Alex Droptape
Videoversija
Slipknot – nastiľky nerivnomirnyj gurt v plani tvorčosti, ščo kožen raz ne možu daty čitkoї vidpovidi ščodo stavlennja do ćogo kolektyvu z Ajovy. Čy y možu nazvaty sebe šanuvaľnykom Slipknot? Skoriše za vse – ni. Ale čy podobajeťsja meni cej gurt? Tak. Hoču projtyś po vsij dyskografiї komandy, ščob vydilyty jak syľni storony muzykantiv, tak i pogovoryty pro momenty, jaki ne podobajuťsja, abo naviť vyklykajuť rozdratuvannja. Ščo ž, davajte razom diznajemoś, naskiľky krutyj gurt Slipknot.
Počnemo z debjutnogo aľbomu. Odrazu skažu, ščo odnojmennyj dysk Slipknot 1999 roku ja ljublju. Nasampered robota vydiljajeťsja tym, ščo vona nejmovirno boževiľna. Ce absoljutna kaša z nju-metalu, trešu, detu i bog znaje čogo šče! Ce odyn z tyh aľbomiv, jakyj skladno opysaty, koly govoryš pro ńogo z ljudynoju, ne znajomoju z tvorčistju gurtu. Je ščoś v tomu, koly devjať čoknutyh ljudej zbyrajuťsja razom ščob tvoryty vidbyti reči. Taki unikaľni gurty z’javljajuťsja raz na 10 rokiv u kraščomu vypadku. Slipnot uvibraly v sobi vsi jakosti, ščob staty golosom pokolinnja. Tomu vvažaju їhnij uspih cilkom zasluženym.
Osnovna fiška dysku poljagaje v nepryborkanij zlosti. Same v pervisnij. Nekontroľovanij. Koly zlyšsja na veś otočujučyj svit i vypleskuješ nakopyčenyj gniv nazovni. Ne znaju, čy pidijde fraza “infantyľna zlisť”, ale te, ščo ščyra – ce točno. Jak vže skazav, aľbom je pozažanrovym. Tut znajšlosja misce melodyzmu, biľš atmosfernym ta rozmirenym nomeram. Velyka zasluga hitovosti materialu ležyť na vokalisti Kori Tejlori. Vin vmije vygaduvaty čipljajuči partiї i po velykomu rahunku ne vtratyv cej hyst naviť śogodni. Rekomenduju posluhaty aľbom absoljutno vsim, naviť suprotyvnykam gurtu. Jakščo htoś v svij čas ne zrozumiv cju robotu, abo ž po jakijś pryčyni obijšov її storonoju – sprobujte povernutysja do ćogo dysku. Ja ne kažu, ščo vin obov’jazkovo maje spodobatysja, ale, možlyvo, vdasťsja vidkryty plativku z inšoї storony. Vse može buty.
Perejdemo do aľbomu Iowa 2001-go roku. Sytuacija meni nagaduje Korn, koly ostanni vypustyly duže svojeridnyj odnojmennyj dysk, a potim reliznulysja hoč i horošym, ale trohy nudnuvatym drugym aľbomom. Na moment vyhodu Ajovy – ce buv nejmovirnyj reliz. Hlopci vyrišyly skoncentruvatysja same na tjažkosti ta agresiї, zadvynuvšy na zadnij plan eksperymentaľni ta avangardni elementy, jaki prytamanni debjutnyku. Dysk zvučyť duže ščiľno, nasyčeno i, golovne, duže i duže agresyvno. Odrazu možu nazvaty cilyj rjad hitiv, takyh jak People=Shit, Disasterpiece, My Plague (do reči, versija do ostu Resident Evil meni podobajeťsja biľše), Left Behind ta Gently. Ale pomityv, ščo z časom ja počav povertatysja do ćogo zapysu najmenše. Možlyvo prjamolinijna ljuť i zlisť jak taki davno v meni pomerly, tomu dysk ne čipljaje same na emocijnomu rivni. A može dijsno vin prosto je slabšym za debjutnyk i z časom, koly muzyčna biblioteka rozroslaś, prosto ne baču potreby povertatysja do danogo relizu. Dumaju, pravyľna vidpoviď deś poseredyni.
V konteksti Ajovy ne možu ne zgadaty koncert u londoni 2002-go roku. Cej period, počynajučy z debjutnogo dysku i zakinčujučy legendarnym DVD Disasterpieces – ce dlja mene toj Slipknot, jakyj ja poljubyv usim sercem, koly buv junakom. Česnyj, zlyj, boževiľnyj i, pevnoju miroju, strašnyj kolektyv iz dev’jaty čolovik, jakyj nis haos i zahopljuvav naši nezmicnili dytjači umy. Vidčuvaju do ranńogo Slipknot tiľky tepli počuttja. A oś vse, ščo čekaje gurt dali – ce vže trohy neodnoznačnyj ta spirnyj material. Ale same čerez ńogo zamysljuvavsja cej material.
Tretij aľbom gurtu Vol 3: The Subliminal Verses vyjšov v 2004 roci. U promižok miž Ajovoju ta cym dyskom u komandy bula dumka rozvalytysja, tomu vplyv vnutrišńogo konfliktu duže vidčuvajeťsja na ćomu zapysi. V peršu čergu aľbom zvučyť zovsim inakše, niž poperedni roboty. Dumaju, znajduťsja ljudy, jaki skažuť, ščo z cym dyskom dlja nyh Slipknot zakinčyvsja. Ja ž skažu, ščo ja znajšov material The Subliminal Verses dosyť cikavym. Vin včasno potrapyv v takyj perelomnyj period, koly ja stav cikavytysja trohy inšoju muzykoju, ne zacyklenoju na ljuti ta važkosti.
Peršym trekom, z jakym ja oznajomyvsja, buv Vermilion, koly vdalosja jogo počuty v tytrah Resident Evil: Apocalypse. Pisnja mene vrazyla atmosferoju, tempom – ta j vzagali vsim. Vona nastiľky kardynaľno vidriznjalasja vid togo, ščo vony robyly raniše, ščo ja odrazu pobig kupuvaty aľbom. Oś nastiľky ja buv zaintrygovanyj! Ne možu peredaty svoї emociї, koly vperše počuv vidkryvajučyj trek Prelude 3.0. Nove zvučannja Slipknot – ce same te, ščo meni bulo potribno v toj moment. Kompozycija tjaguča, pohmura i dyvna zreštoju. Možu skazaty, ščo dosi ce odyn z najuljublenišyh trekiv v їhnij dyskografiї. Ale! Pislja vstupnogo nomeru vse pišlo kudyś ne tudy. Aľbom duže nerivnomirnyj i rvanyj. Viźmu pisnju The Nameless za pryklad. Trek startuje nejmovirnym drajvom, a potim rizko nastaje moment, koly muzykanty strašenno provaljujuťsja v dynamici. I ce zvučyť tak nohajno i neprodumano. Na rivni vidčuttiv – nekomfortnyj trek, jakyj ja tak i ne zmig poljubyty. Takož je pytannja ščodo roztašuvannja kompozycij. Jakščo počatok-seredyna plativky vidčuvajeťsja biľš-menš rivno i hitovo, to kincivka aľbomu strašenno zmazana. Po čerzi jduť baladna Vermilion, ta ž The Nameless, absoljutno necikavi The Virus of Life i Danger – Keep Away, jaki zastavljajuť nuďguvaty ta zatjagujuť aľbom, zabyvajučy jogo zajvymy nomeramy. Zagalom same čerez final dyska ja ne možu nazvaty jogo vdalym. Rozumiju tyh, hto nazyvaje cej aľbom najkraščym u dyskografiї Slipknot. Ce horošyj aľbom i zaslugovuje vsih dyfirambiv v svij bik, ale dlja mene vin ne spracjuvav.
Do reči, Kori Tejlor skazav, ščo pracjuvaty z Rikom Rubinom v jakosti prodjuseru jomu zovsim ne spodobalosja. Vin skaržyvsja, ščo v ńogo buly biľš vdali vokaľni dubli, jaki ne popaly u finaľnu versiju aľbomu, a masteryng plativky mig buty nabagato kraščym. Ale ni Rubin, ni inšyj tehpersonal ne spravylyś zi svojeju robotoju. I ja ohoče jomu virju, adže Vermilion peresviv Terri Dejt. Zvuk stav ščiľnišym, nasyčenišym, glybšym, čudovo čuty basovu liniju i, jak na mene, jakščo b aľbom buv zvedenyj same v takomu ključi, to perehid na nove zvučannja vidčuvavsja biľš garmonijnym i pryrodnym. Oś vona – syla majsteryngu! Otže, za ideju gurt otrymuje najvyščyj bal, ale realizacija pidkačala. Na žaľ.
Ščo ž, čerga pogovoryty pro All Hope Is Gone 2008-go roku. Ja, čort zabyraj, zahyščav cej aľbom z peršogo dnja vyhodu. Bagato hto v mojemu otočenni spryjnjav jogo v štyky i syľno krytykuvav, hoča, jak na mene, vin je logičnym prodovžennjam The Subliminal Verses. Plativka maje biľše hitiv, treky staly strukturovanymy i cilisnymy, ale golovne – tut normaľnyj zvuk! Ščiľne i nasyčene zvučannja syľno kontrastuje z poperednim dyskom, robljačy The Subliminal Verses na foni ćogo aľbomu zovsim sirym i unylym. Dumaju, same take zvučannja zamysljuvalosja na poperednyku, ale realizuvaty zadumane vyjšlo lyše z drugoї sproby. Aľbom dosyť gruvovyj i dynamičnyj. All Hope Is Gone v povnij miri dozvoljaje prostežyty, jak zminjujeťsja agresija Slipiv z časiv debjutnyka. Važkisť i ljuť staly zovsim inšymy, bo sami muzykanty zminylysja i spryjmajuť navkolyšnij svit inakše. Ce absoljutno normaľno, adže dyvno jakraz te, koly gurt rokamy ne zminjujeťsja. U mene odrazu vynykajuť pytannja do muzykantiv nasampered jak do ljudej.
Ale je u All Hope Is Gone shoži problemy z Subliminlom – nevyrazni i zovsim nehitovi nomery. U dyska duže potužnyj počatok, ale žahlyvo provysajuča seredyna: ja zovsim ne v’їždžaju v treky na kštalt Vendetta, Butcher’s Hook čy Gehenna – vsi vony prohodjať absoljutno povz mene. Zaključna častyna plativky može pohvastatyś rjadom kruteznyh kompozycij, napryklad, drajvovoju This Cold Black, krasyvoju baladoju Snuff i potužnoju odnojmennoju All Hope Is Gone. Ale jakščo vidkynuty nikudyšnju Wherein Lies Continue, jaka zatysalasja miž cymy pisnjamy vzagali ne v temu. Jakščo zakryty vuha i zrobyty vygljad, ščo cijeї pisni ne isnuje, to možu skazaty, ščo autro longpleju vyjšlo dosyť gramotnym, na vidminu vid The Subliminal Verses. Ale tak, vse ž taky dejaki nedoliky poperedńogo dyska prosočylysja i sjudy. Pry ćomu nazvaty aľbom nevdalym v mene jazyk ne poverneťsja.
Govoryty pro The Gray Chapter čy We Are Not Your Kind duže važko. Pislja smerti Pola Greja Slipy staly zovsim inšymy: jak ljudy, jak muzykanty, jak biznesmeny, i, najgolovniše – jak gurt. Ja pam’jataju їhni goloslivni ta pafosni zajavy, movljav, my ne myslymo svij gurt hoča b bez odnogo našogo učasnyka. Podibna nisenitnycja vyklykala smih naviť todi, a ščo vže govoryty pro teperišnij čas. Zagynajemo paľci, kogo nemaje v gurti: Pola Greja, Džoї Džordisona (carstvo їm nebesne), Krisa Fena i može šče kogoś, ale ce vže absoljutno ne važlyvo. Problema cyh aľbomiv spiľna: namagaješsja sered vśogo unynija vydilyty bodaj ščoś, ščo možna nazvaty prystojnym materialom. I jakščo odyn trek z desjaty zahodyť, to vvažaješ ce uspihom. A potim zabyvaješ naviť na cej trek.
Jakščo na The Gray Chapter v svij čas meni spodobalosja vśogo paru trekiv, to We Are Not Your Kind, na mij pogljad, vyjšov trohy syľnišym. Pam’jataju, ščo v cilomu vin stvorjuvav sympatyčnu kartynu. Ale z momentu vyhodu ja žodnogo razu ne povernuvsja do cijeї plativky. Naviť pered stvorennjam ćogo materialu. Tomu ne zmožu nazvaty konkretni pisni, bo banaľno їh ne pam’jataju i meni liń guglyty. Nezvažajučy na te, ščo The Gray Chapter i We Are Not Your Kind je najnovišymy aľbomamy gurtu, vony viddajuť ljutoju antresoľju: v nyh nemaje ni cikavyh idej, ni smilyvyh eksperymentiv, naviť banaľno klasnogo zvuku – j togo nemaje. Oś nastiľky ja vvažaju Slipknot potribnym gurtom v naš čas.
Slipknot z’javylysja v potribnyj moment v potribnomu misci. V kinci 90-h i na počatku 00-h buly zovsim inši trendy ta zapyty na muzyku. Cej gurt ni v jakomu razi ne stav by takym masštabnym i populjarnym, jakščo b z’javyvsja same zaraz i z takym-to materialom, jak na ostannih dvuh plativkah! Slipknot – ce vže nostaľgija i gurt svogo času. Jakščo b ja počuv cej kollektyv vperše same zaraz i ce buly b ostanni aľbomy, to ja b ne zapam’jatav naviť nazvu gurtu i zabuv by pro jogo isnuvannja v tu ž sekundu, koly b vyključyv trek.
Ale zalyšajeťsja odne važlyve pytannja: čy pereocineni Slipknot? Ni. Na počatku svojeї kar’jery ce buv dijsno unikaľnyj gurt zi svoїm indyviduaľnym počerkom, vpiznavanym zvučannjam i obrazamy, jaki zapam’jatovujuťsja. Vzagali ne zdyvovanyj, čomu Slipknot vplynuly na velyčeznu kiľkisť sučasnykiv. I ja zlukavlju, jakščo ne skažu, ščo dejakyj vplyv Slipy okazaly i na mene. Na žaľ, zaraz Slipknot – tiń samyh sebe. Gurt, jakyj zajmajeťsja ekspluatacijeju staryh hitiv na koncertah, ne biľše.
Jakščo po jakijś gurt veś čas obhodyv vas storonoju, to odnojmenna plativka – toj reliz, z jakym cikavo oznajomytyś naviť śogodni – dosyť eklektyčnyj zapys. V nastupnyh robotah možna znajty cikavi treky sered zasyllja prohidnogo materialu. A oś v ostannih dvoh longplejah prohidnjak perevažaje hitovyj material, tomu treba buty gotovym, ščo pid čas prosluhovuvannja može čekaty bezprosvitna nuďga.
Ščo ž, oś takym vyjšov mij rolyk pro legendarnyj gurt Slipknot. Nezvažajučy na te, ščo v cilomu meni podobajeťsja cej kolektyv, vin točno ne vhodyť v čyslo najuljublenišyh. Ale vvažaju, ščo gurt buv stvorenyj dlja uspihu i veś toj vplyv, jakyj vin okazav na sučasni metal-komandy – zasluženyj. Problema lyše v tomu, ščo Slipknot včasno ne vidijšly vid sprav i staly gurtom, novyj material jakyh sluhaješ po inerciї. Bo same takym čynom cej material i pyšeťsja. A čy podobajeťsja vam Slipknot? Je uljubleni aľbomy čy, možlyvo, vzagali nepervarbjete cej gurt? Pyšiť svoju dumku v komentarjah. Na śogodni v mene vse, pobačymoś u nastupnyh vypuskah, sluhajte tiľky horošu muzyku!
- Jutub-kanal pro metal-muzyku: https://www.youtube.com/droptape
- Drugyj kanal pro videoigry ta kino: https://www.youtube.com/droptapelive
- Tvitter: https://twitter.com/Asp1re1nsp1re
- Telegram: https://t.me/droptape