Fara Nabijeva
Mama vpevnenymy švydkym ruhamy lipyla peľmeni. Ja naviť ne namagalasja za neju vstygnuty. Na odyn mij kryvo zliplenyj peľmeń, v neї vyhodylo čotyry ideaľnyh.
– Ja ž tobi prynesla peľmenicu, – burknula ja, hoča rozumila, ščo v ćomu nemaje sensu.
– Otu strašnu metalevu štuku? – mama skryvylasja. – Ja liplju z ljubov’ju. A toj peľmennyj kastet i bačyty ne hoču.
Ja hmyknula. Vperše čuju take porivnjannja. Sogodni mama bagatoznačno movčala. Nu znajete, koly ty dytyna svojeї materi, ty vidčuvaješ її naviť u movčanni – nastrij, dumku na konkretnu temu, oburennja čy radisť. Po stysnutym vustam čy legkij posmišci vse rozumiješ bez sliv – čy popade, čy pohvaljať. Sogodni mama zithala. Negolosno, ale tak, ščob ja točno počula. Pislja dvadcjaty hvylyn zithannja, ja ne strymalasja:
– Ščo trapyloś?
Mama žahlyvo zigrala nerozuminnja:
– Ty pro ščo?
P’jať hvylyn obov’jazkovyh moїh vypytuvań j її vidmovok, i oś my distalysja do pryčyny.
– Spilkuvalasja z mamoju Poliny neščodavno.
– Ce normaľno, ma, – ja trymalasja nevymušeno. – Vy pracjujete razom.
Mama stysnula guby. “Tobi aby hahańki!”, – pročytala ja.
– Polina zamiž vyhodyť, – tyho, majže tragično, ogolosyla mama, a potim vyguknula, – Polina!
Ja zasmijalasja. Dumka pro te, ščo Polina (moja odnoklasnycja i dońka mamynoї kolegy po školi) mogla vyjty zamiž skoriše za mene, shože, šokuvala mamu. Ziznajusja, fakt, ščo Polinka vzagali vyhodyť zamiž, m’jako kažučy, zdyvuvav i mene samu. Zakortilo diznatysja podrobyć. Polina, skažimo tak, dosyť specyfična dama. Skiľky її pam’jataju, vona absoljutno ne zacikavlena bula u sim’ї, stosunkah. Polina bula u nauci, її cikavyly reči, jaki navrjad čy zacikavljať kogoś z potencijnyh narečenyh. Radše, vidljakajuť. Vona ne vmila dogljadaty sebe j ne hotila ćogo robyty vidnosno inšyh.
– Nu, mam. Vona ž dorosla žinka, rozumna i dobra, dosyť mylovydna. Ce dobre, ščo vona znajšla kohannja.
– Meni čhaty na čužyh ditej! Čomu ty sydyš? Čogo čekaješ?
Počalosja. Davajte skažemo prjamo – suspiľna dumka na nas, nezamižnyh divčat, tysne. Na neodruženyh čolovikiv takož trohy, prote ne tak syľno, jak na nas. Typu їm možna i treba naguljatysja. A ot my stanemo nikomu nepotribnymy synimy pančohamy. (Pravdu kažučy, u stereotypnomu suspiľstvi same tak i može statysja).
Koly tysnuť baťky, šče možna zrozumity – vony hočuť ditjam ščaslyvogo žyttja, hoč i vvažajuť čomuś, ščo same odružennja ta narodžennja ditej avtomatyčno perenosyť u kraїnu pid nazvoju «Ščastja». Nače galočky postavyla i žyvy sobi, jak usi, zadovolenoju. A ot jakščo ce govorjať neblyźki rodyči, kolegy, susidy abo znajomi, kotryh my ne bačyly rokiv desjať i šče b rado ne bačyly stiľky ž, to vynykaje cilkom adekvatne pytannja – “A tobi to ščo?”.
– Nu čomu sydžu, čekaju? Oś zarejestruvalasja na Tinderi, – zbrehala ja, a sama zadumalasja, ščo dijsno varto. Hoč rozvažytysja.
– Ce ščo take?
– Typu sajtu znajomstv.
Mama ohnula j zamovkla. A ja opustyla golovu j hmyknula. Na dumku mojeї mamy, vsi sajty znajomstv – vyključno dlja neserjoznyh pobačeń. Inkoly vona naviť vykorystovuvala nekuľturno-radjanśke slovo «slučka». Tomu podibni sajty ja vykorystovuvala jak bronju proty podaľšyh pytań mamy “Ščo ty sobi dumaješ?”.
Meni zavždy bulo vkraj cikavo, ščo označaje pytannja do samotnih žinok «Čomu ne vyhodyš zamiž?Čogo čekaješ?». Ščo žinka maje vidpovisty? Ščo ne zvuť? Ščo ne hoče? Ščo j sama plače nočamy u holodnomu ližku? Čy ščo kajfuje u samotnosti, hoč ce suspiľstvu nikoly ne zrozumity?
Ale najgolovniše – čomu my vzagali majemo trymaty vidpoviď? Čomu postijno povynni nače vypravdovuvatysja za vlasnyj vybir abo za svij neuspih na osobystomu fronti? Naviť pered najridnišymy?
Zavtra točno zustrinusja z Polinoju j sama spytaju: «Čogo ty ce nadumala raptom?».
A poky ne zabuvajte pro mij telegram-kanal Levitska_live. Zustrinemoś)