🦾 «Biolot»

Formaľno, ja vidmovyvsja vid cyh spogadiv. Kiľka rokiv tomu, koly meni narešti vdalosja zibraty dostatńo koštiv, ja zapysavsja na operaciju po «korekciї» dovgostrokovoї pam’jati.

Z visimnadcjaty rokiv ja pracjuvav na kuhni pomičnykom kuharja, ščob zibraty potribnu sumu. Operacija po vydalennju «vnutrišnih demoniv» koštuje čymalo, jak vy rozumijete, ta j dostupna daleko ne vsim.

Dovgyh desjať rokiv ja deń u deń čystyv kartoplju, čystyv cybulju, čystyv morkvu. Potim myv posud, myv pidlogu, myv unitaz ta borovsja z targanamy i ščuramy, jaki čas vid času taky zagljadaly do našoї dostatńo zatyšnoї, ale vže taky zastariloї kuhni. Teper prygotuvannjam їži zajmajuťsja, v osnovnomu, roboty kuhonnoї seriї «Arter 09», abo «Kirota 22». «Tak, ce deševše, ale tam nemaje duši», — govoryť golovnyj kuhar ta vlasnyk našogo restoranu mister Arkovis, ta najmaje na robotu vyključno ljudej, vidmovljajučyś vid robotiv. Ce meni pidhodyť, adže remontuju ja avtomobili šče girše, niž gotuju, a v nas duže malo vakansij lyšylosja, de zatrebuvani ljudy ta ljudśka syla. Na zavodah, na poljah, naviť v magazynah vy zustrinete robotyzovanyj robitnyčyj personal z Tajvanju abo z Nimeččyny, ridše možna znajty lokaľni ukraїnśki, abo poľśki modeli.

Hoča vse ce vže nevažlyvo. Narešti ja možu zviľnytysja. Potribna suma zibrana ta perevedena i ja možu narešti zviľnytysja. Operacija rozpočneťsja čerez kiľka hvylyn. Holodne, bile krislo nagaduje meni, ščo ja perebuvaju v likarni, v operacijnij. Zelene svitlo reklamnoї vyvisky napovnjuje slabko osvitlenu kimnatu svoїm nepryjemnym tryvožnym svitlom. Ja pryžmurjujuś, nabrydlyvi zeleni liniї štučnogo svitla b’juť meni prjamo v oči.

Sľoza pokotylaś po moїj ščoci. Ja znovu zgaduju. Vostannje. Ščob rozproščatysja nazavždy, ščob zabuty ta ne povertatysja. Ta ščo ja zgaduju? Ščo nastiľky rozbyvaje moje čoloviče serce, ščo zmušuje zaplakaty? Vidpoviď meni ne vidoma. Ja pozbuvsja її. Čerez sekundu vikno kimnaty začynylosja i gusta temrjava po vincja zapovnyla kimnatu. Moja čerga pryjšla. Ja perestav plakaty. Ja zaspokoїvsja.

Synij promiń svitla projšov čerez mij čerep do kory golovnogo mozku. Ja vidčuv ce ta vtratyv svidomisť. Meni točno ne vidomo skiľky tryvala operacija, ale spav ja kiľka dniv. Jak povidomyla meni medsestra na poperednij konsuľtaciї: «Sama operacija može tryvaty kiľka hvylyn, ale ščob adaptuvatysja do novoї reaľnosti vašomu tilu, svidomosti, a golovne mozku, znadobyťsja kiľka dniv», – progovoryla divčyna-konsuľtant, grajlyvo nakručujučy pasma svogo rudogo volossja na vkazivnyj paleć, čerez myť vona stala blondynkoju. Vona javno namagalaś meni spodobatyś, ale ja buv nadto zoseredženyj na її slovah, ščob sposterigaty za zminamy її zovnišnosti. Її syni oči tež zminyly kolir na temno-koryčnevyj, a potim na zelenyj, ta za myť tam z’javyloś zvyčajne sire rozčaruvannja, vogoń zacikavlenosti zgasnuv. Ja nadto buv zaklopotanyj soboju, svoїm vnutrišnim svitom, ščob pomičaty zovnišnij svit ta ljudej v ńomu.

Operacija častkovo vypravyla cej «bag» u moїj svidomosti ta povedinci. Biľše ne bulo temnogo zgustku, jakyj pryvertav moju uvagu do sebe. Vin prynajmni znyk z mojeї svidomosti i teper ja mig žyty normaľnym žyttjam, jak ja todi dumav.

Hoča ne možna skazaty, ščo ja pomyljavsja zovsim. Ce ne pravda. Dejakyj čas pislja korekciї ja taky zmig vyjty zi svojeї pečery ta žyty normaľnym žyttjam. Meni naviť vdalosja zavesty sobi divčynu, neju stala medsestra «Aľma», pro kotru ja zgaduvav vyšče. Vona ljubyť staru dobru «Nirvanu», čytaty komiksy pro «Betmena» ta lakryčni cukerky, kotri sama gotuje za receptom svojeї babusi. Ja naviť dumav odružytysja na nij, protjagom dejakogo času cja ideja zdavalaś čudovoju. Narešti stvoryty rodynu ta zavesty ditej, narešti podoroslišaty ta staty iz vičnogo syna molodym baťkom. Dvadcjať visim – ce garne čyslo, ščob počaty vse z počatku, zabuvšy mynule, vidkryvšy dveri v majbutnje.

Meni tak i ne vdalosja zviľnytysja z roboty. Ne tak. Ja ne zahotiv zviľnjatysja z roboty. Jak vyjavyloś, vona meni podobalaś, meni podobalosja pracjuvaty z ovočamy, meni podobalosja sluhaty, jak lezo noža šynkuje tilo roslyny ta rytmično stukaje po došci. Krim togo, meni podobalosja govoryty z ljuďmy, v roboti ja znahodyv dodatkovyj sens. Vsi svoї groši ja vytračav na Aľmu, jakij vystačalo svojeї zarplatni ta «garantovanoї vyplaty», kotru otrymuvaly vsi ljudy tiľky za te, ščo vony – ljudy.

Ta potim stalosja te, ščo pryvelo mene nazad, te, ščo zmusylo mene probratysja v «Biolot», ščob zlamaty systemu ta znajty ti spogady, vid jakyh ja vidmovyvsja raz ta nazavždy. Ja znajšov ti spogady, jaki zmušuvaly mene doroslogo čolovika plakaty, jak maleńku dytynu.

Stalosja ce pizńoї noči. Ja povertavsja pislja dovgogo robočogo dnja dodomu. Dveri gromadśkogo transportu vidkrylysja bezšumno, ja uvijšov u majže pustyj vagon. V suspiľstvi, jake ne pracjuje, nemaje času pik – vsi abo vže vdoma, abo šče «trusjať» v ničnyh klubah, jakyh stalo nejmovirno bagato pislja togo, jak ljudy perestaly pracjuvaty. Roževe, zelene, bile, červone svitlo odne za inšym napovnjuvalo napivpustyj vagon, ce vyvisky ničnyh klubiv. Za viknom šumno, koly tut v vagoni povna tyša.

Ja sydžu bilja vikna ta dyvljusja na cyh ščaslyvyh ljudej, jaki trymajuť koktejli v rukah. U mene v rukah čorna korobka, v nij zolota obručka z nevelykym dorogocinnym kamincem. «Sogodni ja zroblju krok vpered», – dumav ja, dyvljačyś na cyh ljudej, jaki radijučy žyttju popyvaly koktejli ta kuryly gašyš. Bilyj dym tjagnuvsja vid fioletovyh tonkyh vust divčyny z korotkoju stryžkoju. Maleńka blida zmijka dymu prosočylaś kriź sklo ta potrapyla do mogo nosa… Cygarka, dym cygarky zi smakom vyšni paralizuvav mene, v rajoni sonjačnogo spletinnja vidbuvsja vybuh. Zdajeťsja, tam v odyn moment zgorilo dobryh dva desjatky zirok i teper tam velyka čorna dirka. Po škiri probigly murahy, volossja stalo dybky, ruka vidpustyla čornu korobku z obručkoju, a pid škiroju, po vśomu tili, zagorivsja sverbiž, jakyj čerez myť peretvoryvsja na biľ.

Obručka zalyšylaś v gromadśkomu transporti, deś tam na dbajlyvo prybranomu robotom kylymi. Meni teper bulo ne do obručky, meni pljuvaty bulo na Aľmu, ja vidčuvav žahlyvyj biľ, niby ščoś važlyve, niby moju dušu zabraly v mene, hoča ja znav, ščo ce bula ne duša, a lyše spogady z dytynstva. Duša, jakščo vona taky je, ne može buty nastiľky temnoju, nastiľky koljučoju, nastiľky boljučoju.

«KanLi» abo «Blidyj čolovik» – štučnyj kytajśkyj narkotyk zmig znjaty biľ. Kiľka tyžniv pospiľ ja tamuvav svij biľ v opiumnyh, jaki staly znovu populjarnymy pislja vijny. Pravda teper tam ne gašyš, a jogo štučnyj zaminnyk «KanLi», vin styraje korotkostrokovu pam’jať pid nuľ, vidpravljaje tebe blukaty temnymy korydoramy vymknutogo mozku. Tak ja proviv misjać, bez domu, bez bolju, bez sverbinnja pid škiroju, dyskomfort znyk.

Avtomobiľ švydkoї mčav po pustij administratyvnij trasi. Mehaničnyj zvuk syreny rozbudyv mene i ja pobačyv velyčeznu golku, jaka prošyvala moju grudynu až do sercja. Vid «peredozu» mene vrjatuvav «fito-braslet», jakyj podav blyskavyčnyj sygnal švydkij, ščo u pacijenta AL1345621, tobto u mene, zupynylosja serce. Avtomatyčno bezpilotnyj avtomobiľ vyrušyv z likarni do tijeї lačugy, v jakij ja proščavsja z žyttjam. Reanimacijnyj robot «Karter 2000» vylamav dveri mogo «nomeru» ta zapustyv moje serce, policija peredala Aľmi informaciju pro cju žahlyvu podiju, a vona zvelila vidvesty mene v likarnju. Po dorozi moje serce znovu zupynylosja, ale amerykanśkyj robot-likar ne dav meni pomerty vid peredozuvannja.

Aľma pokynula mene prjamo v likarni. Ja malo ne pomer vid soromu. Meni znovu zahotilosja pustyty po svoїj krovi «KanLi», ale ce bula ne zvyčajna likarnja, a likarnja dlja narkomaniv, tomu ja buv reteľno obšukanyj ta pryv’jazanyj do ližka. Zvyčajno, vsim cym zajmalysja roboty, tomu tut bez variantiv. Vony mene vylikuvaly ta vypustyly rivno čerez 21 deń, jak vkazano v administratyvnomu protokoli.

Mene vrjatuvaly vid narkotykiv, ja zviľnyvsja vid roboty, mene pokynula divčyna, ale ja lyšyvsja znovu odyn na odyn z najgiršym vorogom – samym soboju. Čerez tyždeń znovu bulo sverbinnja, a potim j dykyj biľ, ja naviť dumav povernutysja do narkotykiv čy naviť biľše – vyjty čerez vikno v obijmy smerti. Strah ta sorom ne dozvolyly meni ćogo zrobyty, ja sydiv v kutku temnoї kimnaty, jaka bula zlegka zapovnena synim svitlom reklamnoї vyvisky. Vona stojala za viknom ta prodavala šampuń «Okeanis», jakyj obicjav svižisť ta boroťbu z oblysinnjam.

Dumky, dumky, dumky rojem litaly u mojemu zapalenomu rozumi. Zdajeťsja, ja perežyvav «intelektuaľne bezumstvo», šukajučy prytomni vyhody z sytuaciї, ščo sklalasja, koly naspravdi vyhid zavždy buv prjamo peredi mnoju v dzerkali. Ja maju povernuty sobi svoї spogady, ščob znovu staty cilym ta podolaty biľ. Vse žyttja ja buv «splutanyj» racionaľnistju, same vona pryvela mene do operaciї, ja točno znav, ščo vona sprostyť moje žyttja ta zrobyť jogo krašče. Ta ja ne vrahuvav, ščo toj biľ, ti spogady, tobto ci spogady, ščo ležať zaraz peredi mnoju – ce častyna mene.

Potrapyty v «Biolot» ne skladalo velykoї problemy. Komp’juter, kiľka kilkiv i ty na korporatyvnomu sajti kompaniї, a ot znajty «hmaru» zi spogadamy – ce vže bulo skladniše. Ja zvernuvsja do specialistiv, kotri zajmalysja zlamom sajtiv prosto dlja rozvagy ta šantažu.

«Zion» – misce, de zberigalysja vsi spogady, jaki vydaljala kompanija, znahodyvsja v susidńomu štati. Ščob otrymaty dostup do ńogo treba fizyčnyj kontakt, ćogo ne zrobyty čerez merežu. Tak meni prynajmni skazaly specialisty.

Meni vdalosja probratysja do «Zionu», ohorony tam majže ne bulo, tiľky kiľka staryh robotiv. Zion buv spravžnim «peklom», tut zberigalysja žahlyvi spogady, pro jakyh vsi pragnuly zabuty – dytjači travmy, dytjači ta dorosli strahy. Sjudy nikoly nihto ne vlamuvavsja, tut ne bulo, ščo krasty, tut ne bulo ničogo cinnogo, tomu j ohorona bula takoju slabkoju.

Za myť moї spogady buly peredi mnoju. Pravda teper vony skladalysja na z obraziv, a z odynyć ta nuliv. Čerez sekundu ja zavantažyv їh v «kub», čy to «blok» pam’jati. Slava Bogu, systema upravlinnja bula drevńoju i nas v školi včyly korystuvatysja neju, bo na toj čas vona bula jedynoju dostupnoju.

Formaľno, ja vidmovyvsja vid cyh spogadiv. Kiľka rokiv tomu, koly meni narešti vdalosja zibraty dostatńo koštiv, ja zapysavsja na operaciju z «korekciї» dovgostrokovoї pam’jati. Ta teper vony znovu peredi mnoju, teper ja znovu hoču vmontuvaty їh nazad u svidomisť. Možlyvo vony vylikujuť mene. Možlyvo vony mene vb’juť.

Try.

Dva.

Odyn.

Synij promiń prohodyť čerez moju čerepnu korobku. Šče myť i synij staje červonym. Temrjava v očah. Mynaje biľ. Z očej teče skupa sľoza, jaka bižyť po ščoci ta padaje na pidlogu. Ja znaju, ja pam’jataju. Mozok vymykajeťsja, nastupaje nič.

Krjučok Roman, 2022 rik

P/S : Okremo vyslovljuju podjaku, mojemu tovaryšu Pavlu za redakturu. Jakby ne vin to cja b istorija lyšylasja ne opublikovanoju