Tetjana Harčova
Ščo vyjde, jakščo dyplomovana foľklorystka i zavzjatyj elektronnyk robytymuť muzyku razom ta na rivnyh? Vyjde YUKO. Julija Jurina ta Stas Koroľov zustrilysja na šou «Golos kraїny», zrobyly tam najoryginaľnišyj nomer za vsju istoriju peredači i z tyh pir ne zupynjajuťsja: zapysaly dva aľbomy, dajuť koncerty, braly učasť v nacionaľnomu vidbori Jevrobačennja.
U tekstah YUKO pidnimajuť gostrosociaľni temy, v muzyci vyhodjať za usi možlyvi ramky. My diznalysja, jak їm ce vdajeťsja i čogo čekaty dali.
Davajte počnemo z ljubovi do muzyky. Z čogo vse počynalosja?
Julija: Ljubov do muzyky počalasja z samogo dytynstva. Ja z tŕoh rokiv spivala narodni pisni v dytjačomu ansambli, v muzyčnij školi, dali ce perejšlo v universytet. Ja — z Anapy, ce Krasnodarśkyj kraj. U nas tam rozmovljajuť suržykom, a polovyna foľkloru – ukraїnśkoju. Perša pisnja, jaku ja vyvčyla i spivala soľno, – «Išlo divča lučkamy».
Ja duže bagato vystupala, potim čerez ukraїnśku diasporu mene napravyly včytysja do Kyjeva. Zaraz otrymuju PPP i spodivajusja, ščo v novomu roci (interv’ju zapysuvaly šče mynulogo roku) meni narešti vydaduť dovidku na postijne prožyvannja v Ukraїni.
— Dyvovyžna istorija
Stas: A ja dosyť pizno počav usvidomleno zajmatysja muzykoju, hoča v ranńomu dytynstvi godynamy mig sydity bilja pianino i natyskaty na klaviši. U 11 rokiv u mene trapylasja hernja z okom, i duže rizko zroslo bažannja samostverdžuvatysja. Znajomyj čuvak dav meni gitaru dodomu, i ja dobu probrynčav na nij. Pislja ćogo ja skazav: «Mam, hoču v muzykalku», tak vse i počalosja. Tam ja vyvčyvsja na fortepiano i gitari, dali bagato osvojuvav sam, rozbyravsja. Sproby gry na riznyh instrumentah — ne vid horošogo žyttja, prosto často ne bulo z kym graty i dovodylosja vśomu včytysja.
U mene take vidčuttja, ščo ja speciaľno vsim cym zajmavsja, ščob v 2016 zastosuvaty v YUKO. Teper vdajeťsja realizuvaty ideї, jaki ja naviť soromyvsja sam zrobyty. Ja znahodžu vidguk u Juli. Buvaje tak, ščo ja proponuju jakuś radykaľnu rič i dumaju: napevno, ne prokotyť. A Julja taka: «Klaaaas!». Najčastiše najprogresyvniši reči i trapljajuťsja jakoś oś tak. Abo Julja prynosyť i ja takyj: «Ogo, davaj».
Teper my — samodostatnja muzyčna odynycja, ščo može zigraty praktyčno na buď-jakomu instrumenti abo zrobyty ce v prodakšni.
Ju: My navčylysja protjagom cyh dvoh rokiv.
S: Po suti, za rik do YUKO ja počav vidkryvaty dlja sebe syntezator.
Ju: My razom vyvčaly. Pryčomu Stas postijno onovljuje svij elektronnyj set up.
S: Sogodni novyj syntezator pryїhav!
Ju: Vin prodaje vže vyvčenyj instrument i kupuje novyj, vyvčaje.
S: I v procesi navčannja z’javljajuťsja novi ideї, novi treky. Koly my pracjuvaly nad peršym aľbomom — Ditch, my zrozumily, ščo vže ne gotovi viddavaty inšym ljudjam zvodyty našu muzyku. Tomu ščo zvedennja, miksyng, ce tež tvorčyj moment. Koly htoś robyť, vyhodyť za kanonamy, pravyľno, ale vtračajeťsja samisť — te, ščo my hotily vklasty. Aľbom DURA vyjšov menš «pravyľnym», ale v ńomu biľše nas.
A jak vzagali zustrič vidbulasja? Vy pobačyly odyn odnogo i zrozumily: vse, pracjujemo?
S: Pislja togo, jak my projšly slipi prosluhovuvannja na «Golos kraїny», nas zibraly razom i my znajomylysja. A potim nam pokazuvaly nomery kožnogo z komandy. Tam bulo ljudej 15. Z usih nomeriv ja zapam’jatav tiľky julin, vin mene torknuv za serdečko.
Ju: A ja taka: «Aaaa, muzyčni instrumenty!». Ja v toj moment počala pysaty svoju muzyku, probuvaty sebe v elektronici. Do ćogo vse svoje žyttja ja spivala v foľklornyh ansambljah i biľše nijakoї tvorčosti ne probuvala.
Ja pobačyla, ščo u Stasa kupa vsjakyh prymočok, počala cym cikavytysja. Typu: «Oj, a ščo ce za dram-mašyna? A jak na nij graty?». Spočatku, koly ja pidkočuvala do Stasu z planamy pro spiľnu tvorčisť, vin meni vidmovyv.
S: Julja ne proponuvala bezposeredńo zajmatysja tvorčistju, vona prosto…
Ju: Čy proponuvala! Vin skazav, ščo meni točno ne cikavo i vse. A potim tak vyjšlo, ščo Stas vyletiv z proektu.
S: Vanja mene niby vygnav u drugomu turi, ale skazav, ščo poverne jak muzykanta. I potim buly prjami efiry…
Ju: …i my vyrišyly zrobyty zi Stasom spiľnyj nomer. U nas bula ideja.
S: Nomer buv unikaľnym dlja šou, i «Golos» — velyki molodci, ščo pogodylysja pustyty cej nomer v prjami efiry. Bo zazvyčaj na telebačenni perestrahovujuťsja, vključajuť «minus», a to i «pljus». A tut ce buv ne prosto live, a v kubi! Tomu ščo my robyly pisnju, zasnovanu na oupeningu. Julja spivala partiju, cja partija zapysuvalasja v luper i povtorjuvalasja vsju pisnju. Jakščo ty pomylyšsja, to tvoja pomylka bude povtorjuvatysja vsju pisnju, a ce prjamyj efir. Perezapysaty nemaje možlyvosti.
Ju: U nas buv saundček vśogo 10 hvylyn i buly problemy. Zapysavsja gul, vsju pisnju vin povtorjuvavsja, i my duže perežyvaly, ščo ne vyjde.
S: My tyždeń vidpraćovuvaly duže-duže bagato, ščob dovesty vse do avtomatyzmu. Za cej čas stalo zrozumilo, ščo Julja vmije je*ašyť. Ja vse žyttja šukav ljudej, ščo gotovi pracjuvaty stiľky ž, skiľky gotovyj pracjuvaty ja, i ne znahodyv. A tut vyjavylosja, ščo vona može. Pislja efiru my otrymaly klasni vidguky i vid Vakarčuka, i vid Vani, i vzagali. Vanja kaže: «A nu davajte, može u vas vyjde». My zibralysja «podžemyty» u mene vdoma, i todi u nas z’javylysja zagotovky piseń Khorosha, i «Rusaločky». Na peršomu džemi! Ja postavyv ce Vani, vin takyj: «Vau, klasno, figačte dali».
Ju: Vin potim kazav: «Ta vy ž cymy pisnjamy kakajete!»
S: Ja zrozumiv, ščo ce te, do čogo ja vse žyttja jšov. Ja probuvav bagato riznyh sposobiv robyty tvorčisť, ale najkraščyj — robyty ce z kymoś na rivnyh. Nemaje ljudyny, za jakym ostannje slovo. Klasna istorija — ce koly dvi tvorči golovy vyrišujuť kolektyvno. Syntez riznogo bekgraundu daje neperedbačuvanyj rezuľtat. My postavyly sobi za metu, ščob u nas bulo 50/50. My dilymo zony vidpovidaľnosti. Julja, umovno kažučy, maje finaľne slovo ščodo obraziv, vizuaľnogo.
Ju: A muzyka?!
S: Ja maju ostannje slovo ščodo vidomosti, tehničnyh rečej. My razom vyrišujemo sami fundamentaľni muzyčni tvorči reči. Ja šče za teksty vidpovidaju, interv’ju.
Ju: Vse «zadrotśke», z dovgym samokopannjam, vsluhannjam i dovedennjam dribnyh nepomitnyh detalej – ce Stas.
S: Ale v plani stvorennja muzyky my namagajemosja viddaleno malo ščo robyty. Jakščo, prypustymo, Julja sila i napysala cilyj trek — ce klasno. Ale v ideali vyhodyť tak: htoś prynosyť tekstovu abo instrumentaľnu zagotovku, a potim my razom počynajemo z cym ščoś robyty. Raniše my graly na žyvyh instrumentah, zaraz peresily za komp’juter — i ce tež cikavyj etap, postijno po-novomu. Jak tiľky my rozumijemo, ščo znajšly ofigennu shemu zi stvorennja pisni, probujemo novyj sposib. Tomu ščo jak tiľky ty vyrobljaješ jakyjś nadijnyj mehanizm, vynykaje kolija, i v ćomu je nebezpeka, ščo ty budeš robyty odne i te same.
A rozkažiť pro svij najbiľšyj eksperyment, ščo vynosyť mozok?
Ju: Napevno, ce pisnja Dievochki. U Stasa jakraz narodylasja ideja, de melodijna linija, garmonijna progresija, tryvaje 15 taktiv. Vin pokazuje meni, dyvyś, u mene je takyj trek, ty, zvyčajno, ne zmožeš na ńogo ščoś zrobyty…
S: …čy ne te, ščo ne zmožeš, ja ne sumnivavsja v tobi, ja sumnivavsja, ščo tobi spodobajeťsja. Bo raniše my robyly prostiše. A tut dovželeznyj patern, zi skladnoju strukturoju i tak, ce buv perelomnyj moment.
Ju: A ja vzjala i naspivala.
S: A Julja vzjala i zrobyla. Ja takyj, aga, my možemo ne obmežuvatysja jakymyś prostym patternamy. Napevno, todi my zrozumily, ščo obmežeń nemaje, ščo ramky možna rozsovuvaty ščosyly, ne soromytysja. I tam my vperše vykorystaly po maksymumu žyvi barabany, vony zvučať pidlogu pisni. My vykorystovuvaly bas gitaru, ti pryjomy, jaki do ćogo ne vykorystovuvaly. Dievochki — ce trošky proryv. Z neї niby vyrosla i vidbruńkuvalysja vsja DURA.
Ju: I Masha.
S: Nu znaješ, ja b naviť skazav Dievochki, Hreblia i Mak, a ne Masha. Jakby my rozvyvaly ideї, zakladeni v Masha, my buly b biľš komercijno uspišnoju grupoju.
My svidomo ne lizemo v kon'jukturščynu
Stas Koroľov
Ju: Ja kažu ne pro muzyčnu, a pro tekstovu skladovu, smyslove. Tomu ščo z Masha počavsja rozvytok našyh sociaľnyh pidtekstiv. Vperše my sprobuvaly torknutysja sociaľnyh aspektiv i temy domašńogo ta gendernogo nasyľstva same v cij pisni, vona bula drugym synglom u nas. I my pomityly, ščo ljudy biľše vidčuvajuť muzyku, niž tekst. Tekst vony ne syľno rozumijuť i ne zanurjujuťsja v ńogo. Tomu peršyj aľbom buv jak gra kontrastiv, zistavlennja tekstiv i muzyky, typu jak Liuli liuli — kolyskova, jaka u nas zvučyť zovsim ne jak kolyskova. A v aľbomi DURA my usvidomleno obigravaly tekstovu skladovu, dopovnjuvaly її muzykoju, ščob vona ne superečyla, a pidkresljuvala istoriju.
Vaš duet. Meni zdajeťsja, ce unikaľne pojednannja dvoh takyh personalij. Rozkažiť, jaka dynamika zaraz u vas? Buvajuť zitknennja?
Ju: Zitknennja u nas je. My absoljutno rizni, ale obydva — syľni temperamenty, syľni osobystosti i ljudy, u jakyh čitko sformovane svoje «ja», bačennja žyttja, muzyky toščo. U nas poljarno rizni muzyčni smaky…
S: Potyheńku synhronno, ale v cilomu vony v rizni boky.
Ju: Počatkovi bazovi ustanovky u nas duže rizni, majže ne bulo peretyniv. My razom rostemo i rozvyvajemosja muzyčno, zaraz u nas vidkryvajuťsja novi muzyčni zbigy.
S: Kožen bačyv sebe v grupi. My ne rozumily, ščo z ćogo vyjde, u nas bulo vidčuttja, ščo vyhodyť ščoś klasne. Ale pryjty do togo, ščo ce — kolektyvna tvorčisť, v jakij odyn odnomu dovirjaješ, pracjuješ na zagaľnyj rezuľtat — ce pryjšlo trohy pizniše. Ce pryjšlo deś navesni mynulogo roku.
Ja zrozumiv, ščo koly Julja kaže, ščo oś ce točno ofigenno, a ja sumnivajusja, meni ne potribno biľše kolyvatysja. Meni potribno dovirytysja i skazaty: «Ok, jakščo ty vvažaješ, ščo tak klasno — davaj tak i robyty». I my počaly taki reči vidpuskaty, dovirjaty odyn odnomu. Inodi vynykajuť problemy v komunikaciї — osoblyvo, koly my pracjujemo odyn z odnym bagato godyn na dobu, biľše, niž spymo. Ale varto dva dni provesty okremo odyn vid odnogo, i vse odrazu vyhodyť ideaľno.
Jule, foľklor ... Za ščo ljubyš najbiľše cju temu?
Ju: Spočatku ce prosto stalo častynoju mogo žyttja. Ja zavždy sumnivalasja, ščo zmožu napysaty vlasnyj tekst. Foľklornyh piseń tak bagato, koly počynaješ kopatysja v nyh vse biľše, i biľše vže v svidomomu vici — bačyš masštab. U dytynstvi ja spivala i spivala, osoblyvo ne zamysljuvalasja. Ja z ansamblju «Kralycja» Syneľnykova Ivana Grygorovyča. I v universytetśki časy ja zapysuvala na dyktofon, jak spivajuť staršokursnyky, i potim v metro їhala i dosluhovuvala ci pisni. I kožen raz do tremtinnja mene dovodylo, ščo tam tekst pro te, a tam oś takyj sjužet … Ale ž ce vse z narodu — te, ščo suprovodžuvalosja cilym žyttjam. I meni zdavalosja, ščo česniše i pravdyviše cyh piseń ničogo ne isnuje.
S: Ja poverhovo stavyvsja do foľkloru, jak buď-jaka zvyčajna ljudyna. Zazvyčaj ce šarovarnyj foľklor, ne glybokyj. A koly za dopomogoju Juli počynaješ rozumity, ščo ce reaľno bulo v pobuti u ljudej, to usvidomljuješ, jaka ce vidpovidaľnisť.
Tak bagato šče piseń, jaki nihto ne znaje. Hočeťsja daty їm druge žyttja čerez pryzmu našogo bačennja, čerez naše pereosmyslennja.
Julija Jurina
Ju: Prosto u nas duže malo artystiv, jaki dijsno pojasnjujuť. Ja terpity ne možu šarovarnu muzyku, koly beruť pisnju i na neї prosto nakladajuť tuc-tuc-tuc. Absoljutno durnuvato, bez smaku i dlja mene ce biľ.
Perše, ščo mene zminylo v ćomu naprjamku — DakhaBrakha. U 2012 roci vony vystupaly i daly zaprošennja na ansambľ i ja, divčynka, jaka vse žyttja sluhala Kubanśkyj kozačyj hor, prosto foľklorni pisni babuś, pryjšla na koncert, de bula pereroblena ukraїnśka narodna pisnja, ta šče j z barabanamy, pid rytmy. Ščo? Tak možna bulo? Mene ce dyko nadyhnulo. U mene i divčatok, z jakymy ja včylasja, z’javylasja blakytna mrija, ščo my povynni staty novym pokolinnjam! U nas buv hlopčyk, jakyj tež kupyv cej baraban, šče ščoś, i my vykonuvaly ci pisni, rozšyfrovuvaly novi, u nas bula svoja trijcja. My počaly probuvaty v ćomu naprjamku, vystupaty, mene ce vse duže syľno nadyhnulo, nu a potim vse rozvalylosja, tomu ščo my ne zumily pracjuvaty razom.
S: Robota v komandi — ce duže serjozna štuka.
Ju: Ja muzykoju budu zajmatysja dali, a foľklor — ce te, ščo ja ljublju i te, bez čogo moje žyttja ne može skladatysja. Ja sluhaju dlja sebe, dlja zadovolennja. I koly ja hotila dokorinno zminyty svoje žyttja, ja pišla na šou i vzjala pisnju DakhaBrakha, pererobyla її pid baraban. I «Vesnjanka» — tež te, ščo my vzjaly u DakhaBrakha.
S: Te, ščo my zrobyly razom na prjamyh efirah. Zrobyly v elektronnomu vygljadi, dyke tehno vyjšlo.
Ju: I zaraz ja prodovžuju ce vyvčaty, pryčomu poza universytetom ja naviť biľše znań počala otrymuvaty, tomu ščo ja počala biľše zaglybljuvatysja, biľše šukaty, biľše zaburjuvatysja v ce. U pidsumku ja zaraz šukaju novi pisni, u nas v planah je poїzdky i ekspedyciї dlja pošuku novogo materialu. Ne budemo spojleryty. U mrijah ce ževrije. Pryčomu u nas z’javylasja na aľbomi DURA perša avtorśka pisnja, duže oberežno ja namagalasja ce vprovadžuvaty.
S: My sebe ne gvaltujemo. Speciaľnoї mety pereključytysja na avtorśke nemaje.
Ju: Tak bagato šče piseń, jaki nihto ne znaje. Hočeťsja daty їm druge žyttja čerez pryzmu našogo bačennja, čerez naše pereosmyslennja. Istoriї z cyh piseń isnujuť, i je aktuaľnymy j dosi. Temy domašńogo nasyľstva, gendernoї nerivnosti, vzajemodiї z sociumom. U kožnij pisni ja baču jakeś vidobražennja sebe. Meni ce duže blyźko i hočeťsja cym dilyťsja z ljuďmy čerez našu zi Stasom muzyku.
Rozkažiť pro emociї, jaki hočete vyklykaty u sluhačiv
S: Oj, syľni! Meni podobajeťsja tiľky ce slovo. Vony povynni buty syľnymy.
Ju: Ce povynna buty česnisť, vidkrytisť, vidvertisť, u nas maje buty vzajemnyj obmin. Koly my vystupajemo, my namagajemosja viddavatysja na povnu.
A jakščo govoryty pro koncerty, jaki ne vaši. Na kogo ljubyte hodyty?
Ju: Ja v ćomu roci vidkryla dlja sebe Young Fathers, i ce dlja mene bezdoganni hlopci, jaki dajuť maksymaľno sebe zi sceny. Vony kruto pracjujuť, їh energetyku ty vbyraješ i ne hočeš viddavaty. Die Antwoord dlja mene tež duže znakova grupa, ščo pererobljaje miscevyj foľklor. Ce afrykanśkyj foľklor, vony zi svoїm dialektom, zi svoїmy slovamy, zi svojeju rodzynkoju i osoblyvistju.
Buvajemo za laštunkamy Ivana Dorna, jogo koncerty – ce zavždy vidminne, prekrasne šou. Vin odyn z tyh artystiv, jaki viddajuťsja na povnu.
S: Tak, Vanja pracjuje z publikoju prosto etalonno.
Ju: Žyve z neju prosto tut i zaraz.
S: Ja zrozumiv, ščo za ci dva roky planočka pidnjalasja duže vysoko. Jakščo raniše buď-jakyj uljublenyj artyst vyklykav zahvat, to teper ty jdeš do ńogo z krytyčnym takym pogljadom. I daleko ne vse vže raduje, i ce, zvyčajno, profdeformacija.
Ja zrozumiv, ščo u predstavnykiv elektronnoї sceny – bida. The Chemical Brothers – dva čuvaka, jaki sydjať, vtupyvšyś u svoї devajsy. Jak ty ne krutyś, vse odno gljadačevi necikavo, ščo vony tam robljať. Ce treba znimaty zverhu, ščob bulo zrozumilo. Tobto, jakščo ce rok-grupa, vony z gitaramy, strybajuť, vse klasno, vony pered tvoїmy očyma. A ci hlopci sydjať za svoїmy puľtamy i ty takyj: «Nu klas, nu zvučyť muzyčka, aľbom zvučyť klasno, jak u mene v navušnykah». I ja zrozumiv, ščo dlja elektronnyh grup vyznačaľne značennja maje svitlove šou.
Z togo, ščo reaľno vrazylo, ce buly Massive Attack na UPark, The Chemical Brothers na Atlas Weekend. Massive Attack, hoč i graly velykym skladom, ale vsi muzykanty buly zatemneni i veś nagolos robyly na vižual, vony molodci.
Nezvažajučy na te, ščo ce buv daleko ne najkraščyj koncert, vrazyv torišnij teľ-avivśkyj koncert Radiohead. Vin dlja mene peršyj, a ja їh velykyj fanat. Tam meni vdalosja vidčuty sebe dytynoju, strybaty vid ščastja i ne rozbyraty koncert na molekuly.
Jakščo ogljadatysja na 2018, to čym vin zapam'jatavsja?
S: Aľbom.
Ju: U nas bulo duže garne koncertne lito, prosto proryvni koncerty. 2018 vzagali-to nam zapam’jatavsja peršym zibranym «Atlasom», peršym soľnym koncertom, velyčeznym Atlas Weekend-om — ce perša naša svitova kolaboracija z Diplo x MØ. Pry čomu v Ukraїni ja naviť ne vpevnena, ščo htoś do ćogo robyv taki velyki kolaboraciї, dali my povystupaly na odnij sceni z Gorillaz, Gus Gus tam buly, hto šče?
S: Her buly, francuzy.
Ju: …jaki pid nas strybaly, znimaly na Storis i govoryly «What the fuck?». Naspravdi, ce nejmovirnyj rik.
S: Ja ne niveljuju vsi reči, pro jaki ty govoryš, ale rozumiju, ščo koncerty — tak, soľnyky — tak, ale aľbom — ce taka štuka, jaku ty možeš zrobyty vśogo lyše kiľka za svoje žyttja, ce tvoja dytyna i na tli roboty nad aľbomom u mene merkne vse, ščo ty nazvala razom uzjate, prykyń?
Ju: Tomu ščo ty – zadrot, a ja – ljudyna oś taka.
S: Čy možna za odne interv’ju zrozumity, naskiľky my rizni.
Skažiť, a jaki u vas buly očikuvannja pered subotoju, jaka bula It's NOT the LOUVR gallery bar, de vy buly didžejamy?
Ju: Vidpočynok.
S: Tak, vy znajete, u nas vyhodyť, ščo kožen vystup, zjomka, interv’ju — ce vidpustka. Tomu ščo koly tebe nihto ne čipaje i ty možeš spokijno zajmatysja svoїmy spravamy — ce duže važka robota.
Ju: Tobto ce vsja ta robota, jaku zazvyčaj ne vydno, pro jaku ljudy naviť ne znajuť. Vsi moї druzi kažuť: «Ta ty zirka, tobi dobre, čogo tam tobi pracjuvaty, jaki stresy, jaki depresiї, divčynka, zaspokojsja, u tebe žyttja — kazka». A ty dumaješ: «Blin, ja ne bačyla dennogo svitla 2 misjaci, u mene suciľni stresy, u mene dedlajny». Tomu kožen naš vystup, kožna naša pojava, zjomka — ce naš vidpočynok.
S: Saundček — ce šče robota, a koly saundček zakinčenyj — vže vidpustka. Tomu ščo robota z audytorijeju — ce zadovolennja. Ja baču, ščo ce zaklad, v jakyj hodjať klasni ljudy, vpevnenyj, ščo ci ljudy «zhavajuť» ti štuky, jaki my zahočemo їm pokazaty v muzyci. My stavyly riznu muzyku, i vona točno stosujeťsja našogo novogo aľbomu, pobično, ale stosujeťsja. I ja spodivajusja, ščo znajduťsja ljudy, jaki zmožuť provesty paraleli, zmožuť vsi ci pidkazočky zibraty, jaki my zalyšyly v našomu seti.
Kruto. Jakyj najpryjemnišyj fidbek buv vid sluhačiv?
Naviť jakščo odyn pryjšov, ty dlja ńogo povynen zrobyty tak samo, jak i dlja vsih, vin že ne girše, niž vsi inši
Stas Koroľov
S: U mene najpryjemnišyj fidbek buv pislja koncertu v Odesi, na jakomu nam skazaly, ščo naši koncerty – jak rok-koncerty. Tomu ščo koncerty elektronnyh grup – ce superečlyva rič dlja mene j dosi. Ja duže radyj, ščo naši vystupy vyklykajuť reakciju z obminu energijeju ta emocijamy, ne girše, niž potužnyj rok-koncert.
Ju: V tij samij Odesi u nas buv odyn takyj koncert, de my nepravyľno pidibraly zaklad, i vyjšlo tak, ščo my vystupaly na 15 osib. Pislja vystupu nam skazaly: «Nu vy velyki artysty», tomu ščo my vystupyly dlja 15 osib jak dlja 1500. I ce bulo kruto.
S: My zrozumily, ščo potribno rozgojduvatysja v grymerci, vyhodyty i vidrazu rozvaljuvaty. V Odesi ja nalaštuvavsja tak: godynu sluhav Tyler, The Creator, znjav navušnyky i vidrazu na scenu. I ja vidrazu počav rozdavaty, i Julja točno tak že zrobyla. I ce buv jakyjś perelomnyj moment, pislja jakogo my navčylysja ne vidštovhuvatysja vid togo, ščo nam hočuť pokazaty ljudy, a nav’jazuvaty їm vidrazu svij vibe.
Ju: Je artysty, jaki duže syľno zasmučujuťsja, typu: «Oś na nas malo pryjšlo ljudej, jak my budemo vystupaty?». Ta ne važlyvo, nu naviť jakščo ce 15 čolovik…
S: Naviť jakščo odyn pryjšov, ty dlja ńogo povynen zrobyty tak samo, jak i dlja vsih, vin že ne girše, niž vsi inši. Koly pryhodyť kiľka ljudej na koncert — ce tež kruto, jak pryvatna večirka, treba do ćogo prosto pravyľno postavytysja.
U mene zalyšyvsja ostannij pytannja. Z pryvodu planiv.
Ju: Globaľne planuvannja i vzagali planuvannja — ce mriї, do jakyh my povynni pragnuty i hočemo realizuvaty v podaľšomu. Tobto možna stavyty sobi najbezgluzdiši, nejmovirni cili, a potim, koly ty їh dob’ješsja, takyj: «Ogo!»
S: Koly ty їh bačyš poperedu, prostiše vidmovljatysja vid togo, ščo cym ciljam ne vidpovidaje. Koly ty ne stavyš dovgostrokovi cili, ty znahodyšsja v stani vyrišennja potočnyh zavdań, ne možeš rozbyvaty pravyľno їh za priorytetamy. Koly ty znaješ, ščo u nas čerez try roky «Olimpijśkyj», to «Vybačte, ni», «Vybačte, ni», «Ce tak, ce — pracjujemo».
Ju: Nu oś my rozkryly odyn iz našyh planiv. My hočemo čerez try roky zibraty «Olimpijśkyj» na jakyjś velyčeznyj foľk-rejv.
S: Duže bulo b klasno. Ce naše zavdannja — zrobyty tak, ščob naša muzyka stala biľš masovoju. Tobto taki ljudy, jak ty, ščob їh vidsotok buv nabagato biľše, jakym vona ne zdajeťsja dyvnoju, jaki vidrazu majuť bekgraund, ščob її «zhavaty». My ne hočemo buty elitarnoju grupoju.
Ju: Poky ščo vidbuvajeťsja same tak.
S: Tak, ale my jdemo tudy z tvorčoї storony, oś tudy nas zaraz zanosyť. Ce pravyty v ostannju čergu neobhidno. Je ž bagato inšyh sposobiv zrobyty svoju muzyku biľš masovoju: znimaty klipy, braty učasť v televizijnyh istorijah, robyty po miľjonu interv’ju v misjać. I ce duže klasno, ce reaľno pracjuje na zbiľšennja medijnosti i masovosti. Golovne, ne zradžuvaty sobi v plani muzyky. U nas aľbom, rik, aľbom, rik, aľbom.
Ju: Ce vyjšlo duže važko.
S: Pid čas roboty my vidključalysja na kiľka misjaciv vid navkolyšńogo svitu, ščo artyst ne može sobi dozvolyty naspravdi.
Ju: Osoblyvo počatkiveć.
S: Osoblyvo počatkiveć. Ale my vidčuvaly, ščo naša istorija dovgograjuča, my zbyrajemosja dovgo i kruto robyty muzyku. Nam potriben potužnyj fundament, ščob na jogo osnovi dali rozkryvatysja i realizovuvaty svoї zavdannja. Tomu my zrobyly dva aľbomy. U nastupnomu roci aľbomu ne bude, ale buduť cikavi relizy. Їh bude biľše niž odyn, biľše, niž dva. Biľš togo, my zadumaly i tretij aľbom, ale my pro ńogo ničogo poky govoryty ne budemo, zanadto daleko.