredyni na tomu, ščo dodaly šče dekiľka lajv versij staryh piseń v kineć. Takož cej dysk oznamenuvav počatok spivpraci gurtu zi švedśkym muzykantom i prodjuserom Frederikom Nordstŕomom, jakyj majže samotužky vykolyhav usju švedśku melodyčnu scenu. Tak čy inakše, ale «Terminal Spirit Disease» vse odno vidčuvajeťsja rozigrivom, generaľnoju repetycijeju pered tym, jak uvijty v istoriju zi svoїm triumfaľnym magnum opus-om Slaughter of the Soul.
Slaughter of the Soul (1995)
Ja peven, ščo hto tiľky pro cej aľbom ščo tiľky ne kazav. I najkraščyj metal aľbom vsih časiv i narodiv, i zolota klasyka melodetu, i ostannje slovo v žanri. Stiľky epitetiv ta pyšnomovnyh fraz, ale proponuju znyzyty gradus fanbojstva. Dlja kogo jak, a dlja mene ce javno ne najkraščyj aľbom v istoriї metalu, i naviť At The Gates-iv. Ja zavždy kerujusja krytyčnym pidhodom v ocinci tyh čy inšyh muzykaľnyh tvoriv. Hoča ce i ne zaperečuje togo faktu, ščo Slaughter of the Soul kuľtovyj ta važlyvyj opus. Prosto, vin, jak na mene, značnoju miroju pereocinenyj, čerez rist populjarnosti melodyčnogo metalkoru v seredyni 00-h, predstavnyky jakogo pidnesly cju plativku ledve ne do rivnja Svjaščennogo graalju čy Vtračenogo kovčega.
Slaughter of the soul cikavyj ne stiľky stylistyčno, bo vsi vy jogo po dekiľka desjatkiv raziv čuly u vykonanni jakyhoś standartnyh metalkor band, na kštalt As I Lay Dying čy-to Shadows Fall, a obstavynamy svogo stvorennja. Pislja skladnyh, dovgyh ponevirjań u vygljadi Santa Barbary z pošukom novogo lejblu ta rozrahuvannjam za borgamy, komanda narešti potrapljaje na Earache Records. V ti roky, cej lejbl buv prosto zemleju obitovanoju dlja ekstremaľnogo metalu. I tam їm dajuť šans zapysaty svij najbiľš idejno-doveršenyj tvir. Na zapys vydilyly ne tak bagato času naskiľky ja znaju, ale hlopci vporalysja i bez dovgyh vagań. Kontrapunktom ta drugorjadnym orijentyrom dlja dysku, za slovamy Tomasa Lindberga, posluguvala muzyka indastrial. Točno ne možu skazaty jakyj same indastrial majeťsja na uvazi – pervynno-organičnyj čy sintipop bastard z kincja 80-h, ale vplyvy čujuťsja ne ozbrojenym vuhom. Jak ot u semplovanomu vstupi Blinded by Fear, instrumentaľnij interljudiї Into the Dead Sky čy zakryvajučij The Flames of the End, povnistju pobudovanij na industriaľnyh zasadah. Ščodo geniaľnoї obkladynky! Її namaljuvav vidomyj švedśkyj hudožnyk Kristian Vajlin, jakyj doklavsja do stvorennja šče desjatkiv oformleń dlja plativok z togo ž skandynavśkogo pivostrova. Do togo ž, vin grav u peršomu gurti Lindberga Grotesque. Vony razom šalendalysja zbrojarśkymy magazynamy i sklepaly takyj kľovyj art. Udarnyk Erlandson vyjavyvsja trohy spantelyčenyj obkladynkoju, bo todi trymavsja dovoli konservatyvnyh pogljadiv na religiju. Meni ž vona duže podobajeťsja, ce vzagali kuľtovyj kaver art, vin v idejnomu plani garno vidobražaje sutnisť ljudśkoї vorožosti ta tjaglisť ljudožerstva našogo rodu. Isus oformlenyj u vizantijśkomu styli z Jevangelijem v rukah, v otočeni mehaničnyh nutroščiv pistoletiv ta revoľveriv, nače fresok v drevńomu hrami. Ščo vzagali može buty krutiše?!
Koly vperše vključaješ golovnyj oslipljujučyj syngl z plativky – tebe, jak tovarnym vagonom zšybaje natysk ta mić, nehaj i učasnykam vona podobajeťsja najmenše. Pisnja bez zajvyh prykras gidno vykonuje postavleni pered neju cili vtjagujučy sluhača u svit bezkinečnoї agresiї ta metaličnogo kuražu, predstavleni na ćomu dysku v usij svoїj velyčnij krasi. Odnojmenna kompozycija Slaughter of the Soul – je prodovžennjam masštabnogo benketu. Dlja kryku Go! Lindberga na počatku znadobylosja blyźko 40 dubliv, poky Nordstŕom ne obrav najkraščij. Meni b taku usydlyvisť, jakščo česno. Golovnym skarbom Cold je neoklasyčne solo, avtorstva ta vykonannja gitarysta King-a Diamond-a ta Death na aľbomi Individual Thought Patterns Endi LaRoka, jakogo gurt speciaľno zaprosyv na cej trek. Napysana garmonija v kinci drugoї tretyny pisni vvažajeťsja odnym z najkraščyh solo v istoriї metalu, a Bjorler ziznajeťsja, ščo dosi ne može cilkom čysto zigraty її na žyvyh vystupah. Hoča ja ničogo takogo prygolomšlyvo krasyvogo v muzykaľnomu plani tut ne baču. Rjatuje rivnovagu na dysku rekreatyvna «Into the Dead Sky», jaka počynajeťsja jak typovyj akustyčnyj instrumental, ale z hodom kompozyciї nabyraje kosmogoničnogo vajbu. Nemov ty ta miriady nevidomyh, dalekyh zirok u holodnomu i bezkrajńomu kosmosi. Suicide Nation povertajeťsja do boju, vrubajučyś odrazu ž zi zvuku zvedenogo kurka pistoleta, jak vyjavylosja zgodom, pocuplenogo v odnogo z personaživ fiľmu Kventina Tarantino «Skaženi psy». Nu i World of Lies, z maršovym rytmom. Ostannij epičnyj, tak by movyty, trek na plativci. Pislja ńogo dysk počynaje gaľmuvaty ta provysaty u svoїj monotonnosti, typova spadkova hvoroba usih podaľšyh metalkornykiv. Na Slaughter of the Soul čutnyj vplyv prjamolinijnoї, gruboї brutaľnosti Reign in Blood. Oś spravžnij duhovnyj naščadok slejerovśkogo dityšča. Na dysku nemaje kompozycij dovše 4 hvylyn. V pryncypi, mene na ćomu monoliti ne vlaštovuje rivno tež same, ščo j na Kryvavomu volodarjuvanni. Syrisť, nedoveršenisť, vidsutnisť bas gitary u miksi (nače vona raniše bula). Čergova sproba vmistyty u formulu hardkoru usju važkisť ta sylu metalu odrazu, skompresuvavšy її ta podavšy u koncentrovanomu vygljadi, z usima svoїmy neodminnymy nedolikamy ta perevagamy. Pry vsij šykarnosti Slaughter of the Soul, ja vse odno ne možu do kincja poljubyty cju robotu.
Odnače, ščo z togo, jakščo aľbom otrymav uspih. Klip Blinded by Fear dobre zarjadžav narod po MTV, a plativku nominuvaly na švedśke Gremmi. Prote At The Gats zreštoju staly žertvamy «golovokruženija ot uspehov», i švydko rozbiglysja, jak zakolotnyky pislja organizaciї perevorotu v žanri. Tvorči rozbižnosti ta osobysti negarazdy prykinčyly gurt v 96. U vsih učasnykiv potim buly sajdproekty. U Lindberga їh nabereťsja cilyh 4, usi riznoї stupeni hardkornosti. Odyn z takyh – ce The Lurking Fear, gidnyj prodovžuvač oryginaľnyh idej At The Gates, z gitarystom Edge of Sanity Akseľsonom.
Čas jšov, fanbaza rosla ta micnila, plekajučy u svoїh vologyh mrijah povernennja legend. Spočatku vidbuvsja rejunion na sceni usih najbiľšyh metal festyvaliv 2008 roku, de At The Gates zbudyly staryh fanativ i zdobuly novyh. A vže u 2014 roci gurt porušyv prysjagu movčannja i vydav svij rejunion reliz At War with Reality.
At War with Reality (2014)
Nu ščo skazaty, moglo buty girše. Rejunion točno vdavsja. Tradycijnyj, bez nadmirnostej melodyčnyj det-aľbom, jakyj pidpadaje pid usi osnovni oznaky stylju. V krislo prodjusera z takogo pryvodu povernuvsja Fredrik Nordstŕom, nakrutyvšy hlopcjam zvuku. Avžež ne obijšlosja bez modernovišogo saundu ta tehničnyh zdobutkiv zvukozapysu ostanńogo desjatylittja. Menše z tym, vporalysja i bez cukru, syntiv dlja vbogyh nju-daun-korščykiv ta gipermelodijnosti, jak ce buvaje na sučasnyh relizah. Vse benč, pravda, ot vydilyty tolkom ničogo. «At War With Reality» – točno ne zapam’jatajeťsja, jak nova klasyka melodetu. Možlyvo dav pro sebe znaty grišok sučasnyh rekordlejbliv štučno roztjaguvaty obsjag plativky, koštom ekonomiї muzykaľnyh idej na kožnomu treci. Znovu žertvujemo jakistju na korysť kiľkosti, a-ja-jaj. Zate, aľbom vvažajeťsja konceptuaľnym, bo pobudovanyj na muzykaľnij interpretaciї dejakyh opovidań zi zbirky v žanri magičnogo realizmu argentynśkogo pyśmennyka Horhe Luїsa Borhesa «Alef».
A nazva treku «El altar del dios desconocido» vzjata z romanu «Pro geroїv ta mogyly», inšogo argentynśkogo avtora – Эrnesto Sabato. Jak htoś garno pidmityv u recenziї Pitchfork na cej aľbom, ničogo spiľnogo z tvorčistju Borhesa čy kogo-nebuď inšogo cej reliz nemaje, u vsjakomu razi ce nepomitno. Hoča ni, odyn motyv Borhesa At The Gates vlovyly – ce postijne povtorennja, povtorennja samyh sebe. Može sklastysja vražennja, ščo rejunion ne sklavsja, ale tut naspravdi je horoši treky, typu «The Circular Ruins», «The Book Of Sand (The Abomination)» ta «Eater Of Gods». Prote їh dovodyťsja vyšukuvaty po vśomu aľbomu, zamisť togo, ščob sluhaty jogo cilkom. Ale ce vse šče kvitočky u porivnjanni z tym, ščo pide dali.
To Drink From The Night Itself i The Nightmare Of Being (2018-2021)
Garazd, ogljanu ci dva vylupky v odnomu rozdili, vony vse odno ne duže riznjaťsja. Jakym by svitlym ne buv by rejunion, Andreas Bjorel, drugyj oryginaľnyj gitaryst, všyvsja z formaciї. Zalyšyvsja tiľky jogo bratyk Jonas. Na misce gitarysta vzjaly jakogoś nounejma, a Nordstŕom vidmovyvsja prodjusuvaty kolektyv dali. Vsi povnovažennja perejšly do Tomasa Lindberga, ale razom z tym i vsja kreatyvna syla vpala na jogo šyju. Čuvak z vže drjahlym vokalom prodovžyv misyty, ščoś take ščo lyše viddaleno nagaduje mynulu slavu vorotariv. Zužytkovanyj mdm, v jakomu nizaščo začepytysja vuhom. Muzyka «To Drink From The Night Itself» 2018 nagaduje zžovanu perežovanu žujku z jakoї vysmoktaly vsi soky, do tyh pir poky її prosto ne roztjagnuly jak gumovyj vyrib. Perši dvi kompozyciї, razom z intro zvisno ničo tak, ale ce mať jogo syngly, vony povynni buty ne ničo tak, a ogo-ogo! Vse ščo pislja nyh, vzagali nemožlyvo vidriznyty odyn vid odnogo. Jakaś kaša z naborom standartnyh mdm ryfiv. Vydno Lindberg hotiv povernutysja do formuly peršyh dvoh reliziv, čym skladniše – tym krašče, ale j todi Svensona treba v grupu povertaty jakoś, a to z nounejmamy dilo zovsim ne jde.
Tož To Drink From The Night Itself – ce halturka, a oś The Nightmare Of Being – ce halturka z pretenzijeju na oryginaľnisť ta eksperymenty. Tut i fjužynu pidignaly, i progresyvu, i naviť ščoś vid post-panku z gotykoju zagubylosja po dorozi v Cosmic Pessimism, na jakomu golos Linberga urešti-rešt pryjemno zazvučav. V Garden Of Cyrus bodaj saksofon zasurmyv, i te dobre. V rešti vypadkiv, koly The Nightmare Of Being ne nudnyj, vin banaľnyj, koly vin ne banaľnyj, vin osoružnyj, koly vin ne osoružnyj vin znov ž taky do pozihannja nudnyj. Ale u ćogo hoča b buv šans, na vidminu vid poperedńogo, de materil prosto smittja. Tut jomu ne vystačaje same jakoїś kompozytorśkoї vygadlyvosti, obrobky idej. Ja b česno buv by tiľky radyj, jakby Linberg zvernuv uveś kurs gurtu v takomu naprjamku, v jakomu bula zapysana odna cja kompozycija pro Kosmičnyj pesymizm. Zreštoju pro ščo i buv At The Gates, pro nemožlyvisť piznannja togo, ščo za cymy kljatymy vorotamy, neskinčenni sproby vyrvatysja za ramky ćogo zvyčnogo spryjnjattja reaľnosti. Paraleľni svity, inši galaktyky, zagubleni cyvilizaciї – muzyka At The Gates zavždy sluguvala portalom u cej dyvnyj svit fantazij nathnennyj kosmogonijeju Govarda Filipsa sami znajete kogo. Tomu ne baču sensu zastrjagaty na vže projdenomu etapi melodik det metal epopeї. Krašče zvernutysja do spravžńoї reinkarnaciї klasyčnyh At The Gates – vyščezgadanogo The Lurking Fear, v jakyh v tomu ž mynulomu roci vyjšov drugyj povnoformatnyk «Death, Madness, Horror, Decay», jakyj pokazav sebe v nabagato vygidnišomu svitli na foni ostanńogo relizu Vorit.
Neskinčenyj koloobig lavkraftianśkyh svitiv, kotri požyrajuť odyn odnogo. Žyttja i smerť u svoїj jednosti.