Laboratory community
Bagato rokiv hodyly čutky, ščo ne veś rid zolotyh vovkiv zagynuv, ščo pryncesa z rodu Marieľ, na im’ja Brajar, perežyla strašnu nič svogo narodžennja… ale nihto ne zgaduvav šče odne im’ja — Kella. Dovgi dvadcjať rokiv svit šukav moju blyznjučku, a ja hovala u tini mriї pro Bagrjanu pryncesu. Ta mynulo dva desjatylittja, i my narešti mogly rozkryty tajemnycju: tu nič perežyla ne odna z rodu Marieľ, a dvi.
Blyznjučky Kella i Brajar, geroїni knyžky «Rička zolotyh kistok», ščo nezabarom vyjde u vydavnyctvi Laboratorija, vse žyttja hovalysja vid mogutńoї čaklunky, jaka zrujnuvala їhnje korolivstvo, i vid ljudej, jaki ne znajuť, ščo vony vovky. Kožna sestra maje svoju metu: Brajar — vyjty zamiž za prynca sojuznoї zgraї i vrjatuvaty Zolotyj dvir, a Kella — zalyšatysja tajemnyceju, tinnju svojeї sestry i zapasnym planom. Nihto, okrim prynca Greja — druga dytynstva i narečenogo Brajar, ne znaje, kym naspravdi je Kella. I lyše v tu myť, koly sestry vperše vyhodjať iz ukryttja, zla čaklunka povertajeťsja z novym sonnym prokljattjam dlja ostanńoї spadkojemyci Zolotogo dvoru.
Kella, zmušena rjatuvaty sestru, korolivstvo i vlasnu spadščynu, vyrušaje na zustrič vyprobuvannjam, vidkryvajučy dlja sebe svit, pro isnuvannja jakogo vona naviť ne pidozrjuvala. I tam, poza mežamy žorstokogo vovčogo svitu, vona vperše zapytuje sebe: kym by vona mogla staty, jakby navažylasja na ce?
Koly ğruntova doroga zminylasja kam’janoju, ja prokynulasja. Poterla dolonjamy oblyččja i, prymružyvšyś, podyvylasja na pozolotu navkolo dverej ta elegantni špalery.
— My tut, — skazala Mez, a Brajar znovu zakryla oksamytovu štoru.
Rozzjavyvšy rot, ja dyvylasja na velyčezne misto Gajvik. Ja znala, ščo vono biľše za Alesdejl, ale vono bulo prosto veletenśke, biľše ščonajmenše u dvadcjať raziv. Verhivky dahiv tjagnulysja do hmar, na vysokyh viknah pogojduvalysja sribni znamena, a zi špyliv hramu zlitaly goluby. My proїhaly kriź vysoki zalizni vorota, z-za vysokyh byleć na nas dyvylysja soldaty, ščo ohoronjaly zahidnu dorogu.
Ta leď počuvsja syľnyj smorid ryby i brudu, magija skinčylasja. Strymujučy nudotu, ja vidsunulasja vid vikna. Na vulycjah ležaly kupy smittja, stojaly vidra, napovneni ryb’jačymy teľbuhamy, bo my jakraz proїždžaly povz rynok. Torgovci ryboju znjaly šapky z vovny, bez sliv vitajučyś z namy, inši mahaly nam z aročnyh vikon. Vulyci zapolonyly ljudy, vid їhńoї kiľkosti stalo motorošno.
Brajar sperlasja liktem na pidvikonnja i mahala vsim u vidpoviď, zavčeno usmihajučyś, a ja borolasja z bažannjam zakryty nis tunikoju. Zamurzani popelom dity kydaly svoї vulyčni igry ta vytriščalysja na zolotu procesiju, a ot dejaki starši mistjany ne zvažaly na nas: pevno, zvykly bačyty take ščorazu, koly korolivśka rodyna v’їždžala i vyїždžala z mista.
My proїhaly zanedbanu plošču, na jakij ljudśki hramy stojaly dovkola zarosloї vodorostjamy zapadyny. Ja obvela pogljadom symvoly, vyriźbleni nad aročnymy vhodamy i na maleńkyh vivtarjah, zastavlenyh rozplavlenymy svičkamy. Ljudy maly bogiv dlja vśogo. Vovky molylysja pryrodi: misjacju, soncju, zemli i morju. A ljudy — javyščam: kohannju, bagatstvu, smilyvosti, ditjam, pomsti, zdorov’ju… desjatkam bezformnyh idej, jakyh ja naviť zličyty ne mogla. Vony molylysja naviť vovkam za te, ščo my očystyly svit vid čudovyśk na svitanku isnuvannja Otrisa. My vygnaly istot i poboroly čakluniv, čym prynesly kontynentu myr. Same tomu my j pravyly kožnym z čotyŕoh korolivstv. My zahyščaly cej svit.
Ta ce ne značyť, ščo nas ljubyly. Dejaki ljudy vidkryto kryvylysja, koly my proїždžaly perepovneni budynky i zavaleni motlohom vulyci. Teper ne vsi ljudy vvažaly nas zahysnykamy. Ja nahmurylasja, pobačyvšy u vysokomu vikni vyvisku: «Škirjanym lovcjam tut ne radi». Tak lajlyvo zvaly vovkiv, jaki šukaly tovarystvo ljudej. Bajduže, ščo biľšisť vovkiv trymalysja zgraj i ne zmišuvalysja z ljuďmy. Ce zavždy zakinčuvalosja pogano. Bajduže, ščo ljudy i vovky vsih korolivstv govoryly biľš-menš odnijeju movoju, — žyly vony geť inakše. Ljudśki imena, їža, te, ščo vony cinuvaly, — vse vidriznjalosja vid vovčyh.
My proїhaly rynok, i smorid ryby postupyvsja zapahu nagritogo soncem vapnjaku ta svižyh litnih kvitiv. U misti počaly z’javljatysja garneńki osobnjaky j ohajni rjady zakvitčanyh roževyh derev. U centri vovčogo kvartalu buv velyčeznyj fontan. Sribnyj fasad prykrašaly statuї vovkiv, ščo vypľovuvaly perehreščeni civky vody. Ja napolovynu vysunulasja z vikna, ščob rozdyvytysja fontan, jakyj my proїždžaly. Nikoly ja ne bačyla ničogo podibnogo — vin buv zavbiľšky z ozero. My ruhalysja do centru mista, i vse biľše j biľše vovčyh symvoliv napovnjuvalo gromadśki miscja. Na kam’janyh byľcjah biľšosti osobnjakiv vydnilysja vyriźbleni vidbytky lap, viter tripotiv stjagamy z syluetamy vovkiv. Pevno, ci budynky naležaly važlyvym vovčym rodynam, prydvornym, jaki služyly korolju, — členam mojeї majbutńoї zgraї.
Čym dali my zaїždžaly u velyke misto, tym vyščymy stavaly budynky, až poky my ne doїhaly do velyčeznogo kam’janogo zamku. Sim jogo sribnyh špyliv, niby golky, styrčaly u nebi. Nad kam’janymy viknamy vyly vytesani z kamenju vovči golovy, a vysoki opory pidtrymuvaly veletenśkyj zamok, ščo sjagav hmar. Ale ne tiľky zamok zmusyv mene zatamuvaty podyh.
Za vkrytymy snigom goramy na goryzonti tjagnuvsja gustyj litnij lis. Zelene lystja, ščo kolyvalosja, manylo mene. Cile žyttja pišlo b na te, ščob zapam’jataty kožne derevo i kožen strumok u tij hašči, i same cym meni nesterpno hotilosja zajnjatysja. Z kožnym povorotom kolis karety, zrostalo i moje bažannja peretvorytyś ta pobigty vse vyvčaty. Gusti lisy otočuvaly usi čotyry stolyci, ščob vovkam bulo de bigaty, ale ja ne mogla ujavyty lisu, biľšogo za cej. «Skoro», — poobicjala ja sobi. Skoro ja zmožu bigaty u lisah Gajvika.
Vorota zamku zarypily metalom i vidčynylysja, my proїhaly kriź gostri arky, na jakyh buly vyrizani fazy misjacja. Ja zaderla pidboriddja vgoru, viddajučy šanu Bogyni-misjacju. Mez i Brajar povtoryly mij žest. Zdavalosja, ščo її sribna magija torkajeťsja kožnogo kutočka ćogo miscja.
Karety zupynylysja, i ja popravyla svoje soldatśke vbrannja: odjagnula na tuniku prostu kurtku, grudy pidtrymuvav čornyj škirjanyj korset, a štany z takoї ž škiry obtjagnuly stegna. Zoloti prjažky na korseti buly togo ž koľoru, ščo j pozoločene rukiv’ja kyndžala v mene na boku. Vygljad dopovnjuvaly čerevyky po kolino i niž, jakyj ja shovala na spyni. Ja vygljadala same tak, jak mala, — jak osobysta vartova Bagrjanoї pryncesy.