Bogdan Marčenko
Videoesse
Prošu postavyty lajky, pidpysatysja na kanal i podilytysja video z tymy, hto cikavyťsja nestandartnoju muzykoju.
P.S. Odrazu ž vybačajusja za velyku kiľkisť obmovok, pomylok i fejliv v rolyku, perše video na YouTube ukraїnśkoju, tak čy inak.
Inodi prostežujučy istoriju rozvytku muzyčnoї industriї ta muzyčnoї dumky v rokah ta oblyččjah usvidomljuješ usju її totaľnu nespravedlyvisť. Hoča, dyvljačyś, ščo vvažaty spravedlyvym? Kogoś zaslugy pered publikoju obdarovujuť zorjanym statusom ta bagatomiľjonnymy tyražamy plativok ščoroku, a kogoś zvannjam kuľtovogo, ale vidomogo lyše u vuźkyh kolah, avtorytetu ta prykladu dlja nasliduvannja. Jak pokazuje praktyka, termin prydatnosti gurtiv drugoї kategoriї nabagato dovšyj, niž u peršoї. Malo jakyj gurt može zrivnjatysja za svojeju vplyvovistju i kiľkistju poslidovnykiv, z dosyť malovidomoju i glyboko andergraundnoju, formacijeju Godflesh. Važlyvisť Godflesh dlja sučasnyh žanriv važkoї, ekstremaľnoї muzyky duže važko pereocinyty i, ščo važlyvo, cilkom ohopyty. Cja komanda stala rodonačaľnykom bezliči pidžanriv i naprjamkiv dlja sučasnyh metal gurtiv, pry ćomu dosi zalyšajučyś nu ledve vidomoju. Pro neї znajuť odynyci, a ljubyť – zovsim reliktova kogorta fanativ. Tomu proponuju negajno vypravyty ce prykre istoryčne neporozuminnja ta projtysja po vsij dyskografiї kuľtovyh birmingemśkyh industriaľnykiv.
Ščob rozpovisty pro Godflesh treba spočatku, mabuť, rozpovisty pro istoriju žyttja nezminnogo zasnovnyka ta lidera gurtu Džastina Brodrika. Džastin narodyvsja v epohaľnyj dlja rok-muzyky 1969 rik, u centri brytanśkoї promyslovosti Birmingemi, jakyj ščorazu stavav baťkivščynoju najbiľš značuščyh dlja žanru metal kolektyviv, na kštalt Black Sabbath i Judas Priest. Dytynstvo našogo geroja, ščo vlastyvo bagaťom tvorčym osobystostjam, ne obijšlosja bez serjoznyh psyhologičnyh potrjasiń. Baťko Brodrika buv geroїnovym narkomanom i rano zalyšyv sim’ju. Brodryk že ris u komuni hipi, razom z matir’ju ta vitčymom, tomu z junaćkyh lit vin buv otočenyj riznoju muzykoju. Zakonomirno, ščo zgodom Džastin zacikavyvsja groju na gitari, majučy velyki uspihy u ćomu. Jomu podobalasja todišnja populjarna rok-muzyka typu Led Zeppelin i zemljaky Black Sabbath, ale poruč, po susidstvu zavždy buv toj maleńkyj zakrytyj, potajemnyj svit nestandartnoї muzyky, ščo ne vpysuvalasja v zagaľnopryjnjatni ramky populjarnogo smaku. Tak vin vidkryv dlja sebe svit eksperymentiv kraut-rokovyh Can, progresyvnyh Pink Floyd abo važko zasvojuvanogo aľbomu Lu Rida «Metal Machine Music».
Ja mig by, zvyčajno, ščas roztektysja po drevu dumky rozpovidajučy pro ranni, junaćki proekty Džastina na kštalt elektronnogo Final abo trohy piznišogo, nojzovogo Fall of Because. Ale z usim cym bagažem materialu, treba rozumity, ščo Brodrik-muzykant dovgyj čas šukav svoje zvučannja, vbyrajučy jak gubka novomodni v andergraundnomu seredovyšči vplyvy. Zreštoju, ci pošuky-blukannja zvely jogo u vici 14-15 rokiv iz ključovoju dlja jogo tvorčogo šljahu grupoju odnodumciv-rozpyzdjaїv – legendarnymy Napalm Death. My vže govoryly v rolyku pro grajndkor pro vytoky i pryčyny pojavy grajndu u Velykij Brytaniї 80-h: Tetčer, neokonservatory, kapitalizm, nu vy pam’jatajete. Odnak ja todi ne zgadav pro inše vyznačaľne džerelo nathnennja dlja baťkiv-zasnovnykiv grajndu – klasyčnyj reliz ńju-jorkśkoї nou-vejv sceny, pro jaku my tež kolyś pogovorymo dokladniše, «Filth» geniїv-eksperymentatoriv Swans 1983 roku. Jak pro ce govoryv barabanščyk Napalmov Mik Harris: «Grajndkor pohodyť vid slova «grajnd» (angl. «molotyty, peremeljuvaty, moloť»), jake bulo jedynym slovom, jake ja mig by vykorystaty dlja opysu muzyky Swans pislja pokupky їhńoї peršoї plativky v 84. Ja podumav, ščo «grajnd» dijsno pidhodyť čerez švydkisť, tomu ja počav nazyvaty ce grajndkorom». I geroj śogodnišńoї rozpovidi, buv odnym iz najviddanišyh pošanuvačiv Lebediv sered i tak shyblenyh na nigilizmi ta brudi muzykantiv Napalmennoї smerti. Vid učasti Brodrika v Napalm Death malo čogo zalyšylosja, krim ubljudśkyh demo-zapysiv koncertiv ta peršoї storony klasyčnoї plativky Scum, na jakij vid podaľšogo skladu gurtu buv lyše vyščezgadanyj Harris. Ale učasť u ćomu uslavlenomu ansambli muzyčnyh terorystiv zminyla žyttja Brodrika na vsi 180 gradusiv. Same u skladi Napalmennyh pacaniv, grajučy їhnju anty-muzyku dlja anty-publiky, Džastin rozrobyv svij firmovyj, brudnyj styľ gry na gitari i vzjavsja na povnu eksperymentuvaty z fidbekom i gitarnym dystoršennom, do čogo jogo pidštovhuvalo zahoplennja osobystistju Džymmi Hendriksa. Po molodosti, poky vsi durily i reguljarno vlaštovuvaly bedlam u studiї, Brodrik rozvyvav svoju neljudśku stinu zvuku, za ščo uslavyvsja «šumnym zasrancem» i vyletiv iz gurtu, za te, ščo hotiv graty poviľnišu muzyku. Jak pokazala istorija, sami grajndkornyky značno upoviľnylysja, a vokalist Li Dorian, pokynuv šalenu bandu, i vzagali stvoryv dumovyj Cathedral. Vsi doroslišajuť, vsi starijuť, prosto Brodrik buv trohy svidomišym molodym čolovikom u svoї zoloti roky.
Pislja ćogo važlyvogo dosvidu Džastin pryjednavsja do industriaľnykiv Head of David, na odnu z piseń jakyh naviť robyly kaver Fear Factory. Ale i tam jogo brutaľnomu tvorčomu talantu bulo dosyť tisno, tomu probuvšy pivroku v golovi u Devida i zacikavyvšyś elektronnym rejv ruhom, ščo nabyrav sylu, Brodrik v 1988 roci stvoryv spiľno zi svoїm drugom basystom Benom Grinom svij golovnyj proekt, pro jakyj my i vedemo movu – Godflesh. U tomu ž roci vony vypuskajuť svij peršyj odnojmennyj mini-aľbom, jakyj demonstruvav povnoju miroju potencial gurtu pered prodjuseramy ta zvukozapysnymy kompanijamy.
Streetcleaner
Broderik daleko za okean ne stav bigaty i vyrišyv zapysuvaty svij povnoformatnyj debjut na materynśkomu dlja brytanśkoї ekstremaľnoї metal sceny lejbli Earache Records. Spočatku vin zbyravsja zapysaty šče odyn mini-aľbom «Tiny Tears», ale jak na mene, slava makaronnomu monstru, lejbl vid cijeї ideї jogo vidmovyv, a to godi vže prokrastynuvaty.
Z peršymy zvukamy vstupnoї «Like Rats» tobi spadaje na dumku te, ščo «Streetcleaner» 1989 ščoś epohaľne, točniše naviť eshatologične, te, ščo malo poklasty kraj zvyčnij metal i rok muzyci. Do Godflesh šče nihto tak tisno ne splitav ekstremaľnyj metal, tehno, nojz, hip-hop ta indastrial u jedynij zlovisnij stini zvuku. Sluhajučy ce, ty ujavljaješ sobi zavaleni smittjam vuźki vulyčky – prytulok nycyh, tvarynnyh prystrastej i hmaročosy, ščo pidnosjaťsja do nebes. Lou-faj Jakisť zapysu ideaľno pidkresljuje nigilistyčnyj, ljudynonenavysnyćkyj ton muzyky Godflesh, z usima cymy vygukamy i grymučoju sumiššju gnivu, i vidčaju v intonacijah Džastina. Poky bas, ščo grymyť usima 4 strunamy, poglybljuje zvuk tak, niby vin dosjagaje samyh glybyn tvogo nikčemnogo ljudśkogo jestva, dram-mašyna žyve svoїm samostijnym, vidokremlenym žyttjam, vidbyvajučy rytm, nemov molotok, kotryj metodyčno zabyvaje ostanni iržavi cvjahy, ščo rozsypajuťsja vid koroziї, v domovynu uśogo ljudśkogo, ščo zostalosja na cij zmučenij cyvilizacijeju planeti. Odnymy svoїmy nazvamy kompozyciї “Like Rats”, “Streetcleaner”, “Pulp”, “Dream Long Dead” stikajuť mizantropijeju ta ogydoju do ljudyny jak vydu. Vse-taky Brodrik – ce fanatyčnyj poslidovnyk spravy Swans ta Majkla Džyra, ščo dekonstrujuvav u svoїj muzyci same ponjattja pro ljudynu. Tiľky posluhajte ce, hiba ce ne muzyka duhovnogo baťka ta syna… Hoč nide ce prjamo ne promovljajeťsja, ale ljudyna v koncepciї ćogo aľbomu – ce material, syrovyna, mastylo jakym zmaščujuťsja gigantśki šesterni velyčeznoї, svitovoї, globaľnoї fabryky. Teksty kompozycij, bo povnocinnymy pisnjamy ci mantry nenavysti nazvaty meni važko, zanadto abstraktni, ščob nadavaty їm velykogo poetyčnogo značennja, vony švydše dopomižnyj instrument emocijnogo tysku na sluhača. Vse j tak skazano u nazvah. Ne skladno zdogadatysja, ščo ti sami «ščury» u vidkryvačci – ce populjacija ljudśkogo rodu, ščo plodyťsja u velykyh murašnykah megapolisiv, ta ne maje žodnoї mety isnuvannja, krim jak služinnja utylitarnij systemi, v jakosti žyvogo resursu. “Streetcleaner” z odnojmennogo treku aľbomu poklykanyj dvoznačno čystyty vulyci mista vid pokyďkiv, smittja jak spožyvčogo, tak i ljudśkogo, skama vynesenogo v najmenuvannja peršogo aľbomu Napalm Death. A mučenyćki hresty, ščo vysočijuť z «Christbait Rising», lyše gačok na jakyj nasadžujuťsja rybky, kotri vidbylysja vid osnovnogo kosjaka. Nagaduvannja pro jakuś, mnymu gumannisť, te ščo kožnogo pryžyttjevogo strastoterpcja i straždaľcja na tomu sviti čekaje dovgoočikuvanyj solodkyj prjanyk i laskava ruka praotcja, ščo popleskuje novoprybulogo po, vygnutij u baranjačyj rig tjažkoju robotoju, spyni. Ni, navrjad čy v ćogo mehaničnogo čudovyśka je duša, naviť ne spodivajtesja, vono ne bude nikogo ščadyty, my vsi dlja ńogo odnakovo žaljugidni, gnyjuči šmatky m’jasa dyrektyvnyj algorytm žyttja, jakyh: narodžennja – robota – smerť NASTUPNYJ! Obkladynka, ščo u farbah opysuje zaproponovanyj do prosluhovuvannja košmar, do reči, bula vzjatym kadrom iz psyhodeličnogo fiľmu «Inši ipostasi» 1980 roku.
Motyv hrystyjanstva jak religiї slabkosti, straždań, vidmyrannja, zagybeli, rozkladannja ta zradlyvyh nadij buv vidobraženyj i v samij nazvi Godflesh – boža ploť, jakyjś oksjumoron ponjať. Bog – jak ščoś imanentne, vične, duhovne, i ploť – ščoś materiaľne, tilesne, ščo maje vlastyvisť psuvatyś i vmyraty. Jakyjś Spinoza z jogo bogom jak suščym, suščym v uśomu. Tiľky u vypadku aľbomu “Streetcleaner” – cej bog staryj i korčyťsja v peredsmertnyh mukah, ne dajučy svitovi onovytysja. Nedarma v tytuľnomu treci «Čystyľnyk» fonom puščeno sempl iz rozpoviddju Marka Devida Čapsana pro te, jak toj ubyv togo ž taky samoprogološenogo boga rok muzyky Džona Lennona. V pryncypi, «Streetcleaner» na mij smak daleko ne najkraščyj, ne peršyj, i naviť ne drugyj za krutistju aľbom Godflesh, hoč i najsyľnišyj za atmosferoju, ale ce etapna robota dlja vsijeї važkoї muzyky, ščo pereduvala, jak i bagato inšyh aľbomiv kincja 80- h, vidhodu roka i metala vid po-rozgiľdjajśky veseloї estetyky hejr-metalu i pohmurišannju razom z doroslišannjam podibnogo rodu muzyky. U 90-ti bulo važko znajty gurt, jakyj ne nadyhav cej aľbom. Vid gidnyh prodovžuvačiv Fear Factory ta drugosortnyh imitatoriv Pitchshifter, do Sepultura ta Korn. Cej aľbom stav rodonačaľnykom indastrial-metalu, dav oporu na brudnyj zvuk sladž metalu i rozšyryv styľove pole zapozyčeń dlja vsih naprjamkiv 90-h, ščo zarodžuvalysja. Bezsumnivno znajduťsja bagato hto skaže, ščo peršymy pryvnesly indastrial u metal Ministry, prote jak na mene їh aľbomy 88 ta 89 švydše vidnosjaťsja do indastrial roku. Ta j u vsjakomu razi, ce ž ne Godflesh kosyly pid Ministry, a Ministerstvo neabyjak kosylo pid «Dvirnyka» na svojemu aľbomi Filth Pig 96.
Garazd, jakščo vy i navažyteś prosluhaty «Čystyľnyka» buďte gotovi, ščo cej aľbom propustyť vaši mizky po konvejernij stričci kriź anfiladu stalevyh mehanizmiv, ščo spresujuť vašu svidomisť u geometryčno pravyľnyh proporcijah dlja podaľšogo vykorystannja, jak budiveľnogo materialu dlja zikkuratu našoї cyvilizaciї.
«Pure» i EP
Potim u kar’jernomu šljahu Godflesh počynajeťsja mij ne najuljublenišyj period neskinčennyh JePišok, mini-aľbomiv, syngliv-ogryzkiv ta aľbomu «Pure». Peršoju bula «Slavestate» u 1991, na jakij Brodrik u kineć uporavsja z tancjuvaľnoї muzyky ta EBM (electronic body music), nasluhavšyś svogo ljubogo Aphex Twin-a. Jak sam Džastin vyslovyvsja: «Ja hotiv zastosuvaty tancjuvaľni elementy u poli Godflesh. My śorbnuly trohy lajna vid staryh fanativ, ale my takož otrymaly dostup do absoljutno novoї audytoriї». Razom z ER «Cold War» togo ž roku, kartyna stala vygljadaty šče biľš gnitjuče, ale ćogo razu bez eksperymentiv. Zvučannja stalo abstraktnišym i povernulosja trohy kolyšńoї važkosti. Dodavsja jakyjś vidtinok fatalistyčnoї pryrečenosti ta bezvyhodi, ščo nepogano. Ale Cold War švydše vygljadaje jak pidgotovka, rozigriv do nastupnogo longpleju.
Z «Pure» sytuacija skladniša. Ja jak by rozumiju žanrovu i stylistyčnu važlyvisť ćogo aľbomu, ale čort zabyraj vin meni podobajeťsja najmenše zi vsijeї dyskografiї, za vynjatkom vsiljakogo 3-pisennogo lajna na semydjujmovyh dyskah, ščo vyhodylo u period z 89 po 92 i šče odnogo aľbomu potim, dali. Z miksu prybravsja uveś toj brud ta žorstokisť. Aľbom perestav epatuvaty sluhača svojeju zlovmysnoju bezpryncypnistju, jak «Dvirnyk». Zvuk niby vysušyly, vin stav jakymoś popeljastym, jak na obkladynci aľbomu. Nežyvyj, bezemocijnyj, čerstvyj dysk. Bagato hto vidznačav kolosaľnu repitatyvnisť, ščo pererostaje v zatjagnutisť. Vsi kompozyciї pobudovani na povtorenni z metoju postupovoї progresiї. Bas na cij plativci parazytuje na programnyh udarnyh. Teksty staly svitlišymy i šče abstraktnišymy. Vidštovhujuča ta zadušlyva atmosfera «Streetcleaner» zminylasja bajdužistju do sluhača ta povnoju indyferentnistju na «Pure». Ce niby muzyka ljudyny, jaka zmyrylasja zi svojeju smertju i vidhodyť u nebuttja. Čerez te, ščo ryfovo-dram-mašynni konstrukciї dodaly v kompleksnosti, skladnosti ta dynamici, pid dejaki treky z plativky naspravdi tak-sjak možna tancjuvaty, nu jakščo vy, zvyčajno, pacijent psyhiatryčnoї likarni, jakomu vzagali pohuju pid ščo v napadi epilepsiї bytysja. Tjažkisť, za jaku, miž inšym, gurt duže ljubyv i cinuvav ljubyteľ buď-jakogo drimučogo avangardu Majk Patton, pišla, zalyšyvšy drajv i jaku-nijaku hytovisť. Na pisnju «Mothra», nazvanu na česť odnojmennogo kajdzju iz vsesvitu džapanśkoї Godzyly, naviť znjaly nepoganyj klip, jakyj pretenduje na hudožnju cinnisť. U kompozycijah prodovžujuť vykorystovuvatysja hip-hopperśki lupy, jak napryklad u vstupnij «Spite» i tytuľnij «Pure», a gitary zavyly šče nesamovytiše. Vidčuvajeťsja dejaka znervovanisť u nastroї muzyky. Džastin Brodrik, krim kryku i skrimu, počav praktykuvaty nadali uljublenu tehniku žalislyvogo stognannja. Bagato hto vyznačaje «Pure» jak peršyj aľbom, post-rock-a, post-metal-a, ale dlja mene ce ne rjatuje drugu polovynu aľbomu, ščo provysaje, i geť-načysto vbytu dynamiku, na blago embijentoorijentovanogo nojzovogo zvučannja. Pomitno stalo, ščo Brodrik peresluhav rannih nou-vejvovyh Sonic Youth i modnu todi klubnu trans, laundž muzyku. Tomu v procesi prosluhovuvannja, na pivdorozi aľbom švydko nabrydaje i ne zalyšajeťsja syl dobyty jogo do kincja. Nezvažajučy na ce, vsi ci moї osobysti pryčipky ne zavadyly svogo času plativci otrymaty zagalom shvaľni vidguky ta ocinky vid krytykaniv. Jakščo «Streetcleaner» buv demiurgom, ščo b’jeťsja v agoniї, to «Pure» – ce jogo nežyve, suhe, kistljave tilo, z trupuvatym bilym koľorom škiry.
Prote, vsupereč usim zaskokam Brodrika na eksperymenty ta rozsuvannja mež muzyky, vin nabuv neglasnogo avtorytetu i slavy dryšča z dumkoju jakogo varto rahuvatysja. Napryklad, jomu Fil Anseľmo, jakyj ljubyv podepresuvaty pid Godflesh, doručyv zrobyty remiksy na dvi pisni z “Vulgar Display of Power”, odyn z jakyh “Fucking Hostile (Biomechanical Mix)” spodobavsja takomu ne ljubytelju remiksiv jak ja, naviť biľše niž oryginal. Nadali do ńogo bigly zapysuvatysja i miksuvatysja v osnovnomu ti, hto buv jomu vdjačnyj abo buv sam fanatom, na kštalt post-metalistiv Isis ta Pelican, post-rokeriv Mogwai ta samoї učasnyci Swans Džarbo.
Tam, zvyčajno, šče bula taka givno-JePiška jak «Merciless», ale meni nema čogo skazaty, krim togo, ščo – ce nojzove, nudotne lajno-misyvo z obkladynkoju z fiľmu materi amerykanśkogo arthausnogo kino Majї Deren «Poludenni mereži».
Selfless
Najčastiše, koly zahodyť rozmova pro dyskografiju Godflesh sered vsjakyh boronyteliv smaku, to duže shvaľno vidgukujuťsja pro perši dva zapysy i odnojmennyj mini-aľbom 88 roku, a pro inše obmežujuťsja odnoskladovym formuljuvannjam – «skotylysja». Ce švydše za vse pov’jazano z tym, ščo dali kožen aľbom staje vse indyviduaľnišym i Brodrik znahodyv vse biľš nezvyčni referensy u zvučanni. Hoča vsi i stavljaťsja do Selfless seredneńko, ale hto b ščo ne govoryv, ja v bisa ljublju cej aľbom! Brodrik i Grin povernulysja do tjažkosti Streetcleaner, pry ćomu počystyvšy miks vid lušpynnja, nadavšy nove bačennja zvučannju gurtu v 1994 roci i zakinčyvšy metakonceptuaľnu trylogiju peršyh tŕoh aľbomiv Godflesh. Džastin nazyvaje reliz 94 svoїm rok-n-roľnym aľbomom.
Muzyka stala svitlišoju ta abstraktnišoju, hoč i zberigajučy svoju hrestomatijnu važkisť. Teper vona niby tjagneťsja kudyś vgoru, na zustrič do prosvitlennja, do bažannja žyty. Rozloge eho ta mažorni notky v kuľminacijah takyh kompozycij jak Black Boned Angel abo Xnoybis govorjať pro volju do žyttja, pragnennja do ekspansiї, bažannja piznannja ta vidkryttja novyh goryzontiv, nehaj i zberigajučy zvyčne počuttja znevagy do ljudśkoї morali. I pravyľno, cja muzyka vyklykaje asociaciї z čymoś nadljudśkym, z podolannjam, vičnym stanovlennjam, shodžennjam na pik evoljucijnogo lancjuga. Ne darma ž na obkladynci aľbomu krasujeťsja mikroskopičnyj znimok ljudśkyh klityn – rozmnožennja ta dominuvannja, oś deviz buď-jakogo žyttja na zemli. Slovo u nazvi Selfless maje bagato značeń zaležno vid konotaciї, ale pravyľnym za kontekstom ćogo aľbomu bude samozrečennja. Te, koly ljudyna vyhodyť za mežu svogo spryjnjattja, vtračaje svoju sub’jektyvnisť zarady ob’jektyvnosti pogljadu na svit. Selfless – ce narodžennja novogo boga, čy upodibnennja ljudyny bogu čerez samovdoskonalennja. Bačyte, cju voistynu nicšeanśku poslidovnisť: vmyrannja starogo boga – bog mertvyj – nehaj žyve nadljudyna.
Saund kolektyvu stav ljudjanišym, čy prynajmni organičnišym. Na ćomu opusi bas-gitara jak nikoly dosi vantažyť, čym i dostavljaje. Vid indastrialu jakščo tak podumaty, to ne bagato zalyšylosja, za vynjatkom semplingu, komp’juternyh efektiv i povtorjuvanyh dram-mašynnyh udarnyh, vid čogo tut vsi inši efekty j pljašuť. Perevažajuť nepovorotki, važki rytmični konstrukciї, ščo čerez sylu perevaljujuťsja. Aľbom začarovuje svojeju cykličnosti jak gipnotyzujuča mantra važkoї promyslovosti. Hip-hop že na plativci zžytyj majže bez zalyšku, zapovnyvšy misce fidbekom, ščo neskinčenno tjagneťsja, i vidčuženoju atmosferoju globaľnyh zmin. Na Selfless biľše post-metaľnoї protjažnosti ta gruvovogo kaču, ščo Brodrik napevno pidčepyv, spivpracjujučy z Panteroju. I tym kumedniše staje vid usvidomlennja togo, ščo dysk buv nazvanyj na česť dovgoї improvizacijnoї kompozyciї na dumku bagaťoh kraščogo saksofonista v istoriї džazu Džona Koltrejna. Zavždy znav, ščo najkraščyj metal vyhodyť u ljubyteliv francuźkogo šansonu.
A šče odnijeju važlyvoju podijeju buv znjatyj klipeć na bengernyj syngl “Crush My Soul”. Siľ istoriї tut u čomu, režyserom ćogo promo vystupyv skandaľno vidomyj fotograf i hudožnyk Andreas Serrano, jakyj proslavyvsja tym, ščo u svoїh robotah znimav trupy ta oruduvav vlasnoju sečeju ta kalom, za ščo jomu reguljarno prylitalo po golivci, vrahovujučy bogohuľnu tematyku robit. Najvidomiša instaljacija Serrano – ce Piss Chirst, ne plutaty z pisneju Fear Factory, figurka rozp’jattja Hrystovogo zanurena v jemnisť z urynoju. Nu vy, napevno, rozumijete, ščo, jakščo taku ljudynu najmajuť znjaty klipeć, jakyj krutytymeťsja po TV, cej napolovynu gonduraseć ščoś taky obov’jazkovo vyčudyť. Video zagalom i v cilomu vyjšlo veľmy i veľmy… prykoľnym, nemaje tijeї herni, koly gurt prosto stoїť na odnomu misci i graje jakuś motornu pisnju, obmazanyj v bagnjuci, jak u Sepultura v Territory, hoča… Kadry z pivnjačymy bojamy na počatku služať garnym hudožnim obrazom, ščo demonstruje tvarynne nutro ljudyny, jake vyražajeťsja v konkurenciї ta mižvydovij boroťbi. Do togo ž, ce pokazovyj symvol možnovladciv ta manipuljaciї, de syľni svitu ćogo robljať stavky, a plebs b’jeťsja na smerť. Nu i kudy ž u klipi bez bogohuľstva i bljuznirstva, u zobraženni pryčastja, tijeї samoї božoї ploti, i ljudśkyh žertvoprynošeń u hrami, na čomu ja dumaju Džastin i Andreas jakraz i zijšlysja. Odnak pravda v tomu, ščo ljubyš katatysja ljuby i sanočky vozyty, tomu Brodriku naprykinci video dovelosja oblytysja z golovy do nig spravžńoju svižeńkoju korov’jačoju krov’jakoju. Jak sam Džastin stverdžuvav čerez roky: «Ja dosi vidčuvaju її žahlyvyj zapah». Ale v čomu tut usja intyga? Potim, u pivničnoamerykanśkomu turne, koly naš dorogyj metalurgijnyj kombinat, ščo skladajeťsja z dvoh ljudej, grav na rozigrivi v samoї Metallica, to za laštunkamy pislja vystupu, Brodrik pokazav klip na «Crush My Soul» Kirku Hemmetu i toj zahotiv sobi ščoś podibne. Tak narodylysja na svit obkladynky aľbomiv Load ta Re-load, dlja jakyh buly vykorystani kartyny Sarreno: «Krov ta sperma 3» ta «Seča ta krov» – ingredijenty jakyh poznačeni v nazvah. Nu ščo ž, sučasne mystectvo jopta.
Tam šče bula jakaś kalamutna istorija z tym, jak menedžer Danzig-a namagavsja peremanyty Brodrika v svij gurt, na zaminu Džonu Krajstu, z jakym patlatyj Glenn v kineć rozisravsja pislja 4 aľbomu. Ce bulo, pid čas їhńogo spiľnogo turu z Type O Negative, za velykym rahunkom jakojuś dyvnoju prymhoju pyhatogo menedžera. Glenn buv pid velykym vražennjam vid masyvnoї gitarnoї tehniky Džastina, i vže prydyvljavsja, ale menedžer prosyv Džastina samogo podzvonyty Glennu zamisť togo, ščob zaproponuvaty na prjamu. Zamisť ćogo, Dancyg jak zavždy povivsja v kraščyh tradycijah zarozumilogo mačo-kačka frontmena z govnistym harakterom, vymagajučy do ńogo na karačkah u gurt prosyťsja, čym vidštovhnuv Brodryka, jakomu ce ne potribno bulo, u ńogo j tak bula svoja grupa. I vy ujaviť sobi їh z Glennom na odnij sceni? Dancyg javno v takyj sposib vytravljuvav z kolektyvu vsih konkurentospromožnyh samciv, ščob zaminyty їh bezlykymy, aseksuaľnymy dryščamy, na zrazok Brodrika. Otaka hujnja maljata!
Finaľnyj verdykt vid mene z pryvodu aľbomu Selfless vkraj shvaľnyj, a horoši prodaži dlja takoї muzyky pokazaly pravyľnisť obranogo komercijno-orijentovanogo kursu gurtu.
Songs of Love and Hate
Prohodyť šče dva roky i v 1996 na prylavky muzyčnyh magazyniv potrapljaje novyj reliz vid birmingemśkyh eksperymentatoriv pid nazvoju “Songs of Love and Hate”, ščo otrymav nazvu vid aľbomu, inšogo uljublenogo artysta Brodrika, ne pov’jazanogo z vsesvitom važkoї muzyky, Leonarda Koena. Cogo razu hlopci pozbulysja post-metalevogo marennja i povernuly do spysku svoїh džerel nathnennja: hip-hop, ščo nabyrav populjarnisť todi zavdjaky MTV, nu i, zvyčajno ž, EBM, nasytyvšy miks semplamy, lupamy i paranoїdaľnoju atmosferoju boroťby za žyttja v žorstokyh realijah miśkogo pekla . V naturi na aľbomi vidčuvajeťsja hip-hop skejterśka sprjamovanisť, z jakymyś notkamy gangsta stajlu, jak na pisnjah Hunter ta Kingdom Come. Bagato hto z recenzentiv vidznačav shožisť saundu grupy z fenomenom Nu-Metal naprykinci 90-h, koly vsi shamenulysja mišaty hip-hop rytmy i rečytatyv iz grubistju aľternatyvnogo metalu. Ale meni «Pisni kohannja ta nenavysti» vydajuťsja čymoś inakšym. Jakščo Korn abo Limp Bizkit vykorystovuvaly raz pryhlop raz prytop estetyku v її najbiľš komercijnyh projavah, to Brodrik zvertajeťsja do andregraundnogo, antysociaľnogo korinnja hip-hopu ta elektronnogo muzla. Pid ce, na vidminu vid Pure točno ne vdasťsja potancjuvaty ta vidtjagnutysja. Ključova dlja Godflesh vidčužena, nigilistyčna, pohmura važkisť nikudy ne podilasja. Prosto zamisť nyščivnosti Selfless i Streetcleaner, ščo prybyvaje do zemli, nam podajuť drajv i kačovisť. Nebagatoslivnisť kolektyvu pidijšla na cij plativci jakraz, hudožńo zaminjajučy zajvyj tekst muzykoju, jaka sama stvorjuje potribnyj efekt. Cikavo, ščo na koncertah u perervah miž kompozycijamy Brodrik často ne spilkujeťsja iz zalom, zapovnjujučy zvukovyj prostir fidbekom vid svoїh instrumentiv. V sukupnosti, zvuk stav šče biľš ščiľnym i ljudjanym, tomu ščo duet čerez stiľky znuščań nad dram-mašynoju dodumavsja zaprosyty žyvogo homo sapiens-a za udarnu ustanovku. Slid vyznaty, ščo ce duže zminylo obstavyny dila. Udarnyk Brajan Mantia raniše spivpracjuvav z Tomom Vejtsom nad aľbomom «Bone Machine» i nadali brav učasť u Primus, z čogo možna zrobyty vysnovok pro jogo fankovu maneru gry na instrumenti. Mantija pryvnis u saund bandy tijeї samoї «rok-n-roľnosti», pro jaku govoryv Džastin ščodo Selfless, jakoї, ščopravda, ja tak i ne počuv. U majbutńomu Brajan šče gratyme v Guns N’ Roses zrazka aľbomu «Chinese Democracy», ale učasť u trupi maestro Brodrika – ce poodynoka akcija. Ščodo obkladynky, to oformyly її v kraščyh post-apokaliptyčnyh tradycijah nou-vejvu. Pojednannja čogoś sakraľnogo, na zrazok cvyntarja z religijnoju atrybutykoju u vygljadi pam’jatnyka Spasytelevi, i promyslovogo sektoru mista na tli, z zavodśkymy trubamy, ščo vrizajuťsja v nebo, jaki vykydajuť v atmosferu našoї planety ščogodyny kluby otrujenogo dymu. Cej vidstoronenyj vyd na našu cyvilizaciju z boku neuperedženogo ob’jektyva kamery spravljaje vražennja. Jakščo vdumatysja, nabagato strašniše, niž buď-jaki moralizatorśki kryčalky System of a Down pro dereva abo straždannja žyvyh okeaniv u Gojira. Hoča, meni tak zdajeťsja, tut očevydnym je šče zakos pid emblematyčnu obkladynku aľbomu «Bad Moon Rising» nou-vejveriv Sonic Youth.
Potim, čerez rik Brodrik, zahopyvšyś kuľturoju remiksiv, nadav na dodaču nam plativku Love And Hate In Dub 97, z pereinakšenymy v elektro-dab stylistyci pisnjamy oryginaľnogo relizu. Komu podobajeťsja take – može znajty, pogljanuty pid inšym kutom na znajomi kompozyciї zavždy cikavo, ale tiľky ne meni))) Do počatkovogo opusu, ja stavljusja z sympatijeju, ale vin ne tak mene čipljaje, jak Selfless i Streetcleaner.
Us and Them
Nu oś znovu šče odyn aľbom nazvanyj na česť uljublenyh vykonavciv Brodrika, ce vže jakaś tradycija, ja ne znaju. Konkretno – antyvojennoї pisni Pink Floyd iz aľbomu Dark Side of the Moon. Ce pravda žodnym čynom ne spivvidnosyťsja zi zmistom plativky, i ne rjatuje її vid nyščivnoї krytyky, z boku її tvorcja. Zrozumilo, ščo Us and Them poganyj lyše za mirkamy robit Godflesh. Ta j vzagali žorstoko lajaty pogane vse odno, ščo byty ležačogo, dlja ćogo treba buty duže zlym, abo sadystom. Ni peršym ni drugym, ja śogodni ne je. 1999 roku Brodrik ostatočno i bezpovorotno, vostannje pidsiv na elektronnu muzyku. Ni do čogo horošogo ce jak my vže perekonalysja ne pryzvelo. Adže čas buv jakraz pidhodjaščym. 99 zapam’jatavsja jak najkraščyj rik dlja njuhy (Nu-Metal), tomu jakščo ty ne jdeš na povodu v mody, to ty jdeš nahuj z prodažu. Jak ja govoryv u rolyku pro Fear Factory, naviť raniše ne njušni komandy staly lamatysja pid prygožym pryvodom u vygljadi eksperymentiv. Ale buv šče inšyj šljah, manivcjamy, i vin vidkryvavsja dlja legšyh vykonavciv rok muzyky – ce indastrial ta elektronika. Nagadaju, ščo 2-ma rokamy raniše jogo velyčnisť Devid Bouї predstavyv svitovi svij džanglovo-brejkbitovyj aľbom Earthling. Klubna, tancjuvaľna muzyka syľno pidnjalasja zavdjaky vykonavcjam iz Tumannogo Aľbionu. Brodrik pobačyv u ćomu možlyvisť vidnovyty svoї eksperymenty iz semplingom ta elektronnoju muzykoju. Vid togo, Us and Them zazvučav nebuvalo novomodno ta v nogu z časom. Povernulasja dram-mašyna, ryfy staly zacyklenišymy ta prostišymy. Teper ne vony verhovodjať u miksi, a prostećki bity i sempľovani šmatky nacap-carapleni zvidusiľ potrohu. Na ćomu dysku biľše tehno, brejkbita, elektroniky, nojza i hip-hopu, niž togo samogo, stryžnevogo dlja zvučannja Godflesh gitarnogo močylova. Golos Džastina u najkraščyh tradycijah plativok Dev’jatydjujmovyh cvjahiv propuščenyj čerez desjatky fiľtriv ekvalajzera, ščo naspravdi zvučyť lyše vsratiše. Čuty, ščo Brodrik peresluhav novomodnyh Prodigy i navažyvsja buty shožym na nyh. Ce staje zrozumilo po odnij tiľky Endgames, ščo zvučyť točnisińko jak bjudžetna parodija na Breathe vid Liama Houleta (lider Prodigy) i kompašky. Pro mynuli pogoži, gitarni dni nagaduje hiba ščo trek Bittersweet. Dlja zavždy baďorogo, ruhlyvogo brejkbitu Us and Them zvučyť nadto tjažko i perevantaženo. Brodriku taky ne vdalosja perekvalifikuvaty tjaž metaľnu grupu v elektroniku ta integruvaty v rejv tusovku. Hotiv potrapyty na tanspol ničnyh klubnjakiv, a jak zavždy potrapyv u dumer plejlysty vsjakyh ded insajd typiv, na kštalt mene, ščo sluhajuť take v navušnykah blukajučy mistom nočamy, perebigajučy vid odnogo lihtarnogo stovpa do inšogo v otočenni velyčeznogo sjajučogo neonovymy vognjamy megapolisu. Vtim, i sam Džastin govoryv: «Ja vytratyv bagato času, robljačy cej aľbom, i skladalosja vražennja, ščo to buly remiksy na aľbom remiksiv. Ce bulo dijsno strašenno stomljujuče. Ja robyv cej aľbom odyn, nemov vidljudnyk, u vidpovidnomu nastroї. Ja buv prosto v oderžymomu stani, i ja prosto vtratyv z uvagy te, jakym povynen buty Godflesh. Kincevym rezuľtatom stalo ščoś duže eklektyčne ta ambitne, jake zovsim ne bulo shože na aľbom Godflesh. Cej aľbom – zvuk kryzy identyčnosti».
Ja, jak i skazav na počatku, ne nenavydžu cju robotu i ne gotovyj gromyty її. Ale pry vrahuvanni togo, ščo toj že Pure mav menše gidnyh trekiv, vin mav syľni bengery i hity, na jaki ne soromno zapylyty klipeć, čogo brejkbitovomu Us and Them točno ne vystačaje. Pravyľno, vyhodyť ce mij najmenš uljublenyj aľbom Godflesh … krim buď-jakyh mini-vyseriv.
Hymns
Ostannij aľbom pered rozpuskom grupy z dvoh ljudej, očevydno, maje velyku dramu za soboju. Istorija Hymns počynajeťsja z vidčaljuvannja našyh uljublenyh metalurgiv vid ridnoї gavani Earache Records i pryšvartuvannja do buhty Music for Nations. Zi zminoju lejbla vidbulasja i zmina vektora rozvytku. Treba bulo vrazyty novogo vydavcja ta dovesty svoju komercijnu spromožnisť. Tomu v grupu znovu najnjaly gumanoїdnogo udarnyka – Teda Parsonsa, jakyj vstyg popracjuvaty z herovoj tučej indastrial gurtiv, jak Killing Joke, Prong i naviť presvjatyh Swans. Zapys davavsja Brodriku i Grinu čerez sylu skregotu zubamy. Džastin kazav: «My lamaly golovu nad tym, ščo slid prybraty, a ščo zalyšyty, i bulo tak važko vyrišyty, ščo my zalyšyly vse. Zreštoju, my prosto skazaly «do bisa!». Daješ vse, hlopci nemov vidčuvaly, ščo guljajuť vostannje, i pislja nyh lyše potop. Tomu na plativku vmistylosja cilyh 13 kompozycij suciľnogo kajfu. Rytm sekcija stala žvavišoju, skažiť spasybi za ce barabanščyku, a ryfy povernulysja do gruvovoї opizdohuiteľnosti kraščyh bengeriv Selfless, pry ćomu bez pereboru v odnotypnosti sekcij. Hard rokovyj azart i kuraž zahopljuje tebe z peršoї pisni Defeated, prosluhovuvannja jakoї nagaduje bij, v jakomu ty raz u raz padaješ, ale vse odno vstaješ z kolin, ščob nagnuty kožnogo sučogo syna, ščo vstane u tebe na šljahu. Struktury sprostylysja, prote muzyka tiľky nabula neobhidnogo drajvovogo i legkozapam’jatovuvanogo tonusu. Zapys zazvučav čystiše nikudy, ščob my rozčuly kožnu dribnycju u gri instrumentiv. Bagato v čomu Hymns – ce aľbom blyznjuk Selfless, hiba ščo bez neabyjakogo post-metaličnogo pafosu. Ce vydno za peršogo ž zavčasnogo pogljadu na obkladynky aľbomiv. Brodrik i Grin, na paru z Parsonsom pokazaly vsim sopljakam, z їh nabrydlymy Nu-Downsore-amy, ščo take spravžnij kač i gitarnyj gruv, bez usjakyh tam svystoperdilok, skretčiv ta inšogo reperśkogo lajna. Na Hymns Godflesh dosjagly doskonalosti u svojemu firmovomu minimalizmi. Mašynni rytmy i gitarni fidbekovi vidtjažky, ščo vrizajuťsja v pam’jať, zrobyly dlja mene cej aľbom. Vid kolyšnih tehno, dens, nojz, hip hop fišyčok muzykanty vidmovylysja dlja maksymaľno dostupnogo materialu, vid jakogo ne vyjde zanuďguvaty nikomu. Tak, tut naspravdi malo, čogo zalyšylosja vid samogo indastrialu, ale tiľky posmijte skazaty, ščo krutisť For Life, totalitarna mić Tyrants abo epik Anthem ne vyklykaje u vas nijakyh naležnyh emocij. Viddajučyś cij hyžij muzyci na dumku pryhodjať vydy vse tijeї ž industriaľnoї urbanistyky, ščo rozrostajeťsja nemov strupy po zdorovomu ljudśkomu tilu, prote ćogo razu, na vidminu vid Streetcleaner, ty gotovyj zustritysja zi zlom vič-na-vič, ty dosyť syľnyj, ty navčenyj jak z nym bytysja. Dopustymo aľbom vse ž taky otrymav dobrozyčlyvu krytyku, ale dlja mene vin vse odno zalyšajeťsja nedoocinenyj. Razom zi svoїm klitynnym blyznjukom Selfless, ci relizy birmengemśkogo duetu cinujuťsja mnoju nad usima inšymy, za svoju nepidrobnu mić i melodijnisť, i gidni v razy biľšoї uvagy, niž vony otrymujuť.
Ale pislja vyhodu aľbomu stavsja prykryj konfuz. Ljudy, jaki dovgi roky spivpracjujuť, majuť vlastyvisť nabrydaty odyn odnomu. Oś tak i Ben Grin, basyst, zrozumiv, ščo za svojeju robotoju vin ne bačyť svoїh ridnyh i vyrišyv z osobystyh pryčyn pity z gurtu i sfokusuvatysja na simejnomu žytti. Pravda zrobyv vin ce za 2 tyžni do počatku turu na pidtrymku aľbomu, zalyšyvšy Brodrika z Parsonsom, jakyj niby j ne zbyravsja dovgo zatrymuvatysja v Godflesh. Z bas gitaroju na čas turu Džastinu dopomig basyst Killing Joke Pol Rejven, jakyj takož brav učasť, jak i Parsons v Prong. Tomu na koncertah počaly často graty klasyku Vbyvčogo žartu (Killing Joke). Pid čas odnogo vystupu na vognyk zavitav naviť vokalist Džez Koulmen. Ale pislja ćogo Džastin Brodrik buv vydavlenyj jak lymon i počuvav sebe vkraj prygničeno. Jogo depresija pidžyvljuvalasja postijnym pyjactvom ta problemamy zi zdorov’jam. Končyna Godflesh, možna skazaty, zlamala jogo psyhologično.
Nasamkineć u 2003 roci nezaležno vid učasnykiv kolektyvu, їhni fanaty vidkopaly ta vykynuly zbirku zapysiv, ne peršoї svižosti šče 94 roku «Messiah». Zvučyť vin jak ščoś perehidne miž Pure ta Selfless, tomu do oznajomlennja na svij strah ta ryzyk.
Pererva v 13 rokiv i rejunion
Jak by tam ne bulo, ale Džastin taky znajšov vyhid zi svogo nezdorovogo stanu. Vin prosto prodovžyv robyty te, ščo vin vmije robyty najkrašče – tvoryty muzyku. Za kiľka rokiv pislja rozpadu Godflesh vin stvorjuje proekt Jesu, nazvanyj na česť ostanńoї kompozyciї z aľbomu Hymns. Ja vže kazav, ščo ne torkatymusja storonnih robit Džastina tut, tomu skažu tiľky te, ščo cja muzyka vidpovidala duševnomu stanu Brodrika na toj čas. Tjažkyj, ale bagato v čomu rozslabljujučyj i zaspokijlyvyj droun-dum z varijuvannjam tjažkosti vid post-roku do post-metalu. Jesu – muzyka ljudyny ščo pragne spokoju ta statyčnosti, blaženstva. Dobre pidhodyť dlja zaspokojennja nerviv. [Friends Are Evil] Nu garazd ne zavždy … Ale vse ž taky za čas aktyvnoї roboty v Jesu, geroj našogo opovidannja poznajomyvsja i pobačyvsja z bagaťma dlja kogo jogo tvorčisť po-spravžńomu ščoś označala, a vin buv kumyrom: Sunn O))) , Isis, Cult of Luna, Jarboe. Horoša kompanija i možlyvisť sublimuvaty svoї perežyvannja v mystectvi zavždy dopomagajuť švydko pity na popravku. Zgodom na koncertah Jesu Džastin stav periodyčno, na bis graty klasyčni kompozyciї Godflesh. Pro ce diznavsja Ben Grin i zaproponuvav Džastinu zabuty stari obrazy. Vže u 2010 roci Godflesh u pervisnomu skladi vystupyly na Hellfest, ščo stalo peršoju lastivkoju dlja majbutńogo rejunionu gurtu.
Speršu v 2014 pobačyv svit, za spryjannja vlasnogo lejbla Brodrika Avalanche Records, probnyk Decline & Fall, jakyj povernuv gurt do zvučannja peršyh tŕoh aľbomiv, jak ce sformuljuvav Džastin. Tut usi znajomi nojz ta seplingovi efekty na misci, ale osoblyvoї cikavosti do ćogo ogryzku ja ne vidčuvaju.
Čogo ne skažeš pro A World Lit Only By Fire vypuščenogo togo ž roku. Vin pokazav, ščo Brodrik ničogo ne zabuv i ne zradžuje tradycijam Godflesh. Ale jakščo poperednje ER bulo prosto samopovtorom, to «A World Lit Only By Fire» namagajeťsja pryvnesty ščoś nove i pominjaty pravyla gry dlja sučasnogo indastrialu, ščo vže zovsim zaheriv. U ryfah vidčuvajeťsja ta ž agresija i žesť, jak i na Streetcleaner, ale її vdalosja jakymoś nejmovirnym šljahom pojednaty z tancjuvaľnistju Pure. Gitary ta bas tak i davljaťsja vid žyru. Cym aľbomom Brodrik ne povernuv Godflesh do žyttja, a restavruvav staru inomarku, zaminyvšy dejaki zastarili detali. Teper Boža ploť – cilkom sučasna komanda z perevantaženym zvukom, ščo dostavljaje. Možlyvo, trohy vidčuvaje vplyv dženta v sprobah v antonaločku. Staryj Godflesh zakinčyvsja v 2001, ce vže zovsim inšyj gurt, prosto z tymy ž učasnykamy ta zagaľnymy rysamy. Ja, zvisno, možu ponyty, ščo ja periodyčno nuďguvav, ale ce tak, oldfažni prymhy, dlja perevažnoї masy ljudej, jaki ne majuť značennja.
Ščodo ostanńogo na danyj moment studijnogo, 8 aľbomu gurtu, to u mene je pevni pobojuvannja za majbutnje kolektyvu. Post Self 2017 roku kľovo počynajeťsja z dyvovyžnoї odnojmennoї vidkryvačky, ale pislja No Body, ščo dzvonyť u vuhah počynajeťsja jakaś nezrozumila nojzovo, embijentna kaša-mala, ščo pereryvajeťsja tiľky z trekom Mortality Sorrow, jakyj predstavljaje soboju inoplanetnu syntvejv žahalku i ne biľše. Jakisť zapysu ta zvedennja – «hrestopodibnoju vykrutkoju u vuho» nazyvajeťsja. Sproba shrestyty atmosferu Selfless z ekletronščynoju Us and Them oblažalasja. Zagalom, ja ne zadovolenyj. Z togo času, vže jak 5 rokiv, vid učasnykiv ničogo ne čuty, krim novogo aľbomu Jesu. Hočeťsja viryty v te, ščo vony ščoś da tam dlja nas gotujuť, prote švydše za vse ce vygljadaje jak čergove zamorožuvannja proektu ta kriogennyj son.
Vysnovok
Pidsumok, pidsumok, pidsumok… Nu ščo ž ja možu skazaty za pidsumkom. Godflesh – ce androginna, immoraľna, nigilistyčna, pozaljudśka muzyka dlja spravžnih pocinovuvačiv eksperymentaľnogo roku ta metalu. I nadija na te, ščo cej neabyjakyj brytanśkyj duet poraduje nas šče jakisnymy relizamy, ne zgasaje. Ja ščyro radyj, ščo taka ljudyna z velykoї litery, jak Džastin Brodrik, može v našomu sviti stvorjuvaty tu muzyku, jaku vona hoče, i zajmatysja uljublenoju spravoju. Tomu ja napoleglyvo rekomenduju vsim dotorknutysja do cijeї, vyraženoї v čystomu muzyčnomu blaženstvi, častci boga.