Alex Droptape
Videoversija
Paradise Lost — odna z nebagaťoh metal-komand, jaka može sobi dozvolyty pity na kardynaľni zminy v zvučanni. Paradajzy, na moїj pamjati, staly peršoprohodcjamy u tomu, koly metal-gurt povnistju vidhodyť vid svoїh koreniv, grajučy muzyku stylistyčno nijak ne pov’jazanu z metalom. Takyj pidhid do svojeї tvorčosti naviť v naš čas vyklykaje oburennja z boku biľšosti šanuvaľnykiv važkoї muzyky, a ščo vže kazaty pro kineć 90-h? Jakščo vy znajomi z cym dyvovyžnym brytanśkym kolektyvom, to vže zdogadalysja, ščo ja maju na uvazi aľbom Host, jakyj do syh pir je predmetom burhlyvogo obgovorennja u koli fanativ jak gurtu, tak i metalu v cilomu.
Narazi dyskografija Paradajziv skladajeťsja z 16 aľbomiv. Zvisno, ščo ja ne stavlju sobi za ciľ v detaljah rozpovisty pro kožen. Ce zajme bagato času i ja ne baču v ćomu sensu. Ale dlja sebe pomityv te, ščo їhnju dyskografiju možna umovno podilyty na čotyry periody. Vony skladajuťsja z dekiľkoh aľbomiv, zvučannja ta ideї jakyh ne tiľky shoži, a j postijno rozvyvajuťsja. Koly muzykanty dosjagajuť piku majsternosti v tomu čy inšomu naprjamku, vony povnistju zminjujuť kurs.
I zaraz nam naležyť z’jasuvaty, jak Paradise Lost kožen nastupnyj period implementujuť ideї ta dosvid mynulyh robit, cym samym dozvoljajučy sobi rozvyvatyś jak tvorča odynycja. V dodaču pogovorymo pro te, jak їh radykaľni zminy vplynuly na inši gurty ta daly možlyvisť dum-metalu vyjty na novyj riveń.
Paradise Lost utvorylyś u 1988 roci v misti Galifaks, Velykobrytanija. V sklad gurtu uvijšly: vokalist Nik Holms, gitarysty Gregor Makintoš ta Aaron Aedi, a takož basyst Stiven Edmondson. Za vsju istoriju kolektyvu zminjuvalyś tiľky barabanščyky, tomu ne budu zagostrjuvaty na nyh uvagu. Peršyj aľbom pid nazvoju Lost Paradise pobačyv svit u 1990 roci. Pro reliz bagato ne skažeš, bo na toj moment muzykanty tiľky včylyś graty i robyly perši sproby napysaty ščoś, ščo možna nazvaty kompozycijamy. Ale entuziazm dopomig gurtu vydilytysja na foni usih isnujučyh metal-kolektyviv. Sluhači naviť ne znaly, do jakogo žanru vidnesty komandu. Ce dozvolylo їm momentaľno zrobyty sobi im’ja na andergraundnij sceni.
Drugyj reliz pid nazvoju Gothic vyjšov čerez rik — u 1991-mu. Gitaryst i odyn z osnovnyh kompozytoriv Greg Makintoš zahopyvsja post-pankom i gotyk-scenoju, tomu vyrišyv napysaty novyj material pid vplyvom cyh žanriv. Počaly z’javljatysja melodyčni liniї, gurt zrobyv peršu sprobu pryvnesty v muzyku žinočij vokal, takož vony počynajuť eksperymentuvaty zi strunnymy partijamy i t.d. Inšymy slovamy, Gothic — ce perša osmyslena robota komandy, jaku dijsno možna nazvaty povnocinnym aľbomom.
Meni podobajeťsja, ščo u bagaťoh legendarnyh gurtiv duže shoža istorija. Koly buv zapysanyj Gothic, prodjuser aľbomu skazav, ščo ce ne muzyka, a smittja. Vin prorokuvav te, ščo aľbom nihto sluhaty ne bude. Ale unikaľnisť zvučannja, junaćkyj zapal ta ščyrisť materialu dozvolyly plativci momentaľno staty kuľtovoju. V dodaču na muzykantiv zvertaje uvagu gotyčna publika. Takym čynom Paradise Lost ob’jednujuť dvi rizni tusovky i stanovljaťsja jedynym na toj moment predstavnykom takogo žanru, jak gotyčnyj dum. Zroblju remarku i skažu, ščo ja zvyk nazyvaty cej styľ melodyčnym dumom, tomu ne zvertajte uvagy, jakščo dali budu govoryty same tak.
Shades of God 1992-go roku maje odnu duže važlyvu detaľ. A same zaključnyj trek As I Die. Same z ńogo počynajeťsja profesijnyj rist gurtu i same vin vyznačaje podaľšyj kurs komandy, nacilenyj na zminu zvučannja. Jak kažuť muzykanty, v počatkovij versiї aľbomu cijeї pisni ne bulo. Vony її zapysaly v ostannju čergu. Hlopci vyrišyly pity na eksperyment ta ryzyknuly postavyty trek ostannim nomerom, ščob zakryty nym treklyst. Kompozycija syľno vydiljajeťsja na foni vśogo inšogo materialu. Ce najmelodijniša pisnja z aľbomu, pljus її struktura pidpadaje pid vyznačennja “hit”.
Četvertyj aľbom Icon 1993 roku i nastupnyj dysk Draconian Times 1995-go buly zapysani same pid vplyvom As I Die. Muzykanty počaly dodavaty v pisni biľše melodyky, Nik Holms vidijšov vid det-metaličnogo spivu i biľše stav prydiljaty uvagu čystomu vokalu. Draconian Times — ce logičnyj rozvytok togo zvuku, jakyj vony vyrobyly šče na Gothic. Ale muzykanty dijšly do usvidomlennja togo, ščo v podibnomu styli gurt skazav vse, ščo mig. Brytanci opynylysja na tvorčomu rozputti, ale zrobyly nastupnyj vysnovok: jakščo zaraz ne podatysja v eksperymenty, to na komandu čekaje tiľky stagnacija. I pity dali — najkrašče rišennja, jake vony mogly pryjnjaty.
1997 rik oznamenuvav novyj rozdil v istoriї gurtu. Vidkryvaje cju storinku šostyj nomernyj aľbom pid nazvoju One Second. Gitarysty Aaron Aedi ta Gregor Makintoš zacikavylyś syntezatoramy, tomu počaly bagato eksperymentuvaty z elektronnym zvučannjam. Metalu, jak takogo, na aľbomi vyjavyloś ne tak bagato, hoča osnova vse odno bula dosyť važka i gitarno orijentovana. Nik Holms zovsim vidhodyť vid ekstrym-vokalu, viddajučy perevagu klin-vojsu. Do togo ž muzykanty zminjujuť imidž, a same vidrizajuť svoje dovge volossja. Sami rozumijete, ščo dlja jaryh fanativ metalu ce vygljadaje jak zrada.
Ale najbiľša zrada metaličnoї publiky čekala poperedu. Jak grim z neba u 1999 roci na sluhačiv zvalyvsja aľbom Host. Po suti, ce bulo logične prodovžennja idej One Second. Greg i Aaron nastiľky zahopylysja syntezatoramy, ščo zovsim zabuly pro gitary. Biľšisť barabannyh partij buly zaprogramovani ta vzagali z metal-muzykoju cej dysk pov’jazuje hiba ščo nazva gurtu. Ce povnocinna synt-pop robota v dusi, skažimo, Depeche Mode. Ale treba rozumity, šo ce ne prosto kopija inšogo brytanśkogo gurtu. Indyviduaľnisť Paradise Lost vidčuvajeťsja v kožnij noti. Vzagali vvažaju, ščo talanovyti ruky možuť graty cikavu muzyku nezaležno vid žanru. I Paradajzy ce dokazujuť jak nihto inšyj.
Problemoju aľbomu stalo lyše te, ščo komanda vyperedyla svij čas. Ščob kartyna bula povnišoju, podyvymosja na gurty, jaki rozvyvalysja pid vplyvom Paradise Lost. Zavdjaky Paradajzam na svit z’javylysja taki dum-metal komandy, jak Katatonia, My Dying Bride, Lacuna Coil, Anathema ta inši. Vsi ci kolektyvy pid kineć mynulogo tysjačolittja tiľky stupyly na stežku zmin, v toj čas, koly Paradise Lost vže projšly cju stadiju i, ščo važlyvo, zrobyly dekiľka zajvyh krokiv v ćomu naprjamku. Do takogo ne buly gotovi ani fanaty gurtu, ani šanuvaľnyky metalu. Ale smilyvisť komandy zmušuje tiľky považaty їh rišennja. Zavdjaky takym gurtam jak Paradise Lost styľ rozvyvajeťsja i ruhajeťsja dali.
Pry ćomu v mene ne poverneťsja jazyk skazaty, ščo dysk vydiljajeťsja tiľky epatažnoju zminoju zvučannja. Naviť skažu biľše: vvažaju Host odnijeju z najkraščyh robit komandy. Majže kožna pisnja z dysku — potencijnyj hit, jakyj može zahopyty buď-jakyj radioefir naviť v naš čas. Futurystyčna atmosfera, syntezatornyj natysk, nejmovirnyj vokal Nika Holmsa robljať cju robotu po istyni unikaľnoju. Vony pokazaly inšym metal-gurtam, ščo možna robyty najsmilyviši eksperymenty. Ale rič u tomu, ščo naviť jakščo dejaki komandy namagalyś zapysaty ščoś nastiľky kardynaľno nove, to ni u kogo ne vyjšlo hoča b trohy nablyzytysja do takoї jakosti materialu, jaku demonstrujuť Paradajzy na Host. Ce nastiľky masštabna i cikava robota, v jakij ja do syh pir vidkryvaju ščoś nove.
Jakščo mene zaraz sluhajuť zajadli metalisty, jaki v svij čas čy naviť zaraz ne duže zrozumily cju robotu, to ja rekomenduju posluhaty її remaster-versiju 2018 roku. Zvučannja stalo ščiľniše i ob’jemniše, ale vse odno syntezatorna osnova znahodyťsja na peredńomu plani. Greg i Aron govoryly, ščo vony sami rozumijuť, naskiľky їh zahoplennja syntezatoramy zbylo z pantelyku fanativ. I koly gurt počav graty ci treky vžyvu, to zavdjaky gitaram vony zazvučaly važče ta zbalansovaniše. Vse ž Paradajzy vyrišyly v remasteri ne torkatyś oryginaľnyh idej, tomu ne syľno naljagaly na nove mikšuvannja materialu. Ale trohy jogo onovyly i oblagorodyly. Tomu rekomenduju povernutysja do ćogo zapysu. Možlyvo vam vdasťsja vidkryty dlja sebe cej aľbom z novogo boku.
Jak často buvaje, pislja smilyvogo kroku komanda trohy vgamovuje zapal robyť krok nazad. Cijeї učasti ne unyknuly i Paradajzy. Believe in Nothing 2001 roku — ce aľbom kopromisu, jak jogo nazyvaje sam Greg Makintoš. Inši učasnyky gurtu takož ne duže ljubljať cej dysk, bo vin zapysuvavsja ne v samyh horošyh umovah: osobysti problemy muzykantiv, pljus kožen z nyh pysav partiї v studiї okremo, koly muzykanty zvykly znahodytysja v studiї razom. Ale ce vse vnutrišnja kuhnja i my, jak sluhači, pro ce znaty ne zobov’jazani. Koly ja vperše sluhav robotu, vona meni v cilomu spodobalasja. Z časom ja počav vidčuvaty, ščo v nij čogoś ne vystačaje. I koly ja počuv, ščo sami Paradajzy dumajuť pro cej zapys, to pazl odrazu sklavsja.
V cilomu, ce horoša plativka. Moja problema poljagaje u tomu, ščo ja ljublju smilyvi rišennja muzykantiv. I tak sklalosja, ščo majže u kožnoї komandy ja z zahoplennjam govorju pro їh spirni roboty. Tomu pislja eksperymentaľnyh reliziv často vyhodjať “bezpečni aľbomy”, zavdjaky jakym gurt musyť jty na kompromis zi svoїmy sluhačamy. Jak na mene, ce zavažaje tvorčosti. Jakščo ty dijsno vpevnenyj v tomu, ščo robyš i tobi ce podobajeťsja, to treba ruhatyś dali. Strah togo, ščo možna vtratyty audytoriju, zvisno, ljakaje, ale zavždy znajduťsja novi pryhyľnyky. Pljus z toboju zalyšaťsja najviddaniši šanuvaľnyky.
Zaveršuje eksperymentaľnyj period komandy aľbom 2002 roku Symbol of Life. Cej dysk — vidval uśogo. Gurt zmig ne tiľky skombinuvaty v ńomu vsi svoї napracjuvannja ostannih rokiv, a j vyvesty їh na novyj, jakisnišyj riveń. V ćomu їm dopomig prodjuser Ris Fulber — učasnyk yndustriaľnoї komandy Front Line Assembly. Jakščo vy čuly, napryklad, aľbom Archetype vid Fear Factory, to vže možete pryblyzno ujavyty, jak zvučyť Symbol of Life, bo Ris takož zajmavsja majže vsijeju dyskografijeju gurtu Bartona Si Bella ta Dino Kazaresa (nezvažajučy na te, ščo ostannij ne pryjmav učasti v zapysi Archetype). “Symvol žyttja” zvučyť kryštalevo čysto i ščiľno, a golovne — v ńomu vidčuvajeťsja proholodna industriaľna atmosfera.
Ris Fulber dosyť dovgo peresliduvav gurt z prohannjam sprodjusuvaty їh aľbom. Vin kazav, ščo znaje, jak povynni zvučaty Paradise Lost. I ce toj moment, koly ty rozumiješ, ščo ljudyna dijsno znaje, pro ščo govoryť. Paradajzy vyrišyly dovirytysja Risu v duže pravyľnyj čas. Jakraz todi, koly vony trohy rozgubylysja pislja Believe in Nothing, Ris dopomig їm znovu znajty sebe i pokazaty, ščo gurt znovu može zvučaty jak flagman metaličnoї sceny, ale vže novogo tysjačolittja. Symbol of Life vključaje napracjuvannja Host, ale pry ćomu bere vse najkrašče z usih robit gurtu za veś čas. Jak skazav vyšče, ce prosto kvintesencija idej vsih mynulyh aľbomiv, jaki vidpolirovani bezdogannym čynom!
Naviť važko vydilyty jakyjś konkretnyj trek, naskiľky cja robota zvučyť cilisno i garmonično. Ale skažu, ščo na kompozyciї Two Worlds pogostjuvav Devin Taunsend! Po slovam Grega, koly vin povertajeťsja do ćogo aľbomu, to rozumije, ščo naviť śogodni ne zminyv by v ńomu absoljutno ničogo. Zgoden! Šykarna robota i odna z najuljublenišyh u Paradise Lost. Ja vvažaju, ščo Ris zmig zgurtuvaty kolektyv. Vin pokazav їm svoї syľni storony i dopomig їm pravyľno integruvaty v dum-metalične zvučannja ti smilyvi ideї, jaki vony počaly realizovuvaty na One Second i Host.
Oskiľky Symbol of Life stav kovtkom svižogo povitrja, Paradajzy zumily pravyľno ocinyty svoї možlyvosti i zrozumily, jak treba pravyľno ruhatysja dali. Na Host komanda pobigla vpered svoїh fanativ i vśogo metal-žanru. Ce toj moment, koly zamisť odnogo kroku vpered, Paradise Lost zrobyly dva, jakščo ne biľše. I oś tut muzykanty pidijšly biľš racionaľno k pytannju togo, jak treba pravyľno rozvyvaty zvuk. Ščob zrobyty pravyľnyj krok vpered, inkoly treba vidstupyty nazad. Tomu odnojmennyj dysk Paradise Lost 2005 roku sliduje ćomu pravylu i znamenuje novyj etap rozvytku v kar’jeri muzykantiv.
Komanda vidhodyť vid elektronnogo i pryindustriaľnogo zvučannja, povertajučyś do dumovogo zvuku. Ale zvisno, ščo toj dosvid, jakyj vony otrymaly na poperednih robotah nikudy bezslidno ne znykaje. Aaron i Greg znajšly toj neobhidnyj balans, ščob zalyšytysja virnymy sobi i svoїm šanuvaľnykam, ale pry ćomu rozvyvatyś jak muzykanty. Syntezatorni akcenty, jaki dominuvaly v mynulomu, buly zamineni minornymy klavišnymy partijamy. Vony v svoju čergu slugujuť dlja togo, ščob zadavaty nastrij vsij plativci, abo prosto posyljuvaty okremi častyny kompozycij. Takym čynom vydiljajuťsja kuľminacijni fragmenty piseń, ščo daje їm možlyvisť zvučaty nabagato dramatyčniše ta melanholičniše. Vokal Nika Holmsa, jak na mene, same na cij roboti dosjagaje pikovogo rivnja. Nik zvučyť duže pryjemno i nejmovirno profesijno.
Možlyvo ja tak vvažaju tomu, ščo In Requiem 2007 roku i Faith Divides Us — Death Unites Us 2009-go zvučať… poseredńo. Jake žahlyve slovo po vidnošennju do Paradajziv, tomu zaraz postarajuś peredaty dumku pravyľno. Muzykanty na cyh robotah počaly šče biľše zaglybljuvatysja u pohmuri dum-metalični hašči. I hoča zvučannja cyh robit dosyť sviže i ne viddaje naftalinom 90-h, ale pry ćomu ja ne možu skazaty, ščo vony nesuť v sobi jakiś kardynaľno novi ideї. Tak, deś proskočuje etnika, dodajuťsja strunni partiї, abo tryvožnyj embijent, ale v cilomu ce ne duže zminjuje kartynu. Obydvi roboty duže horoši. Ce važki i potužni relizy, jaki ja možu smilyvo rekomenduvaty. Ale te, ščo meni zavadylo nymy jak slid zahopytysja, prožyvaje u Šveciї. Možlyvo In Requiem ja by spryjnjav po-inšomu, jakby rokom raniše, u 2006-mu, Katatonia ne vypustyly b svij šedevr pid nazvoju The Great Cold Distance.
Jak že Katatonia perevernuly gru cym zapysom! Vvažaju, ščo pislja The Great Cold Distance dum-metal nazavždy zminyv svoje oblyččja. Ja ne budu zaraz vdavatysja v podrobyci cijeї roboty. Pro Katatoniju treba govoryty okremo i v majbutńomu ja ce zroblju. Tak oś, masla u vogoń pidlyv u 2009 roci Night is the New Day, vid vse tyh že Katatonia. Treba rozumity, ščo ci aľbomy ne vyjšly b takymy velyčnymy, jakščo b u svij čas Katatonija ne nadyhnulysja smilyvymy rišennjamy brytanciv. Naskiľky ž švedy zmogly vyvesty dum-metal na jakisno novyj riveń! Naskiľky žanrovo riznomanitni ci dvi roboty, jaki ja nazvav, ale, na žaľ, nam treba zoseredytysja na Paradajzah. Važlyvo znaty, ščo jak okremi odynyci In Requiem i Faith Divides Us zvučať klasno, ale koly je z čym porivnjuvaty, to bezperečno, hočeťsja biľšogo. Tym pače, jakščo my govorymo pro Paradise Lost — komandu, jaka vmije dyvuvaty i jty vpered. Ale za ščo ja gotovyj probačyty vsi kosjaky aľbomu Faith Divides Us — Death Unites Us — odnojmennyj trek. Ce odna z najkraščyh piseń za vsju kar’jeru komandy!
Same tomu Tragic Idol 2012 roku podobajeťsja meni najbiľše, jakščo govoryty pro cju zv’jazku aľbomiv, jaki oznamenuvaly soboju povernennja do dumovogo zvučannja. Cej dysk vyjšov riznomanitnym, bo komanda dozvolyla sobi poeksperymentuvaty jak z melodykoju, tak i biľšym spektrom riznomanitnyh idej inšyh žanriv. Takož muzykanty zmogly pogratyś z tempom kompozycij, za rahunok čogo material vydiljajeťsja plavajučoju dynamikoju. Pry ćomu je nomera z dosyť važkymy ryfamy. Dejaki pisni zvučať nadto potužno!
Paraleľno Nik Holms staje vokalistom švedśkoї det-metal komandy Bloodbath — sajd-proektu muzykantiv iz Katatonia ta Opeth. Nik pryhodyť na zaminu Mikaelju Okerfeľdtu, jakyj pišov z gurtu čerez te, ščo vtratyv cikavisť do važkoї muzyky. U Bloodbath Nik povertajeťsja do det-metaličnoї manery spivu. I tut nevidomo, čy vin zgadav molodisť, čy Aaron i Greg takož zgadaly burhlyvu molodisť, bo nastupna robota The Plague Within, jaka vyjšla u 2015 roci — ce prosto ljutyj kapeć. V horošomu sensi.
Ja ne očikuvav, ščo na starosti lit Paradise Lost nastiľky spoviľnjaťsja, ščo v mene bude vidčuttja, nače odna nota zvučyť cilu vičnisť! The Plague Within — ce splav z klasyčnogo duma i ortodoksaľnogo det-metalu, jaki grajuť muzykanty na piku svojeї profesijnoї kar’jery. V mene vidčuttja, ščo Greg z komandoju postavyly sobi za ciľ zigraty maksymaľno važko, jak tiľky možuť. Oś cym šok- efektom vony zastajuť znenaćka i ty cym samym daješ їm sebe pidkupyty.
Meni zdajeťsja, ščo Paradajzy dozvolyly sobi prosto rozslabytyś. Vony zrozumily, ščo projšly duže velykyj muzyčnyj šljah, ščo za vsju svoju dovgu kar’jeru vony dozvoljaly sobi najsmilyviši rišennja, na jaki tiľky mogly pity. Tomu gurt vyrišyv prosto viddavatyś momentu, pyšučy material v svojemu tempi. I The Plague Within stav peršym krokom na šljahu vže sučasnogo Paradise Lost, jakyj po ironiї maksymaľno nablyženyj do samyh peršyh robit rannih 90-h.
I jakščo pro Medusa 2017 roku ne možu bagato čogo skazaty, bo v biľšosti vin povtorjuje The Plague Within, to Obsidian 2020 roku zmig mene zdyvuvaty. Jak govoryv na počatku, Paradise Lost protoptaly stežku takym komandam, jak Katatonia, My Dying Bride, Anathema, abo biľš molodym gurtam žanru, typu Swallow the Sun. Ale teper didy melodyk-dumu vyrišyly viddaty naležne vže svoїm poslidovnykam, čerpajučy nathnennja jakraz u molodogo pokolinnja. Skladajeťsja vražennja, ščo Obsidian znahodyťsja pid velyčeznym vplyvom finśkyh Swallow the Sun, naskiľky cja robota zvučyť ob’jemno, progresyvno i melanholijno odnočasno. Možna skazaty, ščo cykl povnistju zamknuvsja. Paradise Lost daly žyttja melodyk-dumu, sami ž dekonstrujuvaly žanr, cym samym nadyhnuvšy bagaťoh muzykantiv, a potim vže vzjaly ideї svoїh poslidovnykiv, ščob daty sobi možlyvisť zalyšatyś aktuaľnym gurtom v naš čas. Vyjšov takyj sobi uroboros vid gotyčnogo dum-metalu.
Nezvažajučy na te, ščo ja zakinčuju svoju rozpoviď na duže syľnij noti, govorjačy pro Obsidian, vse ž dodam, ščo meni ne duže b hotilosja, ščob Paradise Lost na starosti lit prosto zajnjaly zručnu pozyciju i do kincja svojeї kar’jery biľše ne vypuskaly smilyvyh ta superečlyvyh reliziv. Tak, z odnogo boku ja rozumiju, ščo їm vže ne potribno ničogo dovodyty — ne kožen gurt može zrobyty stiľky dlja svogo žanru, skiľky zrobyly Paradise Lost. Ale pry ćomu ja baču, ščo meni najbiľše podobajuťsja ti aľbomy, jaki vybyvajuťsja iz zagaľnoї kanvy їh dyskografiї, buď-to Host čy Symbol of Life. Tomu v meni deś kryjeťsja nadija, ščo v majbutńomu nas čekaje novyj etap rozvytku gurtu i Paradajzy zrobljať te, ščo v nyh vyhodyť najlipše: braty krašči ideї svoїh mynulyh robit, ščob ob’jednuvaty їh z novymy zadumkamy ta koncepcijamy, tym samym postijno ruhajučyś vpered, jak ce podobaje spravžnim talanovytym mytcjam.
Ščo ž, oś takym vyjšov ogljad dyskografiї Paradise Lost. Spodivajuś, vam bulo cikavo oznajomytyś z dopysom i vy vidkryly dlja sebe gurt z novogo boku. Abo vzagali diznalyś pro isnuvannja takogo legendarnogo kolektyvu. Jakščo vam spodobavsja material, to ne zabuďte perejty na mij jutub-kanal, ščob postavyty vpodobajku rolyku ta pidpysatysja na kanal. Takož možete pošyryty video ta dopys, abo pidpysatyś na moї socmereži. Sluhajte tiľky horošu muzyku!
- Mij jutub-kanal pro metal-muzyku: https://www.youtube.com/droptape
- Mij drugyj kanal pro videoigry ta kino: https://www.youtube.com/droptapelive
- Tvitter: https://twitter.com/Asp1re1nsp1re